Μετά την μάχη.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

σήμερα διάβασα ξανά τον Παίχτη του Ντοστογιέφσκυ.Δυστυχώς εδώ κοντά δεν υπάρχει ρουλέτα για να δω τί έμαθα.Αλλά και εκεί που έχω δει να υπάρχει καζίνο δεν πλησίασα.'Οχι δεν είναι που είμαι δειλή και απένταρη.Είναι που με εκνευρίζουν τα συντριβάνια.

Αύριο είναι η πρώτη ημέρα του Καλοκαιριού.Θα ήθελα να την ζήσω κοντά στη θάλασσα-κατά προτίμηση στην Αμοργό.Και γιατί να μην τη ζήσω εκεί;

Θα ξυπνήσω στην Αιγιάλη.Θα κολυμπήσω πολύ μέχρι να βλέπω τα Θολάρια.Θα κάνω τουλάχιστον σαράντα βουτιές και θα ξεπλύνω την δυσκολία με πολλή καλωσύνη του νερού και του καιρού.Θα κοιμηθώ το μεσημέρι πολύ βαθειά-θα επισκευτώ στον ύπνο μου τα μέρη του χειμώνα και θα πω: Καλέ, τί μακρυά που είναι όλα αυτά! Το απόγευμα θα κολυμπήσω πεταχτά και μετά θα ανεβώ σε καμιά μινωϊτικη βίγλα.Το βράδυ θα πάω στην Λαγκάδα.Πασχαλίτσα να ήμουν όλα αυτά θα γινόντουσαν ευκολότατα.

Είναι η τάση φυγής;

Πολύ πιθανόν.Εμένα μ'αρέσει το κοινότοπο-ή όπως το ονομάζουν κάποιοι.Αν το κουνήσεις γερά θα δεις πως είναι πάντα καινούριο και πρωτότυπο.Τα σπάνια και τα μοναδικά είναι αδερφωμένα μέσα του.Κι ας αφήσουμε τους άλλους να χαζεύουν τις πυραμίδες.Άσε που κι αυτές κοινότυπες είναι και βγαίνουν στο τετράδιο, στο ζαχαροπλαστείο και στην έρημο.

Ψέμματα... Πάλι στη ρουλέτα θα είμαι αύριο.Σε εκείνη που τα συντριβάνια είναι ουράνια και το κόκκινο δεν λέει ποτέ να βγει.

Θα βγει - θα βγει, πού θα μου πάει.Κι έχω ποντάρει πάνω του ολόκληρη την καρδιά μου.