Φθινοπωρινό έαρ

Με πολύ σοβαρή διάθεση πρέπει να σας πω κάτι που άκουσα από κάποιον άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης.

"'Εχουμε την Τζοκόντα, έχουμε και τον Γουόρχολ.Κανένα πρόβλημα.Και οι δύο είναι ευπρόσδεκτοι στον κόσμο μας.Κυρίως γιατί ο Γουόρχολ δεν πήρε ένα πινέλο να επιζωγραφίσει την Τζοκόντα.Στο θέατρο όμως αυτό γίνεται συνέχεια.Παίρνουν ένα κείμενο κάποιου - π.χ. Αισχύλου - και το κάνουν ό,τι θέλουν.Που θα πάμε με αυτόν τον μεταμοντερνισμό;"

Πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.Δεν μπορούμε -ευτυχώς-να εγκλωβίσουμε τα κείμενα-πχ των τραγικών-σε μια πάγια και καταξιωμένη θεατρική μορφή.Ευτυχώς -γιατί έτσι θα "είχε λυθεί το πρόβλημα" και εμείς οι νέοι που ήδη περισσεύουμε θα πηγαίναμε σπίτι μας.Τώρα σε κάτι ελπίζουμε.

Πάντως θα το χαρώ πολύ στον αιώνα μας να "πεθάνει" ο σκηνοθέτης.

Για τον συγγραφέα δεν ξέρω, μ'αρέσει που γέμισε ο τόπος από νέους συγγραφείς.Κι από τραγουδιστές.Κάποτε είδα πότε ξεκίνησε την καριέρα της η Αλεξίου κι ο Νταλάρας και ανατρίχιασα.Πράγματι τότε δεν ήμουν καν στο βλέμμα του πατέρα μου.

Ισοπέδωση; Ε,όταν χτίζεις σε θεμέλια σάπια έτσι γίνεται.
Ας πρόσεχαν!
Ας φρόντιζαν!

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ' έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ' είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ' ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος.Αυτή είν' η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ' εμποδίσουνε με τα συστήματά τους -
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ' εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ' απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ' εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ' τους τρεις.

Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης