ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ
Νομίζω πως πρέπει να συμφωνήσω με Κάποιον που μου είπε:-Στην Ελλάδα υποφέρουμε από τους επαγγελματίες επαναστάτες.
Ναι,έχουμε πολλούς από δαύτους.κι έχουν κάνει μεγάλη ζημιά.
Φωτεινοί σηματοδότες που δείχνουν μια ζωή έναν δρόμο που ποτέ δεν ακολούθησαν.Κύμβαλα αλαλάζοντα (με όλη την συμασία της λέξεως.
Πολλές φορές γεμίζουν το μυαλό μας με τους αλλαλαγμούς τους.(τελικά γράφεται με ένα λάμδα το αλλάλάζω ή με δυο;)
Και από την μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας ζουν και βασιλεύουν σε αυτόν τον τόπο.
Δεν είναι επαναστάτες χωρίς αιτία, ούτε είναι ιδεολόγοι.
Είναι καπηλευτές, είναι φαρισαίοι μεταμφιεσμένοι σε Προδρόμους.
Γυαλίζουν πολύ,γλυστρούν εύκολα και θολώνουν τον αέρα.
Ο κόσμος κάποτε τους καταριέται κι άλλοτε τους θαυμάζει-γι αυτούς είναι σχεδόν το ίδιο γιατί οι μικρές κατάρες φέρνουν καλούς πελάτες.
Θαυμάζω τους επαναστάτες που πληρώνουν το τίμημα των επαναστάσεών τους.Χωρίς να ουρλιάζουν από αβάσταχτο πόνο.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στις μέρες μας.
Το κακό είναι πως ντρέπονται να το παραδεχτούν και μαραζώνουν.
Αν θέλω κάτι είναι να βρω λίγο νερό να τους δώσω,να τους στρέψω στον ήλιο,να ανθίσουν.
Ναι,
δεν είναι λίγο.
Αλλά αυτό θέλω.
posted by Αστραδενή at 5:15 μ.μ.
5 Comments:
Και μόνο που το θες, τους τρέφεις. "Τους στρέφεις στον ήλιο"...
Ναι , το πιστεύω και εγώ πως τους τρέφεις με τα λόγια σου. Κι ίσως αν ψάξεις τα όμορφα κι ούχι τα άσχημα αυτού του κόσμου , τότε ίσως θα βρείς περισσότερο φως.
Διαβάζοντας, θυμήθηκα ένα κείμενο. Το κείμενο περιέχεται στην ελληνική έκδοση της «Επανάληψης» του Κιρκεγκάαρντ (επιβλητικό όνομα για τα ελληνικά δεδομένα, ε;) και τιτλοφορείται η «Η Διπλή Κίνηση του Αβραάμ». O K. Ασχολείται, μεταξύ άλλων, με έναν ιδιαίτερο ανθρώπινο τύπο, ας τον πούμε «επαναστάτη», που θυμίζει λίγο αυτόν που ενδιαφέρει εσένα. Με μια διαφορά· πρόκειται για επαναστάτη που όχι μόνο δεν ουρλιάζει, αλλά σχεδόν δεν προσελκύει την προσοχή. Για το ανεκπαίδευτο μάτι είναι αόρατος. Ο Κ. τον ονομάζει «ιππότη της πίστης» (όπου πίστη = η χριστιανική πίστη) και παρατηρεί:
«Εκείνοι που σηκώνουν το θησαυρό της πίστης σε ξεγελούν, γιατί το εξωτερικό τους έχει μια χτυπητήν ομοιότητα μ’ εκείνο που τόσο η άπειρη παραίτηση όσο και η πίστη περιφρονεί βαθιά -με το τέλειον αστικόν ύφος.[...]»
Όπως καταλαβαίνεις οι τύποι αυτοί όχι μόνο δεν θυμίζουν επαναστάτες, αλλά δεν αποκλείεται να παραπέμπουν σε ευυπόληπτους αστούς.
Αν και ο Κ. έχει ήδη δηλώσει, «όσο για μένα μπορώ να περιγράψω τις κινήσεις της πίστης, όμως δεν μπορώ να τις κάνω εγώ», ωστόσο:
«Αν ήξερα πού κατοικεί ένας παρόμοιος ιππότης της πίστης, με τα πόδια μου θα ταξίδευα σ’ αυτόν· γιατί τούτο το θαύμα με απασχολεί απόλυτα. Ούτε στιγμή δεν θα τον άφηνα, κάθε λεπτό θα πρόσεχα πώς συμπεριφερότανε με τις κινήσεις. Θα θεωρούσα τον εαυτό μου ως αποκαταστημένο στη ζωή, και τον χρόνο μου θα τον εμοίραζα ανάμεσα στο να τον κοιτάζω και στο να κάνω ασκήσεις ο ίδιος, κι έτσι να χρησιμοποιώ όλον τον χρόνο μου θαυμάζοντας τον.»
Ένα χαρακτηριστικό του ιππότη του είναι η ικανότητα να κάνει άλματα (προς το άπειρο) σαν χορευτής:
«Θα πρέπει να είναι η δυσκολότερη άσκηση για έναν χορευτή, να φτάσει με πήδημα σε μια ορισμένη στάση, κατά τρόπο που να μην υπάρχει μήτε δευτερόλεπτο που να παλεύει για τη στάση αυτή, αλλά στο ίδιο το άλμα μέσα να στέκεται στη στάση.
Ίσως κανένας χορευτής δεν μπορεί να το κάνει –τούτο το κάνει εκείνος ο ιππότης. Το πλήθος των ανθρώπων ζουν χαμένοι μέσα στην κοσμική θλίψη και τη χαρά, αυτοί είναι οι θεατές που δεν μπαίνουν στο χορό. Οι ιππότες του απείρου [όμως] είναι χορευτές και ανυψώνονται. Κάνουν την κίνηση προς τα πάνω και ξαναπέφτουν, και τούτη επίσης είναι μία όχι δυστυχής ασχολία μήτε είναι άσχημο να το βλέπει κανείς. Όμως κάθε φορά που πέφτουνε, δεν μπορούν ευθύς να πιάσουν τη στάση, παραπατάνε μια στιγμή, και τούτο το παραπάτημα δείχνει πως πάντως είναι ξένοι μες στον κόσμο· είναι περισσότερο ή λιγότερο εμφανές, σύμφωνα με την τέχνη που έχουνε, όμως κι ο πλέον τεχνίτης από εκείνους τους ιππότες δεν μπορεί να κρύψει ωστόσο αυτό το παραπάτημα. Δεν χρειάζεται να τους δει κανείς στον αέρα, αρκεί απλώς να τους κοιτάξει τη στιγμή που αγγίζουνε κι άγγιξαν τη γη –και τους γνωρίζει.
Όμως να μπορεί να πέφτει κανείς κατά τέτοιον τρόπο που την ίδια στιγμή να φαίνεται σαν να στεκόταν και να περπατούσε, να μεταμορφώνεις το πήδημα στη ζωή σε βάδισμα, απολύτως να εκφράζεις το υψηλόν πεζοποριακώς –τούτο το μπορεί μόνο εκείνος ο ιππότης –και τούτο είναι το μοναδικό θαύμα..»
Δεν είναι ότι οι επαναστάτες με αφήνουν αδιάφορο, αλλά αυτούς τους χορευτές της ζωής, τους αναγνωρίσιμους από ένα απλό παραπάτημα, τους εκτιμώ πιο πολύ απ’ τους κανονικούς επαναστάτες. Άσε που δεν χρειάζονται καν νερό ή προσοχή για ν’ ανθίσουν.
*
[Οι υπογραμμίσεις δικές μου. Χώρισα το τελευταίο απόσπασμα σε μικρές επιμέρους παραγράφους. Το βιβλίο: Εκδόσεις Παπαζήση – πρώτη έκδοση το 1977. Η μετάφραση και η όλη επιμέλεια είναι της Σοφίας Σκοπετέα. Πρέπει να είναι (ήταν;) νεοελληνίστρια στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για πολύ αξιόλογο άνθρωπο και μακάρι να ήξερα περισσότερα γι αυτήν.]
Δεν ξέρω αν το θέλω αυτό ππου είπα στο κειμενάκι.Δεν ήθελα να φανώ σωτήρας...δεν είμαι ικανή να σώσω τίποτε πέρα από την ανάσα μου.Κι αυτή με αγώνα.
Ούτε στιγμή δεν ένοιωσα ότι μιλάω με σωτήρα. Κάτι μου θύμισες (και χάρηκα που μου το θύμισες), στο είπα...Απλά.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home