Φυλλομάντης

Δύσκολα τα πράγματα.
Στην αρχή νόμίσαμε απλώς πως το νησί ήταν μακρυά.Μετά φοβηθήκαμε πως χάσαμε το δρόμο.Τώρα πλέουμε πάνω στις ελάχιστες σανίδες που έμειναν από το πλοίο μας.Δεκατέσσερις,δεκαεφτά,τριάντα δύο φουρτούνες μας βρήκαν.Ούτε νησί σκεφτόμαστε πλέον ούτε τίποτε.Την ανάσα μας φυλάμε ακόμα ρυθμική.Κι αυτή ως πότε;

Στα ρηχά των άστρων το παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια και το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω.

Έγραψα ένα απαλό κειμενάκι για το προσωπικό στην τέχνη.Απαλό γιατί είναι φρόνιμο να γίνεσαι αφελής όταν μιλάς για ό,τι αγαπάς.Η σοφία κολλάει στην γλύκα της αθωότητας.Κι ας είναι σχετική η αθωότητα.Πάντα σχετική είναι.

Πόρτες παράθυρα ανοιχτά/ το παλιό μου σπίτι αδειάζοντας/φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα.

Θα ήθελα να μιλήσω κι άλλο για το προσωπικό στοιχείο που δεν θέλω να παρουσιάζεται πουθενά.Η ουσία του δεν είναι στις επιμέρους δράσεις του αλλά στον τρόπο που λειτουργεί.

Ούτε αν ξύπνησα,ούτε αν έφαγα.Δεν θέλω να μιλώ γι αυτά.Όλοι αγαπήσαμε.Όλοι πονέσαμε, κι ο ήλιος φωτίζει δικαίους και αδίκους.Να σου μιλήσω καλύτερα για τα μάτια μου -πως βλέπουν αυτόν τον ήλιο.

Κάποτε γέλαγα πολύ με την φράση του ποιητή : είσαι ωραία σαν φυσικό φαινόμενο.

Εγώ λοιπόν,ένα φυσικό φαινόμενο, σκέφτομαι πως και τις τελευταίες σανίδες να χάσουμε απόψε, η θάλασσα θα σταθεί βοηθός.Τα φυσικά φαινόμενα αλληλουποστηρίζονται.Και το αντίθετο να γίνεται, πάλι στεριώνει η μάχη την ύπαρξή τους.

Σού μελλε να χαθείς εδώ.

Για να σωθείς μακρυά.

Δεν τολμώ να ρωτήσω που πέφτει αυτό το μακριά.Εγώ εδώ ήθελα να σωθώ.

Το προσωπικό στην τέχνη να καεί στη φωτιά.Να γίνει στάχτη.Να την δώσουμε στην αδερφή μας και να της πούμε πως αυτή είναι η στάχτη του αδερφού της.Να κλάψει πολύ και να σκύψουμε πάνω της.Να της πούμε:ψέμματα-είμαι ζωντανός.Να πετάξουμε την στάχτη πιο πέρα και να της γυρίσουμε την πλάτη μας.

Το προσωπικό στην τέχνη να το πετάξουμε στη θάλασσα.Μετά να το μετανιώσουμε και να κάνουμε χίλιες βουτιές για να το βρούμε.Να μην βρούμε τίποτε.Μέχρι το τέλος της ζωής μας να το φωνάζουμε και να καθρεφτίζεται το βράδυ στο ταβάνι.Να μην βρούμε τίποτε.

Το προσωπικό μου να το πετάξω από το παράθυρο-να το παρατήσω ολομόναχο στη ερημιά,να το ξεχάσω στα αποδυτήρια του κολυμβητήριου.Στα τρίστατα και στα πεζοδρόμια να ανοίξω το χέρι μου και να το πετάξω στα πόδια των περαστικών,μέσα στο σκοτεινό υπόνομο.

Έρχεται πάλι και πάλι.Κι αυτό είναι που μου αρέσει.

Έχεις πάει στην Λέσβο;Έχεις βρεθεί εκεί Αυγούστου οχτώ;

Τον πίνακα του Ερωτόκριτου με την Αρετούσα τον έχουν δεξιά στην πόρτα-δίπλα σε ένα παράθυρο.Το απόγευμα τον χτυπάει ο ήλιος και ανησυχώ.Αν το τριανταφυλλί φόρεμά της ανοίξει -αν το αυγό χλωμιάσει κι άλλο-ποιός θα το γιατρέψει;Πού να βρεθεί ο αφελής, ο παλαβός, ο θεόφιλος; Τέτοια μοίρα σαν την δική του ποιός θα ζήλευε;Κι αν σώθηκε μακρυά,ποιός θα διάλεγε τον δρόμο του;

Το έχουμε καταλάβει πως εκείνοι που θαυμάζουμε πολλές φορές δεν θα θέλαμε ούτε μια μέρα να μοιραστούμε τη ζωή τους;

Από απόσταση όλα ομορφαίνουν-θέλεις να κοιτάξεις τις λεπτομέρειες;

Σού' μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακρυά.

Αν γινόταν το αντίθετο, μπορεί και να το επέλεγα-τί μπορεί!-αμέσως θα το άρπαζα.Μπορεί μάλιστα να το δοκίμασα-να σωθώ εδώ κι ας το μακρυά να περιμένει.

Με έφαγε η έγνοια για το τριανταφυλλί φουστάνι!