Αθήνα και Τέχνη και Ελευθερία
Στο κράτος των Αθηνών η τέχνη περνάει κρίση.
Έτσι λένε οι περισσότεροι του χώρου αργοκινώντας το κεφάλι και χαζεύοντας με απλανές βλέμμα την κυρία που περνάει φουριόζα.
Νομίζω πως υπάρχει κάτι που καταλαβαίνουν οι λίγοι κι εκλεκτοί.
Μίζερος και απογοητευμένος στην τέχνη είναι εκείνος που δεν έχει προσωπική επαφή με τη δημιουργία.Και δεν χρειάζεται να είσαι "επιτυχημένος" ούτε "γνωστός" για να δημιουργείς.
Κόντρα σε κάποιους που ταυτίζουν την τέχνη με την κοινωνική δραστηριότητα θα έλεγα πως τέχνη κάνουμε πρώτα για τον εαυτό μας κι έπειτα για τους άλλους.Καταλήγω ανεπιφύλακτα στο ευαγγελικό: Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν.Αγαπάς τον εαυτό σου;
Απαραίτητη προυπόθεση και ελπίδα για δημιουργία είναι η αναζήτηση του εαυτού μας-η αγάπη (προσοχή όχι η αποδοχή γιατί εμπεριέχει μια παραίτηση) και κατόπιν η σκληρή εργασία.
Καλλιτέχνες της Αθήνας απελευθερωθείτε.
Έχουμε ειρήνη, δεν πεινάμε, δεν έπεσε ο ουρανός ακόμα στο κεφάλι μας.Δεν μας απειλεί καμία φτήνια αν δεν πουλιόμαστε σε παζάρια, υπερκαταστήματα και μπακάλικα.
Από εμάς η άνοιξη εξαρτάται.
Αστραδενή.
Έτσι λένε οι περισσότεροι του χώρου αργοκινώντας το κεφάλι και χαζεύοντας με απλανές βλέμμα την κυρία που περνάει φουριόζα.
Νομίζω πως υπάρχει κάτι που καταλαβαίνουν οι λίγοι κι εκλεκτοί.
Μίζερος και απογοητευμένος στην τέχνη είναι εκείνος που δεν έχει προσωπική επαφή με τη δημιουργία.Και δεν χρειάζεται να είσαι "επιτυχημένος" ούτε "γνωστός" για να δημιουργείς.
Κόντρα σε κάποιους που ταυτίζουν την τέχνη με την κοινωνική δραστηριότητα θα έλεγα πως τέχνη κάνουμε πρώτα για τον εαυτό μας κι έπειτα για τους άλλους.Καταλήγω ανεπιφύλακτα στο ευαγγελικό: Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν.Αγαπάς τον εαυτό σου;
Απαραίτητη προυπόθεση και ελπίδα για δημιουργία είναι η αναζήτηση του εαυτού μας-η αγάπη (προσοχή όχι η αποδοχή γιατί εμπεριέχει μια παραίτηση) και κατόπιν η σκληρή εργασία.
Καλλιτέχνες της Αθήνας απελευθερωθείτε.
Έχουμε ειρήνη, δεν πεινάμε, δεν έπεσε ο ουρανός ακόμα στο κεφάλι μας.Δεν μας απειλεί καμία φτήνια αν δεν πουλιόμαστε σε παζάρια, υπερκαταστήματα και μπακάλικα.
Από εμάς η άνοιξη εξαρτάται.
Αστραδενή.
posted by Αστραδενή at 10:32 π.μ.
4 Comments:
Από τη λίγη μου επαφή με την τέχνη, έχω καταλάβει πως τέχνη είναι ένα "γεμάτο θέλω", δηλ. μια ολοκληρωμένη πρόθεση, μια πλήρης επιθυμία. Αν περνάει κρίση η τέχνη (δεν το ξέρω), ίσως συμβαίνει επειδή δεν θέλουμε αρκετά. Ίσως γίναμε ολιγαρκείς και βαριόμαστε να φτάσουμε στο τέρμα, στο γέμισμα. Υπάρχουν και μισερά αποτελέσματα που είναι τέχνη, επιμένω ότι αναφέρομαι στην πρόθεση (δέχομαι αντιρρήσεις και είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αλλάξω γνώμη, λέω μονάχα τι είναι αυτό που με έκανε κάποιες στιγμές να πω ότι ευχαριστιέμαι αυτό που ακούω, παίζω, βλέπω ή διαβάζω). Επίσης, αυτόν τον καιρό διερευνώ την ανάγκη της τρέλας στην παραγωγή και στην πρόσληψη έργων, ιδιαίτερα μουσικών. Εχώ πεισθεί δηλαδή ότι υπάρχει ανάγκη για τρέλα, ψάχνω ακόμα το είδος και το ποσοστό (και φοβάμαι ότι πρόκειται για γνήσια τρέλα, αυτή του ψυχιατρείου, και για ποσοστό λίγο παραπάνω από το 100).
Καλώς μας ξανάρθες. (Πώς θα διώξω αυτή την επίμονη αίσθηση ότι σου'γραψα πάλι αερολογίες; απλά συμφωνώ απεριόριστα με το "απελευθερωθείτε" που γράφεις και ήθελα να το προεκτείνω.)
Μου έλειψες Αστραδενή. Βρίσκω πολύ σωστά όσα γράφεις. Μου φαίνεται όμως πως είναι μόνιμη η διάσταση ανάμεσα σ' αυτό που είναι κι αυτό που νοιώθει κανείς. Σ' αυτό που σε κινεί (και σε δονεί) κι αυτό που προκύπτει. Αφορά δε τους πάντες κι όχι μόνο τους καλλιτέχνες. Ο καθένας μας δρα ατομικά (αγαπώντας ή όχι τον εαυτό του) αλλά αυτό που τελικά προκύπτει σε συλλογικό επίπεδο είναι συνήθως ανεξάρτητο από την θέληση ή την επιθυμία του. Προσωπικά δεν ξέρω άλλον τρόπο να πράττω παρά μόνο αντιμετωπίζοντας τα πράγματα όπως τα γράφεις. Και δεν είμαι καλλιτέχνης. Δεν ξέρω επίσης κανέναν που να βιώνει μια στιγμή της ζωής του σαν να ήταν ένα τόσο δα σημαδάκι πάνω σε στατιστικό γράφημα. Τα περί κρίσης τα βλέπω σαν λόγια, μπορεί να είναι αλήθεια μπορεί και όχι. Όπως υπονοείς δεν έχει σημασία. Το θέμα ήταν, είναι και θα είναι, εσύ τι κάνεις...
*
Ίσως ακριβώς επειδή "Έχουμε ειρήνη, δεν πεινάμε, δεν έπεσε ο ουρανός ακόμα στο κεφάλι μας.Δεν μας απειλεί καμία φτήνια" να μην απελευθερώνονται οι καλλιτέχνες. Ίσως εκεί να οφείλεται ο "εφησυχασμός" που παρατηρείται..
Τέττιξ
καλώς ήρθα-υπάρχει ακόμα η ατέλεια να πρέπει να ακουμπήσεις το πληκτρολόγιο για να γράψεις στο μπλογκ σου.Εύχομαι στο μέλλον αυτό να διορθωθεί.Γι αυτό τον λόγο εξαφανίστηκα...
Η τρέλα είναι απαραίτητη,όχι μόνο στους καλλιτέχνες αλλά σε όποιον θέλει να βρει κάποιο νόημα στη ζωή του πέρα από την γέννηση τα πέρα δώθε και τον θάνατο.
Αερολογίες δεν γράφεις ποτέ -ούτε όταν ήσουν μικρός σαν το πιτσιρίκι της φωτογραφίας- υποθέτω...
Το στοίχημα στην τρέλα είναι να πας και να ξανάρθεις.Μερικοί χάνουν τον δρόμο της επιστροφής.
Χρειάζεται κράση γερή,αποφασιστικότητα και το κυριώτερο: η αναζήτησή σου να συνδέεται και με τον άλλο άνθρωπο.
Να ψάχνεις ένα ρόδι ομορφιάς και σοφίας που να θες να το μοιραστείς με τον άλλο-ίσως με κάθε σπυρί του να θες να χορτάσεις τον κόσμο.
Κουκουζέλη ακριβώς.Εσύ- εγώ τί κάνω; όσο για τον καλλιτέχνη καλύτερα να το ξεχάσουμε-δεν γνωρίζω πολλούς που ενδιαφέρονται για το τί κάνουν οι ίδιοι αλλά για το τί γίνεται γύρω τους.Πολλά θα μπορούσα να πω-κάπως δύσκολο...
Αύριο θα επανέλθω.Κι εσύ μου έλειψες.
Νομίζω κουκ. και τέττιξ πως θα ήταν ωραίο να μιλήσουμε ζωντανα.Κάποια στιγμή κι αν θέλετε.
Κατ ναι υπάρχει λογική σε αυτό που λες.αφού κάποια σκοτεινά χρόνια όπως σε έναν πόλεμο οι καλλιτέχνες λειτουργούσαν κάπως καλύτερα.αλλά αν είναι να περιμένουμε να πεθάνει το αηδόνι για να ακούσουμε το τραγούδι του θα γίνουμε νέρωνες...σε φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home