η αιχμή -λύση της συνέχειας του κόσμου

Φέτος δούλεψα κοντά σε μια αγγλίδα καλλιτέχνη -ώριμη γυναίκα που έχει δει κι έχει ζήσει πολλά.Με συμπάθησε - την συμπάθησα-και κάποια φορά έγραψε για μένα: έχεις έναν τρόπο στην τέχνη σου να απαντάς στον άλλο λέγοντας του κάτι που φαίνεται άσχετο με την ερώτηση που σου έχει κάνει,αλλά τελικά,όταν σκεφτεί κάποιος προσεκτικά την απάντησή σου την βρίσκει εύστοχη πολύ.

Χάνω το πρώτο κύμα όσων με πλησιάζουν και σκέφτομαι να αλλάξω τακτική.Δεν είναι που αποζητώ άμεση αποδοχή-είναι που τους επόμενους μήνες πρέπει να παίξω σαν την Βραζιλία.Ασθμαίνοντας να αποδεικνύεις την αξία σου, κοιτάς τον ουρανό στο κάθε γκολ που άξιζες έτσι κι αλλιώς να βάλεις, και στο τέλος βγάζεις από το πουθενά ένα ντέφι και λικνίζεσαι υμνώντας όχι την νίκη σου αλλά την καλή στιγμή.

Λέω όμως να προσφέρω την πολυτέλεια στον εαυτό μου και να μιλήσω όπως μου αρέσει εδώ έξω.Και πρώτα απ' όλα για την λέξη Πάντα.Είναι σημαντικό να προφέρουμε σωστά την λέξη πάντα.Ποτέ πάdα.Είναι διαφορετική η έννοια του πάντα.Εξάλλου πάdα είναι ένα αρκουδάκι κι όχι μια ουτοπία-γιατί το αεί ίσως και περνάει πέρα από το χώμα,το πάντα όμως είναι για εμάς που χρυσοκεντούμε την ουτοπία με την ζωή μας.

Διαφορετικό το αν από το εάν και τελείως άλλο πράγμα να λέμε: Ήμουν στην Έφεσσο, από το να λέμε : Όταν ήμουν στην Έφεσσο.Στην δεύτερη περίπτωση προσφέρω την λέξη "όταν" και σε πλησιάζω με ένα κρυφό "αν".Η διήγησή μου είναι στο χθες και στο υποθετικό χθες.

Ο πίνακας Αρτέμη είναι δικός μας.Πολλά έχουν ειπωθεί για την αμφισημία των λέξεων και την δυνατότητα της ποίησης/τέχνης που δεν είναι απλώς για όλο τον κόσμο αλλά για τον καθένα μας χωριστά.

Εμένα πιο πολύ με τράβηξε η δουλειά του πως κάνεις αυτό το ποίημα/πίνακα/πίδακα δικό σου.Το εκτιμάς και δεν σου μιλά.Το μαθαίνεις απέξω και το απαγγέλλεις σε αθώα θύματά σου-δε σαλεύει.Το περιφέρεις μέσα στα καλοκαίρια σου και μακραίνει,γίνεται αρρωστιάρικο .Το σπουδάζεις ,το μελετάς,το αναλύεις και μικραίνει.Ένα μικρό πετραδάκι στο ψηφιδωτό της ζωής σου.΄Ελα όμως που η δική μου ζωή δεν είναι ψηφιδωτό πραγμάτων-στατικότητα και πολυμερισμός. Γι αυτό και ακολουθώ την μέθοδο του βιώματος.Δύσκολη κι ας λένε πως είναι πάντα αποτελεσματική.

Αποτελεσματικότητα,συμπέρασμα,κέρδος κλπ τέτοιες λέξεις ξέχνα της τώρα που αρπάχτηκες από την καταιγίδα του βιώματος.Θα σε πάει,θα το πας.Θα σε καβαλήσει,θα το καβαλήσεις.Θα χάσεις πολλές φορές.

Μπορεί στα τριάντα χιλιάδες πόδια να δεις την πανσέληνο και να βιώνεις το βούτηγμα στο πηγάδι.Μπορεί και να είσαι μέσα σε χιλιάδες αγνώστους και να αγαπάς το κάθε βλέφαρο που σαλεύει γύρω σου.

Στο βίωμα το αίτιο και το αποτέλεσμα είναι δεμένα από το δικό σου χέρι.Και το χέρι σου το φτιάχνεις εσύ, από το τί θέλεις να φτάσεις.Το τί θέλεις να φτάσεις εσύ το φτιάχνεις πάλι.Στο κόσμο του βιώματος δικός σου είναι και ο προορισμός και η αφετηρία.Ο ορίζοντας αραιώνει ή πυκνώνει -εξαρτάται από σένα.

Κι άξαφνα είσαι μαζί με την καρδιά σου, με το μυαλό σου και την διάνοιά σου,χορεύεις σε μια απόκρημνη χαράδρα και νιώθεις κάτι να φτερουγίζει μέσα σου.Απόψε ίσως έρθουν και τα όνειρά σου -αργότερα θα σκαρφαλώσουν από το γκρεμό οι φόβοι-δεν μπορείς τελικά να χορτάσεις τον εαυτό σου-δεν φτάνει όλη η νύχτα να τον πλανέψεις.Και εκείνος απαιτεί, θέλει, παραπονιέται, θυμώνει, προειδοποιεί , καταστρέφει.

Ίσως με το ξημέρωμα να φτάσει κυματίζοντας η ακαταμάχητη νόηση που θα σε αγκαλιάσει απαλά και θα σε φιλήσει ζεστά στο στόμα.Ίσως και να μην έρθει.Κι αν σε καταδεχτεί δεν μένει για πολύ.

Θέλω να γυρίσω ξανά στην λέξη πάντα.Πρόσεξε πώς την προφέρεις και η ουτοπία αποχτά αιχμή-αποχτά ένα ν που χωρά ως επάνω όλη την πρόθεσή σου να κρατήσεις την νόηση κοντά σου.Πέντε λεπτά.Όχι πέdε-πέντε.Βλέπεις τα ν θέλουν να σε βοηθήσουν να σωθείς.

Θέλω κι εγώ;