Το νερό το μαύρο.

Άκουσα κάποιον-εντάξει ο Παπαδάκης ήταν της πολύχρονης πρωινής ζώνης-να λέει πως το ωραιότερο δώρο που του έκαναν ήταν όταν στο δεύτερο γάμο του-πριν κάπου 14 χρόνια-έφεραν τον Παπά να του τραγουδήσει το τραγούδι : Τώρα νυφούλα μου χρυσή.

Από τον ματωμένο γάμο.

Και σε ελληνικό σήριαλ ποιότητας-δεν μπορώ εδώ να σχολιάσω αυτό το "ποιότητας"-η μαμά τραγουδά στο μωρό της το νανούρισμα πάλι από τον Ματωμένο Γάμο. Μιζέρια; 'Ελλειψη φαντασίας;

Για τον Παπά λυπήθηκα και ξανασκέφτηκα: Ο καλλιτέχνης- ο άντρας -έχει διαφορετικό γολγοθά από εκείνον της γυναίκας.Και ο Παπάς του μέλλοντος πρέπει να είναι υποψιασμένος. Γίνεται;

Γίνεται.

Όλα γίνονται.Αρκεί ο καλλιτέχνης να σηκώσει κεφάλι και να μην ντρέπεται που είναι και μορφωμένος και ταλαντούχος.

Πολλά θα ήθελα να πω με αφορμή αυτό που άκουσα για τον τραγουδιστή του Ματωμένου Γάμου.

Δεν τολμώ να το κάνω.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν σκέφτομαι ψύχραιμα και το ξέρω.