Λήθη, λήθη, ήρθες;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

υπήρχε μια εποχή που η ποίηση και η μουσική μου μιλούσε. Τώρα μόνο με πνίγει. Μου αρέσει να διαβάζω μόνο μαρτυρίες για διάφορα αλλά δεν πιστεύω πλέον στην τέχνη. Και ο πολιτισμός μια μεγάλη ψευτιά.

Ωραίο νέο θα μου πεις...

Πιο πολύ μου μιλά η αγάπη κι ο πόνος.

Γράφω αυτό το μηνυματάκι και το πετώ τρυφερά στο άγνωστο διαδίκτυο, εκεί που εγώ κι εσείς περπατούμε ολομόναχοι. Σταματάμε, χτυπάμε στον τοίχο, και συνεχίζουμε. Κι αν κοιταζόμασταν στα μάτια;

Εξομολόγηση

Ζούμε στην κόλαση του εγώ τόσο πολύ που μια στιγμή να το νιώσεις ξέρεις πως η ζωή είναι πλέον άχρηστη.

Τί να κάνεις τα πάντα αν δεν τα μοιράζεσαι;