Παιδεία παιδεύω

Λοιπόν δεν είναι καθόλου ωραίο να συναντιόμαστε τόσο σπάνια.

Κι έχω τόσα να σου πω.

θα αρχίσω από κάτι απλό.
Ψάχνω για δουλειά.

Είναι δουλειά η τέχνη?

Κατά την γνώμη μου όχι.

Αν περιμένεις να ζήσεις από αυτήν θα χάσετε και οι δύο.
Και εσύ, και αυτή.
Αν ψάχνεις για λεφτά πήγαινε προς τα αλλού
κι αν ψάχνεις για δημιουργία αληθινή βρες κι έναν τρόπο να πληρώνεις το νοίκι.

Αλλά πάλι αν έχεις μια εργασία άστατη και ρηχή κολλάς πολλά που τα σερβίρεις στην τέχνη σου.(Νομίζω πως δεν υπάρχει ρηχή εργασία-κανείς ηθικός χαρακτηρισμός δεν ταιριάζει σε μια δουλειά που μπορείς τίμια να κάνεις)

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με εμένα βέβαια.Πρόβλεψα να λυώσει τις γνωστές συμβάσεις σε ένα μαρτύριο που έχει την αίγλη του προσωπικού και ιδιαίτερου.

Είναι αλήθεια πως καλλιτέχνης είναι μια λέξη μεγάλη και πως μπορεί να ζήσεις τρεις ζωές και να μη συναντήσεις κανένα.
Τεχνίτες υπάρχουν πολλοί.
Εγώ είμαι το πολύ μαστορόπουλο.
Και έτσι όπως μιλάω έντονα με βλέπω να πέφτω από καμιά σκαλωσιά.

Με έλκει πολύ οι διαδικτυακή επικοινωνία.
Είναι μια σύμβαση ποιητική και ελεύθερη.
Όταν διαβάζω το μήνυμα που μου άφησε κάποιος-αν δεν τον ξέρω τρέχω στο σπίτι του και κάτι βλέπω-
αν πάλι τον γνωρίζω συγκινούμαι νοερά

και αναρωτιέμαι αν αυτή η συγκίνηση εκπέμπει ένα θερμό χαιρετισμό στο μέτωπο του κάθε άγνωστου φίλου.

Πίστευω πολύ σ'αυτό και χαιρετώ την τεχνολογία που ημερεύει μες στην παλάμη μου.

Κάποτε σκέφτομαι πως οι άνθρωποι επαναϊδρύουν μια νέα επικοινωνία γιατί η κανονική ανθρώπινη επαφή έφτασε στο σκοτάδι.

Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε την ήττα μας.
Είναι ένα βήμα συνειδητοποίησης πως πρέπει να υπάρχει κάτι καλύτερο.
Και ίσως μόνο για αυτό το άγνωστο αγαθό αξίζει να αναπνέουμε.