Πόλεμος στο Ιράκ-Πρώτη μέρα

Στο όμορφο αγγλικό χωριό μία νέα μέρα ξεκινά.Φαίνεται να μην έχει καμία διαφορά με τις υπόλοιπες.Και όντως δεν έχει.Οι ίδιες ασχολίες, οι ίδιες συζητήσεις και μόνο ένα ελαφρό μούδιασμα όταν οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια.

Είναι η πρώτη μέρα πολέμου στο μακρυνό Ιράκ.

Μία γυναίκα στέκεται από το πρωί στη γέφυρα του ποταμού που διασχίζει το χωριό.Φορά άσπρα ρούχα,έχει μια κόκκινη βούλα ανάμεσα στα φρύδια και το ηλικιωμένο αγγλικό της πρόσωπο κοκκινίζει από τον ήλιο καθώς ξεροσταλιάζει στην ίδια θέση ώρες κρατώντας ένα πανώ.Σταματήστε τον πόλεμο στο Ιράκ είναι το μήνυμα που έχει γράψει με τα χέρια της και το κρατάει ψηλά ενώ έχει ήδη αρχίσει να τρέμει από την κούραση.Πρέπει να είναι πάνω από εβδομήντα χρόνων.

Οι διαβάτες την προσπερνούν χωρίς να την κοιτάξουν.Δεν γυρνούν κατά το όμορφο ποτάμι το βλέμμα.Προτιμούν να κοιτάζουν τα αυτοκίνητα και την τράπεζα απέναντι με τα τεράστια καρφιά πάνω από την είσοδο για να μην κάθονται εκεί τα περιστέρια και λερώνουν.

Τεράστια καρφιά παντού για να μην λερώνει καμία Κασσάνδρα τη ζωή τους που είναι δικαιωμένη στον καθημερινό αγώνα να πληρώσουν την δόση για το σπίτι,για το αυτοκίνητο,το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών,τις διακοπές στην Κεφαλλονιά και το πρόγραμμα σύνταξης για τα γεράματα.

Δικό τους το ωραίο χωριό και η μοναδική τρελή με την συνείδηση.

Δική μας και η ευθύνη για την επόμενη μέρα της Ευρώπης μας.

Εκτός κι αν νομίζουμε πως στον τόπο μας δεν υπάρχουν τεράστια καρφιά.