Εφταλού

Η Εφταλού είναι πολύ κοντά στον Μόλυβο.
Απέναντι βρίσκονται τα Κιμιντένια και τα Μοσχονήσια.

Η ιστορία των Μοσχονησίων είναι ιδιαίτερη και μπορείς να την γνωρίσεις διαβάζοντας βιβλία γιατί οι κάτοικοί της πλέον χάθηκαν μέσα στο αίμα αλλά και στα πέρατα της γης.Τα Κιμιντένια τα γνωρίζει καλά όποιος αγάπησε την Άρτεμη της Αιολικής γης.

Στην κεντρική παραλία της Εφταλούς υπάρχει ένα μικρό κλειστό κάθισμα με εκκλησάκι και μερικά κελιά που θυμίζουν αντίστοιχα που χτίζονται και σε άλλα μέρη για να κατοικηθούν από τους προσκυνητές.Δίπλα στο κάθισμα βρίσκεται ένα μικρό ταβερνάκι.

Κατέβαινε λοιπόν καθημερινά για μπάνιο και κοιτούσε μέσα από την θάλασσα το εσωτερικό των δωματίων.Είχαν ανακαινιστεί και κατοικούνταν από τουρίστες.Έτσι φαινόταν από τις πετσέτες που κρέμονταν από τα παράθυρα αν και η απόλυτη ησυχία δεν ταίριαζε με το βούισμα που βγαίνει από τα μέρη των παραθεριστών.Πρόσεξε πως από την αυλίτσα του καθίσματος έβγαιναν γυναίκες μεγάλης ηλικίας σε ζευγάρια.Γυναίκες άσκημες και εχθρικές.

Μπήκε το επόμενο πρωί μέσα στην αυλή και προχώρησε ως το εκκλησάκι.Άνοιξε την πόρτα, προσκύνησε, βγήκε έξω, και μια απαίσια γριά της πέταξε ένα καλημέρα κατάμουτρα σαν βρισιά.Κατάπιε την αντίδρασή της, πάτησε γερά στα βοτσαλάκια της αυλής και απάντησε σταθερά: Καλημέρα.

Είχε θυμώσει πολύ πριν δει την γριά που τυλιγμένη σε ένα αντίσκηνο ύποπτου χρώματος και με τεντωμένα τα μαλλιά σαν να ετοιμάζεται να βάλει την περούκα της κατέβαινε προς την δική της σκοτεινή παραλία.Είχε θυμώσει γιατί δίπλα στο εκκλησάκι ήταν ο τάφος του Εφταλιώτη και της γυναίκας του.Δεν είναι πως ήταν ασέβεια να νοικιάζεις τα δωμάτια των προσκυνητών σε τουρίστριες που σαράντα χρόνια πριν απελευθερώθηκαν από τα δεσμά του Φρόυντ στο νησί της Σαπφούς.Ήταν που το ονοματάκι του Εφταλιώτη φιγουράριζε σε διάφορα έντυπα ως άξιος γόνος του νησιού.Και που η επιθυμία του να ταφεί σε αυτή την παραλία της Εφταλούς συνδεόταν με το Αϊβαλί απένατι.Και την ηλικιωμένη γυναίκα δεν την έβλεπε υποκειμενικά.Ήταν όντως απωθητική και εχθρική-λες και φοβόταν την νέα γυναίκα που προσκύνησε το εκκλησάκι και κοίταξε μελαγχολικά τον τάφο.

"Σκεφτόμουν σιωπηλά μια λέξη:Παράδοση.Παρα-Δίνω.Να λοιπόν η πολυπόθητη συνέχεια της ιστορίας.Έτσι είναι."

Φουρκισμένη κατέβηκε στην παραλία και κολύμπησε πολύ βαθειά.Τόσο ώστε να αρχίσει να την παίρνει το ρεύμα.Όταν την έπιασε ο φόβος πως την ακολουθούσε κάτω από το νερό μια μαύρη σκιά άρχισε να κολυμπάει προς τα δωμάτια.Μέσα στις πέτρες, σε μια βουτιά που έκανε για να δροσιστεί,είδε ένα θεώρατο χταπόδι να φεύγει με σκιρτήσματα προς τα δεξιά.

Κάθισε στην παραλία μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Δίπλα της ο σύντροφος ανάσαινε μαζί της. Αυτός η αρχή και το τέλος.

Σηκώθηκαν να φύγουν και οι γριές είχαν μαντρωθεί μέσα στο κάθισμα.Είχαν βάλει μια μουσική να παίζει.Καθαρή αναγεννησιακή μελωδία κάποιων ασπρόσαρκων αυλικών που έτριβαν με το τακούνι τους το χορτάρι και αναστέναζαν βαθειά, ενθυμούμενοι ένα Διόνυσο στρουμπουλό και λιγωμένο να γουργουρίζει σαν παχύ περιστεράκι μέσα στο τυρόγαλο.

Οι γυναίκες χορεύαν τον χορό των αυλικών και η Αστραδενή ανέβηκε την ανηφορίτσα.

Το επόμενο μεσημέρι ένα φορτηγάκι κατέβηκε προς την ταβέρνα.Του έπεσε ένας κάδος με γιαούρτι.Η Αστραδενή έτρεξε, πασαλείφτηκε ολόκληρη με το εκλεκτό στραγγιστό γιαούρτι και έτρεξε να ψάξει τα χταπόδια.Οι γριές την κοίταξαν περίεργα. Ίσως και με αηδία.

Η πολυπόθητη συνέχεια της Ιστορίας Μας χρειάζονται όχι μόνο ελιγμοί αλλά και πετάγματα.