ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
είναι άραγε πολύ αργά να σου μιλώ;
Καλά και πότε ήταν νωρίς;
Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μια ευχή
Θεέ μου όπως δυνατός είναι ο έρωτας έτσι ας έλκεται κι ο άνθρωπος από τον πόνο.Να μην τον φοβάται.Να φτιάχνει από τα κομμάτια του κραταιά τείχη που θα σώζουν. Να μην τον φοβάται αλλά να τον αρπάζει και να τον μεταποιεί σε πέτρα αθάνατη. Οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από εμάς να μην χαθούν.Να δουν τον δικό μας πόνο και να αναστενάξουν. Ας γίνει αυτός ο αναστεναγμός μια ελπίδα για ό,τι καλύτερο.
Τον πόνο που μας χαρίστηκε να τον σεβαστούμε. Να τον κάνουμε τείχη κραταιά που σώζουν.Η ανατριχίλα αυτή να έρθει μέσα και από ουρλιαχτό να βγάλει τραγούδι. Οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από εμάς να μη χαθούν. Να δουν τον δικό μας πόνο και να πουν:
Ε σ' αυτόν τον κόσμο θα ζήσουμε χωρίς φόβο. Κι αν έρθει ο πόνος έχουμε τείχη κραταιά από τόσους άλλους που έφυγαν. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε.
Κι εμείς. Κι εμείς. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε και θα ευχηθούμε:
Θεέ μου όπως ο έρωτας έλκει ας έλκει κι ο πόνος. Να μη τον φοβόμαστε. Να τον τιμάμε.
Αυτός μας γέννησε.
posted by Αστραδενή at 12:42 π.μ.
8 Comments:
"Κι εμείς. Κι εμείς. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε και θα ευχηθούμε:
Θεέ μου όπως ο έρωτας έλκει ας έλκει κι ο πόνος. Να μη τον φοβόμαστε. Να τον τιμάμε.
Αυτός μας γέννησε."
Όλα τα λεφτά ο επίλογος..
Ανατρίχιασα..
Πολύ όμορφα τα λες, και συμφωνώ.
Ο πόνος χτίζει τείχη, θεμέλια.. γερές βάσεις..
Καλό Σαββατοκυρίακο.
Κι αν ο έρωτας κι ο πόνος έχουν την ίδια πηγή;
Καταπληκτικό κείμενο!
Φοβάμαι πως έρωτας-πόνος-θάνατος είναι αχώριστοι, όμως-όπως είπες-η ασύλληπτη ανθρώπινη φύση μπορεί και ξεχνά τον προηγούμενο πόνο και έλκεται από τον έρωτα-ζωή.
Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη της φυλής μας, τη συνομωσία της φύσης που προϋπάρχει όλων μας...έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε άλλη επιλογή! Καλημέρα.
Αυτό το κείμενο είναι απο τα ομορφότερα πράγματα που έχω διαβάσει...
Μόλις διάβασα και την τελευταία φράση ξέσπασα σε κλάματα...ήταν σχεδόν σαν να διάβασα όλη μου τη ζωή!!!
Σ'ευχαριστώ αστραδενή, σ'ευχαριστώ!
Πανέμορφο... Θα ήταν όλα τόσο καλύτερα εάν γινόμασταν στο ελάχιστο όπως λέει το post σου...
Πού χάθηκες; :)
αστα τετοιες ευχες ειναι ωραιες αλλα ποτε δεν πιανουν τοπο...
Γεια σας παιδιά
Έφηβε ναι- κάπως έτσι είναι...και χαίρομαι που συμφωνείς. (Μην το ξεχάσω!Πρόσεχε μην τρέχεις)
Φτερό στον άνεμο ναι!
Ο έρωτας είναι ο πόνος. Ο πόνος είναι ο έρωτας. Πέρα από τον γνωστό ορισμό του πλάτωνα που θέλει τον έρωτα πάντα ακόρεστο υπάρχει η σκέψη ο πόνος να είναι η εξέλιξη -η ουσιαστική πορεία- του έρωτα. Και με τον όρο έρωτα μιλάμε πάντα για καρδιά...
Αίσθηση σ'ευχαριστω που σου άρεσε.Και ο θάνατος μάλλον υπάρχει μόνο όσο ζούμε και προχωρούμε όλο και πιο βαθειά.
Merawen
κι εγώ όταν το έγραφα έκλαιγα! Και έλεγα άντε λίγο ακόμα.Αχ ο πόνος μας ενώνει όλους. Ενώ σην ευτυχία πόσο γρήγορα κλεινόμστε σε κουτάκια!
Ηλία μακάρι!
Ε θα γίνουμε έτσι για να δούμε άσπρες μέρες...έτσι δεν είναι:
Άστα Μάρκο χάθηκα για πολύ καιρό αλλά με βλέπω εδώ σταθερά το επόμενο τετράμξνο!
Ανεξάρτητε καλά τα λες. Τέτοιες ευχές δεν πιάνουν. Έρχεται όμως η ζωή και πραγματοποιούνται ανεξάρτητα!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home