Η απουσία του έρωτα

Ξαναδιαβάζοντας το προηγούμενο κείμενο το βρήκα λίγο άγριο-κακογραμμένο-αλλά τώρα έφυγε από τις άκρες των δακτύλων μου και πάει.

Με δύο λόγια ήθελα να πω ότι η σωφροσύνη και η καταξίωση πνίγει την τέχνη που γεννιέται.
Και ύστερα κάποιοι ανόητοι μιλούν για μεγάλους καλλιτέχνες που χάθηκαν και μετά από αυτούς το χαός.

Στους ίδιους μάλλον αναφέρονται!

Ο καθένας μας είναι ταλαντούχος και δημιουργικός-εάν το επιθυμεί να είναι.Και κανείς δεν θα του μάθει πως να είναι δημιουργικός-μόνος του θα το βρει.

Απόψε αγαπημένο μου ντουλαπάκι θα μιλήσουμε για την απουσία του έρωτα.
Μεγάλη σχέση έχει με την απουσία της τέχνης γιατί άνθρωπος που τρέφεται με έτοιμη καταναλωτική τέχνη δεν μπορεί και να ερωτευτεί.
Πολλά τα έντονα ερωτικά στοιχεία γύρω μας που μάλλον μπερδεύουν-αλλά δεν έχω παράπονο- έτσι ήταν πάντα.
Άλλοτε πλεόναζαν κι άλλοτε υστερούσαν.

Ο έρωτας και η τέχνη είναι τα χερουβείμ και τα σεραφείμ της θρησκείας.
Οι αγγελιοφόροι και οι παραστάτες.

Σε εποχές σαν την δική μας ο ερωτευμένος χάνεται αλλά ξαναβρίσκεται μέσα στον πόνο.Δυστυχώς το αιώνιο καλοκαίρι που ονειρευτήκαμε να τρέχουμε γυμνοί υπάρχει βαθειά μέσα μας πολύ πιο βαθειά από τον καθημερινό παλμό.
Και πολλές φορές όταν το προσκαλούμε δεν εμφανίζεται και δεν απαντά.

Τρέμεις, απελπίζεσαι πως δεν θα ξαναέρθει.
Η αγάπη σου δείχνει τον δρόμο για να ζήσεις τον έρωτα που πάντα είναι στην αρχή του και πάντα γεννιέται.

Χωρίς αγάπη ο έρωτας είναι ένα παχουλό και χουζούρικο "αγγελάκι" που πετά χαζοβιόλικα τόξα και ρεύεται μελωδικά σαν να πολυέφαγε από την σάρκα.
Αν μάλιστα δεν του δώσεις σημασία φουσκώνει και σκάει σαν μπαλόνι γεμίζοντας τον χώρο με ένα βαρύ άρωμα που πλησιάζει, όταν ξεθυμαίνει, στην μπόχα...

η παρουσία αυτού του φτερωτού κεφτέ σημαίνει την απουσία του έρωτα.