Απουσία
Είναι τρομερό να πιστεύεις στην δύναμη της απουσίας.
Να έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη στο κενό.
Να μην επιβεβαιώνεις την δύναμή σου με χίλιους δυο τρόπους αλλά με τρόπο απλό να υποχωρείς μπροστά στην απουσία.
Τί να κάνω;
Τί να πω;
Τί να γίνω;
-Τίποτε!
λες με αυτοπεποίθηση και σοφία.
Γιατί εάν έκανες κάτι θα επαργύρωνες τα είδωλα που ήδη υπάρχουν μέσα σου και τριγύρω.
Εάν όμως αποδεχτείς αυτό που εμείς οι ανόητοι ονομάζουμε απουσία,τότε ίσως και να δεις μια δέσμη φωτός να περνά πίσω από τα σκοτεινά είδωλα και να σου φωτίζει ένα μικρό μονοπατάκι.
Ένα δρομάκι στενό που βγάζει στην πατρίδα της απουσίας.Εκεί πολλά από όσα αναζητούσες, πολλά με απόντα ονόματα ίσως και να ενυπάρχουν με τρόπο περίεγο και διαφορετικό.
Δύσκολο είναι να μιλήσεις καθαρά για την ομορφιά της απουσίας.
Να αρχίσω με ένα απλό παράδειγμα.
Στον πλανήτη μας είναι καθαρό πως οι φωνές των απόντων κάποια στιγμή θα αλλάξουν την ροή των πραγμάτων.
Υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πολλών λογιών απουσίες.
Μία από αυτές είναι η απόσταση.
Εκεί στην άκρη του δικού μας κόσμου πεινάνε, κρυώνουν, διψάνε, πεθαίνουν ήσυχα, όπως πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα.
Στον δικό μας κόσμο φτάνει το άρωμα της απουσίας αυτών των ανθρώπων.
Ένα γλυκό άρωμα θυσίας που μπαίνει βαθειά στην καρδιά και λέει:
-Υπάρχεις λοιπόν εσύ κι οι άλλοι χάθηκαν.Νά'σαι καλά.
Καμιά κακία, καμιά εκδικητικότητα.
Μια ευλογία γενναιώδωρη από στόματα πονεμένα που ακουμπά τα μέτωπά μας.
Κατοικεί εκεί και μπορεί να ανθίσει,
μπορεί και να σαπίσει και να γίνει κατάρα.
Κατοικεί εκεί θέλουμε δεν θέλουμε γιατί με τους απόντες είμαστε ένα.Δεν το βλέπουμε αλλά από αυτό θα εξαρτηθεί η ύπαρξή μας.
posted by Αστραδενή at 12:01 μ.μ.
4 Comments:
μακάρι να μουν κι εγώ τόσο αισιόδοξη για τις συνέπειες της απουσίας...όμως όλο κι ένα στιχάκι μου ρχεται στο νου:
"της αγάπης την ουσία,
τη μετρώ στην απουσία."
και νομίζω πως είναι το ανάποδο από αυτό που εσύ θες να πεις, αλλά δε βαριέσαι στίχοι είναι αυτοί και το νόημά τους αντιστρέφεται τόσο εύκολα, όπως και οι διαθέσεις.:)
Η απουσία είναι η μόνη παρούσα τελικά.Δεν θυμάμαι ποτέ στιγμή στη ζωή μου χωρίς αυτήν. Ή μάλλον λάθος. Αλλά είναι οξύμωρο.Οι στιγμές, οι ώρες κάποιες φορές που μπορούσα να σπρώξω την Απουσία στην εξορία, να την εξοστρακίσω από την επικράτειά μου, ήταν πάντα οι ώρες που ήμουν τελείως μόνος. Πάνω στο πιάνο μου, απαγγέλοντας δυνατά τον Σεφέρη μου με κοινό τον εαυτό μου. Θα μου πεις για αγκαλιές θερμές μερικές φορές σα λίβας; Θα σου πω ναι. Μα εκεί, πάντα υπάρχει η γνώση του χειμώνα.Και της αναμονής του.
Να είσαι καλά, με τράβηξε το όνομα Αστραδενη.
Η απουσια και το κενο ειναι απο τα χειροτερα πραγματα που μπορουν να μου τυχουν...και δυστυχως τα βιωνω καθημερινα...
καλημέρα!
φίλε το μηνυματάκι σου ευπρόσδεκτο πάντα και μετά μουσικής!
παπαρουνίτσα δεν μπορεί παρά να είσαι αισιόδοξη,ιδίως όταν και οι στίχοι συνομωτούν ενάντια στην ευτυχία μας.Είναι όμως προσωπική λύτρωση η χαρά κι ας αντηχεί μέσα στην απουσία.Έτσι δεν είναι;
nibelungen
δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για το δικό σου ονοματάκι!Αστειεύομαι,απλώς δεν το καταλαβαίνω.Ίσως να μην καταλαβαίνω και τους χειμώνες που έρχονται μέσα από τις θερμές αγκαλιές.Στις εποχές και στον χρόνο είμαι πάντα λάθος.Δεύτερη φορά αστειεύομαι!Θα περάσω να σε ακούσω.
drugstv
Δεν είναι τόσο κακό όταν υποφέρουμε από τέτοια βάσανα.Μας λείπει κάτι- άρα γνωρίζουμε κάτι που ποθούμε και δεν έχουμε.Μέσα σ'αυτό που νομίζουμε πως μας λείπει βρίσκεται αυτό που αληθινά επιθυμούμε.Κι αυτό μπορούμε νοερά να το γευτούμε.Βέβαια χρειάζεται να το φιλοσοφήσεις το πράγμα αλλά καλύτερα να φιλάς την σοφία παρά κάποιον που σου κρύβει την σοφία.Μπερδεύτηκες;
Έτσι που τα γράφω είναι κάπως μπερδεμένα.
Το απλό ρητό πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει μας οδηγεί στην αναισθησία ή στην ευαισθησία;
Αν παίζουμε άφοβα με την απουσία τότε...δεν υπάρχει αδύνατον.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home