Αναμνήσεις από το Sheperd's Bush

Να λοιπόν που έγινε γνωστός κι αυτός ο σταθμός.

Στον τοίχο απένατι από τις σκάλες μια τεράστια μαυρόασπρη φωτογραφία με ένα κοπάδι πρόβατα και δέντρα.Μια εικόνα που μου θυμίζει την Ήπειρο.Τρυφερά. Εικόνα σαν από τοίχο καφενείου.

Στις σκάλες πάντα φυσάει.Κρύος αέρας.

Βρέθηκα εκεί πρώτη φορά -πριν δύο χρόνια-ήταν Κυριακή των Θεοφανείων.Κάπου μετά τις 2 -μεσημέρι.Ο ουρανός ήταν ένα καθαρό γαλάζιο. Συμβαίνουν κι αυτά.

Βγήκα έξω και έπεσα στα πρώτα μουσουλμάνικα μαγαζιά.Οι δρόμοι πολύ βρώμικοι.Γύρω γυναίκες τυλιγμένες στην μπούργκα.

Φέτος αλλάξαν πλακάκια στα πεζοδρόμια και στρώσαν καθαρή μαύρη άσφαλτο στους δρόμους.

Περπάτησα δέκα λεπτά και βρήκα τον ναό του Αγίου Νικολάου.Μεγάλη εκκλησία.Κάποτε αγγλικανική, τώρα ορθόδοξη.

Μπήκα μέσα και στην είσοδο με υποδέχτηκαν γνωστές φυσιογνωμίες. Ραφαήλ, Νεκτάριος, Νικόλαος, Ειρήνη με φουστανάκι άσπρο και μακριές ξανθιές πλεξούδες.

Στα μανουάλια άσπρη άμμος.Κάποιος έχει χαράξει με τα δάχτυλα ένα σταυρό.

Στο βάθος, απέναντι από το ιερό, ένα τραπέζι με πλαστικό τραπεζομάντηλο, ένα γυάλινο κιούπι και αγιασμός πεσμένος δεξιά κι αριστερά.

Ωραίες αγιογραφίες. Ελάχιστο χρυσό-ίσως περισσότερο να το είχα ανάγκη.Ένα τεράστιο βιτρώ πίσω από το ιερό.Δεξιά κι αριστερά κρέμονται δυο μικρά καραβάκια.Μετέωρα.

Είχαν τελειώσει εδώ και ώρα.

Ασυναίσθητα, μπροστά στο τραπέζι, άπλωσα το χέρι μου, μάζεψα σταγόνες από τον αγιασμό και άγγιξα το πρόσωπό μου και τα χείλη μου.Κι αυτό μου έφτανε.

Από την αριστερή πόρτα βγήκε ο ιερέας.

"Μα τί κάνετε", μου λέει, και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα καταλαβαίνω πως δεν είναι έλληνας."Περιμένετε μια στιγμή!"

Βγαίνει σε δυο λεπτά κρατώντας ένα άσπρο φλυτζάνι σε πιατάκι και μου δίνει.

Όλα μπορούν να αλλάξουν, αλλά πάντα μένουν ίδια.Πίνω τον αγιασμό με τρεις γουλιές.

Μιλήσαμε.Για πολύ ώρα.Έλληνική κουβέντα-με την άλλη έννοια του όρου.Κέρδισα -έμαθα -ξαναέμαθα.

Η περιοχή γύρω από το Sheperd's Bush -ένα κομμάτι της ζωής μου ιδιωτικό και απαραβίαστο.
Πολύτιμο-ακόμα κι όταν η παράνοια έλαμπε στα φύλλα των μικρών χριστουγεννιάτικων δέντρων που κάρφωσαν στην κορυφή κάθε στύλου.

Αγαπημένο μέσα στο ψύχος και στην κούραση.

Στη ζέστη του καλοκαιριού μια ζωή ολόκληρη και στιγμιαία ξοδεμένη σε σταξιές από κεριά και δισταγμούς.

Κομμάτι που δεν έχει ακόμα αποτιμηθεί -αλλά στο μέλλον προσδοκώ να πάρω πολλά από αυτό.

Το Πάσχα κάναμε κανονική μεταφορά Επιταφίου.Ήμασταν πάρα πολλοί.Απειλητικά νέοι.Ερωτευμένοι.Και το χόρευε νυν και αγάλλου Σιών άλλαζε δεκάδες αποχρώσεις.

Τις Κυριακές μαζεύονται γριές από την τουρκοπατημένη Κύπρο που δεν έχουν που να γυρίσουν.Λίγοι νέοι.Δυο τρεις οικογένειες.Η Γιαννούλα στο πρώτο στασίδι.Δεν παραπονιέται που με βλέπει αραιά και που.Μου μιλάει σαν να ήμουν εκεί χθες.Ο καντηλανάφτης με φιλάει πολλές φορές."Είσαι η πιο όμορφη κορούλα" μου λέει."Πότε θα ξανάρθεις;"

Αγαπάς τις δυσκολίες σου, το Sheperd's Bush σου,τα μουσουλμάνικα μαζαγιά και το εφιαλτικό πάρκο απέναντι από τον υπόγειο.Την κλειστή αγορά που μοιάζει με λαϊκή και το βράδυ βουίζει επικίνδυνα από άγνωστα σκοτάδια.Την Παρασκευή σχολάει και το Τζαμί.Άντρες προβληματισμένοι-άλλοι χαμογελαστοί.Ο δρόμος ατέλειωτος.

Στην αρχή η ερημιά και μετά η μελωδική ερημιά.

Αγαπάς τις δυσκολίες σου πολύ.Ο μακρινός εφιάλτης είναι και δικός σου.

Πάντα μαζί.


ΥΣ.Ναι,έφτιαξα και μέιλ: astradeni_astradeni@yahoo.co.uk Θα το βάλω στο προφίλ μου.