Μια γκόμενα για να μην ξεχνιόμαστε...

Με ξένισε ο ίδιος μου ο εαυτός μ'αυτό που έγραψα.Είχα στο μυαλό μου ένα διαφορετικό σχόλιο σε σχέση με την αντρική ματιά απέναντι στον κόσμο.Μια ματιά που πολλές φορές με ενοχλεί.Και που διαχωρίζει το πνεύμα από το σώμα.Η ομορφιά της γυναίκας-η παρουσία της ως φυσικό φαινόμενο -όπως έγραψα σε άλλο κείμενο-με ταράζει γιατί πρέπει να έρθει η μέρα ο αντρικός μας κόσμος να αποδεχτεί και να γνωρίσει την ουσιαστική θηλυκή του πλευρά.Και γράφω αντρικός κόσμος γιατί η γυναίκα έχει υποταχθεί σε αυτόν τόσο πολύ-έχει ακολουθήσει τόσο τυφλά τα μέτρα του- που σίγουρα έχει χάσει τον μπούσουλα.

Οι διανοητές που θέλουν την γυναίκα δίπλα τους σαν ένα ωραίο μυστήριο με απωθούν.Εκείνοι που μιλούν για πολιτική και χίλια δυο, αλλά συνεχίζουν να μνημονεύουν την γυναίκα των ονείρων τους σαν να είναι ένα φρούτο εύγεστο που διακοσμεί τον δικό τους κόσμο δεν βοηθούν κανένα.Ούτε την γυναίκα που αναπτύσσεται ταχύρυθμα τα τελευταία χρόνια,ούτε τον εαυτό τους που βιώνει τον μαρασμό της ύλης σαν μια "πρωτόγνωρη" τραγωδία.

Η λέξη γκόμενα ,διάβασα κάποτε,ίσως βγαίνει από μια δυνατή λακ μαλλιών που ονομαζόταν γκομένι και την χρησιμοποιούσαν οι ωραίες για να φτιάχνουν τα μαλλιά τους.

Ας αφήσουμε τα μαλλιά μας ελεύθερα και ίσως ακολουθήσουν και τα μυαλά μας.

Όσο για την τρομοκρατία-αξίζει να θυμόμαστε πως τα κύρια θύματά της είναι τα παιδιά και οι γυναίκες.Για αυτό τον λόγο δεν μπορώ να αποδεχτώ την "γοητεία" του μουσουλαμνικού κόσμου.Οι προγόνισσές μου την ένιωσαν στο πετσί τους και προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό παρά να μπουν στα χαρέμια.Είτε τα χαρέμια είναι ο Χόντος με τα πολύχρωμα σκονάκια και τα ελιξήρια νεότητας,είτε είναι ένα σπίτι σκοτεινό προορισμένο να δώσει την πολυπόθητη ηδονή στον άντρα- η γυναίκα που προχωράει πρέπει να λάμψει με την δύναμη του είναι της.

Της ύπαρξής της που μοιραία συνδυάζει τα πάντα.

Και τα ζει μέσα από την προσφορά.