Ιούνιος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

έλα να φιλοσοφήσουμε! Δεν είναι ωραίο που προσπαθείς στη ζωή σου με τόσο πείσμα, με τόσες θυσίες να φέρεις ένα καλοκαίρι, μπορεί και δέκα χρόνια να προσπαθείς, και να μην γίνεται- ενώ στη φύση έρχεται το καλοκαίρι χωρίς καμιά προσπάθεια.

Μαθαίνεις μουσική με τόσο κόπο και τα πρωινά κάθε πουλάκι σε ξεπερνά πάλι και πάλι.

Φτιάχνεσαι πως εσύ και μόνο εσύ είσαι το κέντρο και βλέπεις μια φωτογραφία σου στη θάλασσα όπου είσαι μια κουκίδα στο μπλε, μια κουκίδα μαύρη!

Αγαπάς βαθειά, αγαπάς ακατάληπτα και το τεράστιο νεκροταφείο που προσπέρασες γίνεται αεροδρόμιο.

Ενεός κοιτάς τον ουρανό και σου πέφτει το ποτήρι από το χέρι.

Αγαπάς και συγχωρείς, συν -χωρείς.

Συγχωρείς σημαίνει πως πετάς το αστείο σφυράκι σου και την αξιολύπητη τσουγκράνα σου. Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις όσα έφτιαξες. Ε, από σένα η άνοιξη δεν εξαρτάται. Το καλοκαίρι έρχεται μόνο του.

Με πονά αυτό, πονά τον μακεδονίτικο εγωισμό μου, αλλά έτσι είναι.

Κι ύστερα αρχίζουν οι συγκρίσεις -εγώ δεν έχω καλοκαίρι, ο άλλος έχει...κλπ. κλπ. Όλοι έχουμε καλοκαίρι. Δεν είναι υπόθεση ατομική.

Αρχοντιά μέσα μου δεν υπάρχει;

Υ.Σ. Η εικόνα είναι του Θεόφιλου.