Δωρεάν και για όλους!
Η σπουδαιότερη φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά γιά τους ανθρώπους.
κατά κόσμον Αυρηλία Παπαγιάννη
Αφιερωμένο στον Γεώργιο Χοιροβοσκό και στην Ειρήνη!
Τελικά τί είναι το πιο ωραίο και το πιο πολύτιμο στη ζωή μας;
Κάτι τέτοια σκέφτεσαι όταν είσαι σε μια κώχη μικρή αλλά και σε μια μεγάλη πλατεία, στο κέντρο ή και στην άκρη του κόσμου.
Είναι το δωρεάν νομίζω.Και γι αυτό είπα να αναφερθώ στην Αυρηλία.Έβαλα το κοσμικό της όνομα γιατί ο Κουκουζέλης έχει κάποιο δίκιο -αν και πάλι τί να πεις για μια εποχή που το ιερό γίνεται όχι μόνο διάσημο αλά και κακόφημο;
Λοιπόν θα σας γράψω μερικούς λόγους που μάρέσει η Αυρηλία.
α. Όταν ήταν μικρή είχε δυο γατάκια: τον σούπα και μούπες
β. Έζησε στα πλούτη αλλά τα απαρνήθηκε.Δεν είναι λίγο αυτό...
γ. Θα μπορούσε να γίνει διάσημη μιλώντας για τις όμορφες μνήμες από την Πόλη κλπ κλπ.Το ότι έφυγε από εκεί και γύρισε την πλάτη της στις "μεγαλειώδεις" αναμνήσεις είναι αξιοθαύμαστο.Και είναι αυτό ένα παράδειγμα για πολλούς έλληνες που αναρωτιούνται : Που είναι λοιπόν η συνέχεια της ελληνικής ιστορίας;
δ. Ήταν μία γυναίκα μόνη που έζησε την περιπέτειά της χωρίς να προσκυνήσει κανένα "αφέντη". Βεβαίως ήταν μια ιδιαίτερη γυναίκα, αλλά αυτό σημαίνει και πολλά και τίποτε.Ήταν πάντως μία γυναίκα!
ε. Φύσηξε λιγάκι το μήνυμα πως ο άνθρωπος που θεολογεί αυτόματα φιλοσοφεί-και το συνδύασε με βιώματα μοναδικά.
ς.Έδειξε με τη ζωή της τί σημαίνει δωρεάν και για όλους.Έτσι η βιογραφία της μοιάζει με εκείνη ενός καλλιτέχνη στην αγνότερη εκδοχή.Με την αγνότητα εννοώ την περιφρόνηση του κέρδους...
Η συγκατάβαση που ανέφερε ο Κουκουζέλης ανοίγει ένα άλλο θέμα πολύ ευαίσθητο που έχει σχέση με την στωικότητα-για να μην το ξεχνάμε η Αυρηλία διάβαζε τον Επίκτητο από μικρή.Καμιά φορα και η συγκατάβαση είναι επιθετικότητα άλλης μορφής.Δεν ξέρω εάν η στωικότητα είναι απαραίτητη για άλλους αλλά ήταν για μένα, επειδή το αίμα μου βράζει, μια δόση κρύου νερού.
Τέλος θα πρέπει να αφιερώσω μία και δύο και τρεις και εκατοντάδες φορες στην Αστραδενή το ακόλουθο ρητό που χρησιμοποιούσε η Αυρηλία πολύ συχνά και δυστυχώς είναι αληθινό-τουλάχιστον ως καθημερινή πρακτική κι όχι ως σηματωρός ζωής!
Ει σε φέρει το φέρον,φέρε και φέρου.Εί δ'αγανακτείς και τον εαυτόν λυπείς και το φέρον σε φέρει.
Αγανακτείς-λυπείς
Δεν μπορεί!Θα είναι γραμμένο και στα εγχειρίδια πολεμικών τεχνών...
Στο δικό μου είναι στην σελλίδα είκοσι έξι με γοτθικά-κανείς δεν είναι τέλειος!-γράμματα.
Υ.Σ.Σε περίπτωση που κάνω πολλά ορθογραφικά λάθη -συγγνώμη.Η αγγλική με έχει κωδικοποιήσει ελεεινά.
posted by Αστραδενή at 9:55 μ.μ.
13 Comments:
kate me
spoudaioteri filanthropia einai na boithiseis enan sinanthropo sou na katalabei ton eauto tou
είναι πολύ ωραίο αυτό!
αποπνέει μια πολύ βαθειά καλοσύνη
... με ένα γρήγορο ψάξιμο βρήκα πολύ λίγες πληροφορίες για την γυναίκα αυτή (πρέπει να ήταν μορφή) καθώς και μια φράση της ακόμη που κάλλιστα θα μπορούσε να ακολουθήσει την παραπάνω, όχι αναιρώντας αλλά επεκτείνοντας (ή ακόμη σχηματίζοντας έναν κύκλο):
“Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που κάνουμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε”.
Στην Γη και στον κόσμο, ψυχές και παρουσίες σαν την Γερόντισσα Γαβριηλία, ομορφαίνουν και δίνουν ελπίδα στη ζωή. Aπό παντού, ολόγυρα μας, σκοτάδι μαύρο...
Κι όταν μπεί κανείς στό Κελλάκι της, βλέπει εκεί ξέφωτο ουρανό. Oλα τα άστρα τα βλέπει κανείς εκεί. Δεν είναι ανάγκη να πάς έξω από την Αθήνα για να τα δείς.
Ακούς, καμιά φορά, να σου φωνάζει κάποιος "όφεις, γεννήματα εχιδνών" ή να ισχυρίζεται ότι εσύ κι οι φίλοι σου μοιάζετε "τάφοις κεκονιαμένοις, οίτινες [...] έσωθεν [...] γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας" κι αναρωτιέσαι: τώρα καλή κουβέντα μου είπε ή...
*
Την έχω διαβάσει τη Γαβριηλία. Μου έκανε δώρο το βιβλίο μια αγαπημένη φίλη. Μ' όλο το σεβασμό για όσα πρόσφερε, νοιώθω ότι οι κουβέντες της καλύπτονται από ένα λεπτό, αδιόρατο, στρώμα συγκατάβασης. Συγχώρα με, αλλά θα πάω παραπέρα: το να γίνεις γνωστός (έστω σε λίγους) εν ζωή, μάλλον είναι ο τρόπος του θεού να σε κατακρίνει. Όντως βαριά η καλογερική. Γεμάτη αμφισημίες.
*
Kuk, η αμφισημία είναι ίδιον των κειμένων που ασχολούνται με παντός είδους φιλοσοφίες πίστης και ζωής. Αλλοιώς κατανοώ εγώ κι αλλοιώς εσύ το κείμενο (πράγμα παρήγορο γιατί είμαι πολύ υπέρ της διαφορετικότητας).
Τα αποφθέγματα της Γαβριηλίας στο βιβλίο είναι 388 και όλοι θα βρούμε κάποιο που μας κάνει ανά κατάσταση και ανα ψυχική διάθεση (συμβαίνει αυτό με τα αποφθέγματα). Τολμώ να πιστεύω ότι ουδεμία διάθεση είχε η ίδια να θεωρηθούν οι απόψεις της ως τέτοια.
Αν και τα λόγια της από κάποιους ερμηνεύονται ως "σοφά" (είμαι κατά της έννοιας γενικώς) δεν τα δέχομαι ως τέτοια. Ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο, δεν είναι απαραίτητα ο σωστός ούτε απαραίτητα ο λάθος. Είναι, απλά, ο δικός της τρόπος κι αυτός που έκανε εκείνη ευτυχισμένη. Μακάρι και μεις μέσα απ' τους δικούς μας.
Ως παραπονεμένη κριτική βιβλίου, αυτό που τελικά με απέτρεψε από το να το διαβάσω ολόκληρο (είμαι στη μέση και δεν πιστεύω ότι θα το τελειώσω ποτέ, μόνο αποσπασματικά)είναι ότι ο συγγραφέας Δ. Γεωργίου δεν γράφει μια καθαρή και "ψυχρή" βιογραφία για τη γυναίκα και το έργο της, από την οποία θα μπορούσε ίσως να επωφεληθεί και ο "αμύητος" ή "άλλης άποψης" αναγνώστης. Αντίθετα, αναλίσκεται σ' ένα ατελείωτο λιβάνισμα της "αγίας", πράγμα ιδιαίτερα κουραστικό (μην πω εκνευριστικό)που δυσκολεύει την προσπάθεια ανακάλυψης μιας ενδιαφέρουσας, στο χώρο της, προσωπικότητας από μας τους "άπιστους".
Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Απλά χαίρομαι που υπάρχουν τέτοια ιστολόγια.
Απαντήσεις και λεπτομέρειες
1.Νικήτα αυτό είναι σπουδαίο αλλά δεν είμαι άξια να κάνω κάτι τέτοιο.Βέβαια υπάρχει και ο Πλάτωνας που έλεγε πως όταν μια ψυχή θέλει να γνωρίσει τον εαυτό της σε άλλη ψυχή θα κοιτάξει...
2ερυχ-τ
“Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που κάνουμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε”.
Με σκλαβωσες με την επιλογή σου...
3. Γιώργο μόνο μην μου πεις πως την είχες γνωρίσει...μες στο μαύρο σκοτάδι πάντως εγώ βλέπω εσένα!Το κειμενάκι το έγραψα γιατί διάβαζα τα αρχεία σου από το Πάσχα και έπεσα πάνω στον ορισμό της Φιλανθρωπίας.
4.Κουκουζέλη έχεις κάποιο δικιο αν και η Γαβριηλία δεν διαφημιζόταν καθόλου.Κι από όσα έκανε ξέρουμε λίγα.Για την συγκατάβαση που ανέφερες έγραψα κάτι απ'όσα έχω καταλάβει.Για την αρχή του μηνύματός σου προβληματίστηκα-σε κάποιους αποδίδουν αυτά σε άλλους πάλι όχι.Θά θελα να ακούσω και κάτι παραπάνω για αυτό...
5.Νταμσελ συμφωνώ απολύτως μαζί σου.Το βιβλίο δεν είναι σωστά γραμμένο αλλά απευθύνεται μόνο στους ΄πιστούς΄.Η Γαβριηλία ήταν ένας άνθρωπος πολύτιμος για όλους...Πάντως εγώ το διάβασα γιατί και οι βιογραφίες καλλιτεχνών έτσι είναι-συνήθως - γραμμένες.Λες και το πόροσωπο για το οποίο μιλούν βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο του κοσμου κι έκανε ακριβώς το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.Αθλιότητες...Αξίζει να τις προσπερνούμε για να αρπάζουμε την ουσία.Εσύ αυτήν αγαπάς-νομίζω.
Αστραδενή, ακριβώς! Και για το λόγο αυτό είμαι γενικώς κατά των "αποφθεγμάτων" (ακόμα κι αυτών του Όσκαρ Ουάϊλντ που είναι κορυφαία).
Για παράδειγμα, ένα από τα αποφθέγματα της Γαβριηλίας λέει ότι "όταν πάψουμε να διαβάζουμε παντός είδους βιβλία εκτός από αυτά της εκκλησίας, θα απελευθερωθούμε" (ή κάτι παρόμοιο, δεν έχω μπροστά μου το βιβλίο για να το γράψω επακριβώς).
Αυτή, αν δεν απατώμαι,είναι και η άποψη όλων των Μαντράς της μουσουλμανίας (και ξέρουμε τι είδους φανατισμός και μονόπλευρη αντίληψη του κόσμου πηγάζουν απ' αυτά, σε πλήρη αντιδιαστολή μάλιστα με τις ίδιες τις διδαχές του Κορανίου).
Βλέπεις, κατά πολλούς, μπορεί μεν τα γραπτά των Πατέρων να καλύπτουν όλο το φάσμα των γνώσεων που χρειαζόμαστε, η άποψή της όμως διατυπωμένη κατ' αυτόν τον τρόπο, δίνει λάθος μηνύματα. Οι Πατέρες, τα κείμενα των οποίων πολλές φορές αναγνωρίστηκαν ως "δογματικά ορθά" αιώνες μετά τη συγγραφή τους, ήταν άνθρωποι σαν και μας. Με τη λογική του αποφθέγματος, χρόνια πριν, ουδείς θα τους διάβαζε μιας και δεν βρίσκονταν στις λίστες των "εκκλησιαστικών κειμένων". Μόνο το Ευαγγέλιο και τελεία.
Η εμπειρία, η κριτική σκέψη και η ελεύθερη επιλογή είναι αυτά που δίνουν αξία στις αποφάσεις μας. Κι ακόμα και τότε, πριν τις πάρουμε αυτές τις αποφάσεις, πρέπει να καταφέρουμε να "δούμε" αν ο δρόμος που θαυμάζουμε ή/και αντιγράφουμε κάνει για μας ή όχι. Εκεί, για μένα, επισέρχεται η ανάγκη της "ταπεινότητα". Διότι πολλοί θέλουν να γίνουν Ζωγράφοι. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι Ζωγράφοι. Πολλοί μπορούν να αγορεύουν κάνοντας δικά τους τα λόγια του Νταλί και του Πικάσσο. Ζωγράφοι όμως δεν θα γίνουν ποτέ γιατί δεν μπορούν να τραβήξουν ούτε μια ευθεία γραμμή. Και τότε, αν δεν αγκαλιάσουν αυτό που πραγματικά θέλουν, αν δεν αγαπήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό (το προσωπικό τους ταλλέντο), αν δεν βρουν τον δικό τους δρόμο προς την ευτυχία, θα καταλήξουν απλά να πονάνε αιώνια για κάτι που ποτέ δεν προορίζονταν γι' αυτούς. Και δεν υπάρχει τίποτα θλιβερότερο απ' το να προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα μιλώντας για τον "πόνο που απαιτείται να βιώσουν διότι ... επέλεξαν να υπηρετήσουν την Τέχνη"
Γι' αυτό ξανατονίζω ότι ο δρόμος της Γαβριηλίας ήταν ο ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ δρόμος. Όλοι όσοι τον ακολουθούν περιφέροντας τις απόψεις της ως τρόπο σκέψης τους, απλά δεν έψαξαν να βρούν τον δικό τους, πράγμα που για μένα είναι η ύψιστη μορφή ύβρεως προς τον οποιοδήποτε Δημιουργό.
Υ.Γ.: Σεντόνι βγήκε αλλά μ' άρεσε η απάντησή σου και είπα να το συνεχίσω :-)
Αγαπητή Αστραδενή,
μερικές φορές χρειάζεται να πεις σκληρές κουβέντες σ' όσους αγαπάς. Μ' αρέσει να φαντάζομαι ότι τα λόγια που παράθεσα (από το κατά Ματθαίον 23:27-33 και αλλού) ειπώθηκαν τότε από αγάπη. Δεν αφορούσαν δε μόνο τους Φαρισαίους αλλά όλους μας· και τότε και σήμερα. Με δυο λόγια: αν θεωρήσουμε την αγάπη (το μείζον) δεδομένη, δεν είναι ο καλός λόγος μάρτυρας φιλανθρωπίας, αλλά ο καίριος λόγος.
*
Τι ωραία που ξαναέβαλες τα σχόλια στην κατακόμβη τους.
Ντάμσελ Πολύτιμη!
Ναι! Έτσι είναι όπως τα λες-πιο καλά δεν λέγονται...
Και χαίρομαι που έγραψε αυτές τις απόψεις μία γυναίκα.Ευστοχία και ένταση!
Τί να κάνουμε;
Έχω δει εκπομπές σκουπίδια περιμένοντας να δώ το ένα πλάνο που με ενδιαφέρει.Έχω διαβάσει συνεντεύξεις κλπ ψάχνοντας μία πληροφορία γιά κάποιον/για κάτι που αναφέρεται έμμεσα και που με ενδιαφέρει πολύ...
Έχω διαβάσει και κάτι βιογραφίες/αγιογραφίες που βάφουν με χρώματα αίγλης και δόξας πράγματα απλά και βασανισμένα-που όμως μέσα τους υπάρχουν πραγματάκια πολύτιμα για μένα και την τέχνη μου.
"Η εμπειρία, η κριτική σκέψη και η ελεύθερη επιλογή είναι αυτά που δίνουν αξία στις αποφάσεις μας."
Η σημασία του προσωπικού αγώνα και η κατάκτηση κάποιων να άκολουθούν τον δικό τους τρόπο μ'απασχολεί πολύ. Ναι,
υποφέρουν όσοι 'νομίζουν΄πως είναι 'ζωγράφοι' αλλά δυστυχώς εμπιστεύονατι πολύ την 'ρουφιάνα συγκίνηση'...Δεν έχει πάτο αυτή η πορεία.Και την ακολουθούν άνθρωποι με περιορισμένα βιώματα (προσοχή! σε βάθος περιορισμένα).
Ο δικός σου τρόπος είναι κάτι που κερδίζεις με αγώνα-όχι απλώς ακολουθώντας την εσωτερική σου φωνή.Αλοίμονο-έχουμε καμιά δεκαριά από αυτές...
Δυστυχώς πολλοί που θεολογούν υποστηρίζουν μία φασιστική ομοιογένεια.Όπως πολύ σωστά λες αυτό φτάνει μέχρι τα πατερικά κείμενα και τελειωμό δεν έχει.Στην ορθοδοξία ενθαρρύνεται το προσωπικό-όπως ακριβώς και στην τέχνη.Έτσι η Αυρηλία για μένα συνομιλεί με τον Χατζιδάκι.Θα μου πεις -πού είναι αυτή η ορθοδοξία; Καλά και πού είναι αυτή η τέχνη;
Και βάζοντας τις λέξεις αυτές υποφέρω από την κοινή τους χρήση.
Αλλά με τις λέξεις πάντα υπάρχουν παρεξηγήσεις.
Σ'ευχαριστώ για τα σχόλιά σου και εύχομαι να σε ξανακούσω.
Με δυο λόγια: αν θεωρήσουμε την αγάπη (το μείζον) δεδομένη, δεν είναι ο καλός λόγος μάρτυρας φιλανθρωπίας, αλλά ο καίριος λόγος.
Τέτοια να μου γράφεις και πως να μην τα βγάζω απο την κατακόμβη στο παράθυρο να τα δει όλος ο κόσμος;
Ναι,έχεις δίκιο για τον καίριο λόγο.Απλώς όταν ακούμε φιλανθρωπία φανταζόμαστε κάτι μεγάλο και φοβερό-μια θυσία που θα κάνουμε κλπ κλπ.Όμως και το πιο απλό-όπως ένας λόγος μας-είναι φιλανθρωπία.Και το να κατηγορούμε τον άλλο για υποτιθέμενα λάθη είναι μεγάλη τσιγκουνιά.Τα λόγια για τους Φαρισαίους ήταν αυστηρά,τα πρόφερε όμως ένα στόμα άξιο να "διακρίνει".Τυχαίο;
Άσε που συνοδεύονταν από τους μακαρισμούς.Και κατόπιν από την σταύρωση.Συμφωνείς πιστεύω...
Είναι ζητούμενο στις μέρες μας ο καίριος λόγος.Ο καλός πάλι, που θα μπορούσε να δοθεί από όλους, είναι δυσεύρετος.Ο καλός-όχι ο κολακευτικός...
Το τελευταίο σχολιάκι ήταν για τον Αρτέμη..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home