χαρά Θεού

η καιτιγίδα είναι οργή Θεού ή η λιακάδα;

Τα πολυφημισμένα νησιά ζαρώνουν. Το δώρο του Θεού αν έτσι αποκαλείται το χαμόγελο φυτρώνει καταφρονεμένο σε κάποιο μαράζι.

Τί είναι το μαράζι;

Άτιμη φαντασία, παρακόρη της βιοπάλης. Πίσω στο πέτρινο ακρογιάλι τι έμεινε;

Μήπως η ελευθερία είναι υπόθεση τοπίου; Κάθε άλλο. Μάλλον υπόθεση εσωτερική αλλά κι αυτός ο διαχωρισμός τί άκαρδος που είναι;

Τί ψάχνουμε;

Άφησα για μαγιά μέσα μου κάτι άγνωστο. Και πάντα φτάνω.

Αλλά πλέον πρέπει να μετακινηθεί η συγκίνηση από την πεθυμιά στο πένθος. Στην απλότητα μιας νεκροκεφαλής που ακουμπά σε άλλες χιλιάδες. Ματαιότητα; Και γιατί να επιθυμεί κανείς να γνωρίσει αν δεν νιώθει. Κι αν νιώθει τί μ' αυτό;

Η βάρκα πάει κι ακουμπά στον ύμνο. Αργοπερνούν τα κύματα και τα σύννεφα. Η ορθοστασία συνεχίζεται. Μα δεν είμαστε καθόλου αυτού του κόσμου και ψάχνουμε ξάγναντο στην ένωση.

Και πιασμένη σε αγκίστρι πικρό κοιτώ απονήρευτα τα μαγαζιά του κόσμου.

Έχεις ανάγκη από τίποτε;

Ε, θα περάσει κι αυτό.

Το κακό φουσκώνει και περνά μέσα από την γενιά των ανθρώπων. Το καλό πάλι μένει σαν αλάτι. Και δεν είναι για την νοστιμιά ούτε για τη συντήρηση.

Ακούσατε την εκπομπή της Αστραδενής

Ακούσατε.