Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Πόλεμος στο Ιράκ-Πρώτη μέρα

Στο όμορφο αγγλικό χωριό μία νέα μέρα ξεκινά.Φαίνεται να μην έχει καμία διαφορά με τις υπόλοιπες.Και όντως δεν έχει.Οι ίδιες ασχολίες, οι ίδιες συζητήσεις και μόνο ένα ελαφρό μούδιασμα όταν οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια.

Είναι η πρώτη μέρα πολέμου στο μακρυνό Ιράκ.

Μία γυναίκα στέκεται από το πρωί στη γέφυρα του ποταμού που διασχίζει το χωριό.Φορά άσπρα ρούχα,έχει μια κόκκινη βούλα ανάμεσα στα φρύδια και το ηλικιωμένο αγγλικό της πρόσωπο κοκκινίζει από τον ήλιο καθώς ξεροσταλιάζει στην ίδια θέση ώρες κρατώντας ένα πανώ.Σταματήστε τον πόλεμο στο Ιράκ είναι το μήνυμα που έχει γράψει με τα χέρια της και το κρατάει ψηλά ενώ έχει ήδη αρχίσει να τρέμει από την κούραση.Πρέπει να είναι πάνω από εβδομήντα χρόνων.

Οι διαβάτες την προσπερνούν χωρίς να την κοιτάξουν.Δεν γυρνούν κατά το όμορφο ποτάμι το βλέμμα.Προτιμούν να κοιτάζουν τα αυτοκίνητα και την τράπεζα απέναντι με τα τεράστια καρφιά πάνω από την είσοδο για να μην κάθονται εκεί τα περιστέρια και λερώνουν.

Τεράστια καρφιά παντού για να μην λερώνει καμία Κασσάνδρα τη ζωή τους που είναι δικαιωμένη στον καθημερινό αγώνα να πληρώσουν την δόση για το σπίτι,για το αυτοκίνητο,το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών,τις διακοπές στην Κεφαλλονιά και το πρόγραμμα σύνταξης για τα γεράματα.

Δικό τους το ωραίο χωριό και η μοναδική τρελή με την συνείδηση.

Δική μας και η ευθύνη για την επόμενη μέρα της Ευρώπης μας.

Εκτός κι αν νομίζουμε πως στον τόπο μας δεν υπάρχουν τεράστια καρφιά.

2 Comments:

Blogger Παπαρούνα said...

Κι γω συμφώνω ότι η ευθύνη ανήκει σε όλους.Οι ιμπεριαλιστικές τάσεις,η βία,η κακεντρέχεια και τα καρφιά υπάρχουν και στα πιο μικρά πράγματα, και στις πιο ανθρώπινες σχέσεις. Ίσως εκεί να παίζεται όλο το παιχνίδι.Στις ευκολίες για τα πιο μικρά κι απλοικά καθημερινά γεγονότα να μπορείς να πετάς τα "όχι" σου σα...καρφιά.Ίσως μόνο έτσι να εξασκείται η συνείδηση.Κι ας βγεις και χαμένος..."σε μια ζωή χαμένη κανένας δε νικά".

10:40 π.μ.  
Blogger Αστραδενή said...

Laszlo ευτυχώς δεν είμαι αποκλεισμένη σε αγγλικό χωριό αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα.Καλή δύναμη και σε ευχαριστώ που σου άρεσε το κειμενάκι μου.Ναι,γυρίζει ο τροχός και πρέπει να είμαστε έτοιμοι πάντα για να κινηθούμε την κατάλληλη στιγμή.Keep in touch...

Παπαρούνα μου καλημέρα!Για αυτά τα μικρά πράγματα κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί ο προβληματισμός για τα μεγάλα μου φαίνεται γενικός και αόριστος.Δεν είναι χαμένη η ζωή -είναι κερδισμένη από την αρχή και περιμένει εμείς να το καταλάβουμε.Καλό είναι να το κάνουμε τώρα που είμαστε νέοι και δυνατοί!

10:48 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home