Ένα μεγάλο αγγλικό καλοκαίρι!

Θα ακολουθήσει κείμενο-προς το παρόν στεγνώνω τα μάλλια μου από την βροχή.
(Ο αθώος στίχος στην Ωδή για το ούζο πλωμαρίου-εκεί που μιλώ για τις οπές της γης-με τρόμαξε)

Μία μέρα πριν γίνει η επίθεση στο Λονδίνο πέταξα στην Ιταλία.Είχα ενοχές.Έπρεπε να μείνω,να κανονίσω διάφορες δουλειές κλπ κλπ.Θα κινδύνευα εάν έμενα;

Όχι.Δεν κυκλοφορώ εκείνη την ώρα σε εκείνους τους σταθμούς.Αλλά ο υπόγειος είναι ο χώρος που έχω ζήσει ώρες πολλές -μέρος της καθημερινότητας στο Λονδίνο.

Ακούω για κάποιους που προσπαθούν να εξηγήσουν ή και να ερμηνεύσουν το χτύπημα.Αστεία πράγματα.Δεν υπάρχει καμιά ερμηνεία και καμία ηθική που να συνδέεται με τόσο αντιλαϊκά τρομακρατικά χτυπήματα.

Στο King's Cross λίγο καιρό μετά την 11η Σεπτεμβρίου θυμάμαι ένα απόγευμα που χτύπησε ο συναγερμός και μας έβγαλαν έξω-ένιωθες τον πανικό γύρω σου, φωλιασμένος στα βλέματα όλων.Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα έξω από το σταθμό.Σκεφτόμουν:Καλά έτσι θα ζούμε πλέον;

Ο καιρός πέρασε.Ο συνεπιβάτης σου στον υπόγειο μπορεί να μασουλούσε ένα χάμπουργκερ,μετά να έκλεινε την χαρτοσακούλα και να την ακουμπούσε πίσω σου,στο "παράθυρο" του τρένου-για να την μαζέψει αργότερα ένας υπάλληλος.Υπάρχει περίπτωση τώρα να του πεις:Άνοιξε την σακούλα και δείξε μου τί έχει μέσα;

Στο ταξί από τον αεροδρόμιο ο οδηγός ξεσπαθώνει-σπάνια αντίδραση-και μου λέει:Ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η τρομοκρατία είναι να γυρίσει ο καθένας στη χώρα του.Είσαι έλληνας;Να πας στην Ελλάδα!Συμφωνώ μαζί του και χαλαρώνει.Ο αντίλογος πλέον είναι εύκολος.Του λες,μα πιο πολύ εσείς έχετε οδηγήσει την κατάσταση εδώ αφού ονομάζεται british muslim κάποιον που ήρθε στη χώρα σας πριν έξι χρόνια.Δεν το αναγνωρίζω αυτό το πράγμα-τί σημαίνει αυτός ο όρος για σένα;

Εκεί ο άνθρωπος είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα.Πριν δυο χρόνια,λέει,σε ένα ερωτηματολόγιο δήλωσα πως είμαι άγγλος όχι μπριτις και μου είπαν πως τέτοια εθνικότητα δεν υπάρχει.Θέλω να είμαι άγγλος.Γιατί δεν με αφήνουν;

Στιγμιαία θυμάμαι μια κύπρια κυρία που είχε όλα τα συμπλέγματα του μετανάστη και μαζί έλεγε:Είμαι british.Ήξερα τα προβλήματά της,το πως πάλευε να κάνει κάτι στην δουλειά της και δεν γινόταν,το πως δεν κολλούσε ούτε στην Λευκωσία ούτε στο Λονδίνο,και δεν της είχα πει τίποτε.Εξάλλου δεν με ενδιέφερε.Δεν είμαι κύπρια και δεν έχω μεταναστεύσει στην Αγγλία.

Στην Ελλάδα μερικά πράγματα τα έχουμε παρεξηγήσει.Μιλάμε για ρατσισμό,για εθνικισμό και οι κύριοι δημοσιογράφοι που συνήθως ρητορεύουν για αυτά τα θέματα δεν έχουν καμία προσωπική εμπειρία για το τί συμβαίνει στην Ευρώπη.

Βλέπουν τα νούμερα και τα σχεδιαγράμματα,διαβάζουν και μερικά βιβλία και νομίζουν πως μπορούν να μιλάνε για την ευρωπαϊκή κοινωνία.

Ας πω λοιπόν την δική μου άποψη που είναι μέσα από τη ζωή.Η αγγλική κοινωνία δεν θέλει άλλους μετανάστες.Τους έχει ανάγκη αλλά δεν τους θέλει.Και ο αυριανός μουσουλμάνος στο Λονδίνο μπορεί να μην είναι απλά εργάτης αλλά να μορφωθεί και να αναλάβει υπεύθυνη θέση.Αυτό το ενδεχόμενο δεν αρέσει και ανατρέπει την ρομαντική εικόνα του δυτικοευρωπαίου που από "φιλανθρωπία& δημοκρατικότητα" δίνει εργασία σε μία κακοποιημένη μουσουλμάνα γυναίκα.Αν αυτή η γυναίκα θέλει με την μπούργκα να δουλεύει αύριο σε μία υπεύθυνη θέση τότε όλα αλλάζουν.

Οι μετανάστες είναι μέρος μιας ανάπτυξης,δεν είναι αποτέλεσμα μια δημοκρατικότερης κοινωνίας.Δεν είναι ότι ωρίμασε ο κάτοικος του Λονδίνου και είπε-ελάτε φίλοι αφρικανοί να μοιραστούμε το ψωμί.Είναι που ο κάτοικος της αγγλικής αποικίας είπε:έχω αγγλικό διαβατήριο και θα πάω στο Λονδίνο να ζήσω γιατί η χώρα μου έχει γίνει :ερημος/είναι σε εμφύλιο/έχει κατακτηθεί/βομβαρδίζεται/κλπ.

Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου στο Λονδίνο σχετίζεται με την αρχική όμορφη εντύπωση πως είσαι σε ένα περιβάλοον όχι απλά αγγλικό αλλά πολυεθνικό.Μετά απόκαιρό και μέσα από την εργασία μου κατάλαβα πολύ καλά πως πέρα από το διαφορετικό χρώμα και τις διαφορετικές αναμνήσεις οι άνθρωποι του Λονδίνου γίνονται ένας ομοιογενής πολτός.

'Ολα όσα ακούτε για άνθηση του διαφορετικού είναι όνειρα.Ναι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί εάν γίνουμε ίδιοι-χρωστάμε στις ίδιες τράπεζες,αγοράζουμε σχεδόν τα ίδια προϊόντα και έχουμε-αυτό είναι το χειρότερο-τα ίδια όνειρα.

Επίσης κινδυνεύουμε όλοι από μια τυφλή επίθεση που γίνεται με τον ίδιο τρόπο που οι αρχαίοι θεοί πετάγαν κεραυνούς-στην τύχη ή επειδή μαλώνουν μεταξύ τους.

Δεν θέλω να διαβάσω σχόλια για αθώα ή ένοχα θύματα.Οι κάτοικοι του Λονδίνου είναι τόσο αθώοι όσο οι κάτοικοι των Ανωγείων στην Κρήτη.Ζουν κάτω από ένα αβάσταχτο ζυγό της καθημερινής ζωής που γίνεται όλο και πιο απαιτητική, όλο και πιο ακριβή, όλο και πιο σκοτεινή.

Έχεις δει, μου λέει ο οδηγός, το minority report με τον Τομ Κρουζ; Ναι, του απαντώ-και θυμάμαι τον τρόπο που αντιδρούσα στις σκηνές από το μέλλον-πειστικότατες μα την αλήθεια! Λοιπόν,μου λέει,έτσι θα γίνουν τα πράγματα.Δεν θέλουμε ταυτότητες.Θέλουμε να μας βάλουν κάποιο μικροτσιπ στο λαιμό να μην φοβόμαστε κανένα!

Δίπλα περνάμε από ένα λιβάδι με ελεύθερα πρόβατα και αγελάδες.Τρέλες ή και γνωστικές κοιτούν προς τα μένα ανησυχητικά.

-Είμαστε αθώοι,συνεχίζει ο οδηγός.Γιατί να μην δεχτούμε ένα τέτοιο μέτρο ενάντια στην παρανομία;

-Ποτέ δεν γνωρίζεις του λέω πότε μπορείς να γίνεις παράνομος.Εξαρτάται από το νόμο που επικρατεί.

Δεν απαντά.

Στο μυαλό του πλέει μια ιδανική πλατωνική πολιτεία.

Στο νου μου στριφογυρίζει η εικόνα ενός ανθρώπου στο μοιραίο βαγόνι.Είναι μια νεαρή κοπέλα που κάποτε απελπίζεται και κάποτε προχωράει χαμογελώντας.Είναι η Διπλανή μου Αστραδενή που Αγαπώ.