Φώτισέ μου το σκότος-ευχαριστώ και ευχαριστώ

Άνοιξη: φώτισε μου το σκότος
Η νύχτα ανασαίνει πάνω από τους πορτοκαλo
ανθούς
διασχίζουμε την κοιλάδα με τα δακρυσμένα φύλλα
ένα ρυάκι γενομένων μας προσπερνά

Στάσου...δε σταματά ... όλο φεύγει
φεύγει ίσια κατά την θάλασσα,
ποία να ‘σαι θάλασσα ;

και τι αστέρια είναι αυτά που άπλωσε το κύμα στην άμμο ;

Ο Θόρυβος της βάρκας μας πήρε μακριά

Ύστερα...Πέρασαν χειμώνες με το ψωμί και τ’ αγκάθι
Ο πόνος μεγάλωσε τη σιωπή...
Περιττό να σας πω για το δάκρυ και το μαχαίρι

Θέλω μόνο τούτο

Σήμερα , απομεσήμερο Κυριακής, ένα μικρό χελιδόνι στάθηκε για λίγο στο κεραμιδί μου παράθυρο, με κοίταξε

-Δεν είμαι χελιδόνι, είπε, είμαι τ’ αστέρι που κάποτε παράτησες σε μια αμμουδιά
και φτερούγισε...
δίχως να προλάβω να πω μια λέξη...δίχως να το ρωτήσω, τι απέγιναν τ’άλλα αστέρια

μόλις που κατάφερα να διακρίνω καθώς μίκραινε ένα αντιλάμπισμα ...

κάτι σαν χρυσή κλωστή ή χρυσή σκόνη, δεν είμαι σίγουρος, που διαχέονταν στον αιθέρα...

μόλις είχε έρθει η Άνοιξη .