Άρτεμις-Αιολία-Αστραδενή
Μικρά Ασία -1906Για πολλούς λόγους δεν πιστεύω στην μετεμψύχωση.
Ένας από αυτούς είναι γιατί ξέρω πως ο άνρθωπος ζει την ζωή του χαλικιού,της δεκαοχτούρας,του πεύκου και του στρειδιού. Αν το θέλει. Επίσης μπορεί να κινηθεί στον ίδιο παλμό ανθρώπων που έζησαν πολύ παλιότερα. Και είναι πάνω απ'όλα ο παλμός που μετράει.
Για κάποιο λόγο κι εγώ κινήθηκα στον ίδιο παλμό της Άρτεμης στην Αιολική Γη.Και την είδα σαν την καρυδιά που φύτεψε-κόντρα στις συμβουλές του παππού της- να μεγαλώνει,να πεθαίνει,να θάβεται κάτω από τα φύλλα και να γίνεται Αστραδενή.
Συναντά λοιπόν τον κυνηγό με τα κίτρινα άστρα που είναι κι αυτός αλλιώτικος και ίδιος. Στα μάτια του λάμπουν ακόμα τα πράσινα από τα Κιμιντένια αλλά δεν ποθεί πλέον να υπηρετεί την ξένη κυρία.
Μεγάλη σημασία στην ιστορία παίζει το σπήλαιο με τα αγριογούρουνα-ο γκρεμός που επέλεγαν γιανα διαβούν τον θάνατό τους όταν γερνούσαν.Εκεί πήγε ο κυνηγός με τα κίτρινα άστρα την Άρτεμη.Γιατί;Ποιός ξέρεις;
Εκεί στο βάθος της σπηλιάς ακούσαν μαζί τις σταγόνες που έπεφταν από τα βράχια και γινόντουσαν μικρά ρυάκια και μετά ποταμάκι.Σιγά σιγά το νερό φούσκωνε και έτρεχε ασυγκράτητο προς τη θάλασσα.Όλα αυτά κάτω από τα Κιμιντένια.
Τα Κιμιντένια βρίσκονται απέναντι από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια των αλλοτινών προσκυνητών που συνοδεύουν τον τάφο του Εφταλιώτη.(Διάβασε το προηγούμενο κείμενο.)
Να βρίσκεται εκεί άραγε η συνέχεια της ιστορίας ή μέσα στο χέρι μου που φέτος δεν άγγιξε τα νερά της Εφταλούς;
Η Αιολική Γη δεν είναι βιβλίο.Είναι μια κοινή ανάμνηση της Άρτεμης, της Αστραδενής και της Αιολίας. Ένας παλμός που περιμένει στον αέρα όποιον θέλει να τον βιώσει.
Την Δευτέρη 29 Αυγούστου γιορτάζουμε τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη.Για κάθε μάρτυρα η μέρα θανάτου γιορτάζεται σαν το γεννέθλιό του.Εκείνος όμως κατέχει μια διαφορετική θέση.
Και η φωνή που φωνάζει μέσα στην έρημο σωπαίνει ολοκληρώνοντας τον αγώνα του ανθρώπου να διαβεί τον ποταμό και να βλέπει με άλλα μάτια την ζωή.Όλα πλέον είναι έτοιμα και ο Θεός ας γράψει το τέλος. Μέσα από τόσο πόνο,τόση απελπισία και αγωνία έρχεται ένα χάδι δροσερό.Το φως είναι αλλιώτικο και ο Άδης επικράνθη.
Στον πικραμένο Άδη δεν βλέπω ούτε την Άρτεμη ούτε την Αιολική γη.
Τις βλέπω ανάμεσα στον ουρανό και στη γη να ανεβοκατεβαίνουν με μαλαματένιες βαρκούλες. Χαμογελούν,σαλεύουν απαλά σαν χόρτα λυγερά και μου γνέφουν.
-Ε! Άκου! Μετά τον θάνατο η ανάσταση.Μην ζητάς γέλιο πριν το δάκρυ.Το αντίθετο δεν γίνεται και το καλό δεν ανθίζει παρά μόνο πάνω στο οργωμένο κακό.
Στο οργωμένο χώμα της αιολίας θα ξανανθίσουμε.
posted by Αστραδενή at 11:17 π.μ.
8 Comments:
Με τη φωτογραφία που έβαλες νομίζω ότι θα αρχίσω να πιστεύω εγώ στη μετεμψύχωση.
Λες να?
ΣΤΕΡΝΑ
Τρεις κορες ησυχαζουν
του πευκου η πρασινη
του σχιστολιθου η γκριζα
και η βρυση η ιδια.
Exoυμε τους πανω μαχαλαδες ,που εμεναν οι χειρωνακτες και καμια φορα φερνανε καμηλες και τις βαζανε να πολεμουν η μια την αλλη στα πανηγυρια ,απο κεινες της γειτονιες ξεφυτρωνανε κοντραμπατζηδες οι πιο φοβεροι και φημισμενοι.
Στην ενορια του Αγιου Νικολαου μενανε,η γιαγια της τη μεγαλωσε αυτη θυμοταν πιο πολυ παρα τη μανα της ,στις κατω συνοικιες θυμαμαι το εξοχικο της ψυχης του Κοντογλου,το εκανε αγαλμα και λαμπει ακομα σε κατι λιγες ψυχες.
Μετα εκεινον που αλλαξοπιστησε
το μετανοιωσε εγινε παλι χριστιανος και μαρτυρησε ,πηρε αυτη την αποφαση,
μετα ηταν τα λουλουδια, πως αγαπουσε τα λουλουδια δεν μπορεις να φανταστεις,και τα πρωινα της Κυριακης αγαπουσε ,ενοιωθε Αιβαλιωτισα,την ζούσε τη διαφορα,μεσα της ειχε χτιστει μια αλλη λαμψη,μια ολοκληρη δομη το Αιβαλι.
Ηταν η περιουσια που κληρονομησε,η ζωη σαν κινουμενο φως,σαν στοργη που λειτουργει,σαν μοσχοβολιστη αναπνοη,σαν ζωη που νοιωθει το πως και το γιατι.Η ζωη που απλα κι αβιαστα ειναι εξυπνη κι αναμαρτητη.
Ενα φως στα δαχτυλα ενα φως στο στομα ,ενα φως το παραπονο,ενα φως οι πολλες αγαπες της ,ενα φως στην αγκαλια της .
Περνανε τα χρόνια ενας λοφος που ο Κοντογλου τον περιγρεφει φαλακρο,τωρα ειναι καταφυτος με ωραιες κουκουναριες,αλλαζει η μικρογεωγραφια θα πεις,ομως οχι ολα, ειναι ιδια το σπιτια απειραχτα,ακομα κιαν ειχαν χαραξει κανενα ονομα καμια καρδια στους τοιχους κι αυτο ασβηστο ειναι,μονο τα σπιτια εχουν αλλους κατοικους κατι αλλου ειδους καψερους ταξιδιώτες με το παραπονο τους και τα κρητικές μαντιναδες τους ,ας μαλακωσει η ψυχη μας και μ'αυτους ,ετσι θα ελεγε ,να μαλακωσει η ψυχη μας.
Παμε να φυγουμε τωρα ,παμε να πιουμε ενα ουζακι να γελασουμε να κανουμε τοκ-τοκ τα ποτηρια μας ,παλι καλα να λες.
Αναπνοη μου.
Η φωτογραφία αυτή είναι κρυμμένη στη σπηλιά με τ' αγριογούρουνα.
Τα μαγουλάκια της τα μουτρωμένα, τα ριχτά ξέπλοκα μαλλιά σαν τα παχιά βουνά της Αιολίας π' αντίκρισα ένα πρωϊνό ξημέρωμα από σκηνή που έστησα στα πλευρά τού Μανταμάδου, μες στην κρυούτσικη ανάσα ενός προχωρημένου Οκτωβρίου. Πόσο βαθιά γκρίζα τα βουνά, κοιτώ γύρω μου νερά κι ο ζέφυρος σκορπάει χαρά. (Δεν πιστεύω στη samsara. Περισσότερο στον Ζέφυρο πιστεύω).
Πόσο αγάπησα την "Αιολική Γη"...Παιδικό όνειρο, από τα πιο αγαπημένα. Με την πιο ορμητική φαντασία που είχα ως παιδί -και πόσο πασχίζω να μην την χάσω στο διάβα των χρόνων...- οι εικόνες της Μικρασίας ζωντάνευαν μπροστά μου, μέσα μου.
Πόσο αγάπησα την Αρτέμιδα...Λατρεμένη ηρωίδα, ατίθασο κορίτσι, αγρίμι τρυφερό, που έτυχε να έχει το ίδιο όνομα με εμένα, εκεί σε ένα υποστατικό με τα Κιμιντένια να την καλούν.
Και την θεά αγάπησα. Αυτήν, με τα πολλά ονόματα και τις ιδιότητες. Θαύμαζα πάντα τον τρόπο της να ζει. Επάνω στα βουνά, στο βωμό της Φύσης η ίδια πρώτα από όλους θυσιασμένη.
Πόσο αγάπησα και την "Αστραδενή"...Από τη Σύμη, φοβισμένη, μα πανέξυπνη παιδούλα, συμμερίστηκα αβάσταχτα την αδιάκοπη διεκδίκησή της να είναι ο εαυτός της.
Και την γραφή σου, αρχίζω να την αγαπώ. Μου μιλάει, μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά, μου λέει "ε, ψιτ! Εδώ όλα είναι καλά για σένα...".
Να ΄σαι καλά!
Διαβάζω, γράφω, ταξιδεύω, ξαναγράφω.. Ωραίο με αυτά που γράφεις να καταφέρνεις κάποιον κάπου να ταξιδέψεις. Να τον ανεβάσεις στο αλλού, που όνειρα και άνθρωποι συναντιούνται, εικόνες παγώνουν στο χρόνο, άλλες ζωντανεύουν, σε διακτινύζουν σε άλλες εποχές, σε άλλο χωροχρόνο, στη δική σου Αιολική Γη.
Πρώτη φορά στο blog σου, καινούργια εμπειρία για μένα και το δικό μου. Ωραίο να ταξιδεύεις με περιγραφές τοπίων & συναισθήματα. Εύγε :-)
Το έχω ξαναγράψει πως τα μηνύματα που αφήνεται είναι πολύτιμα.Πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για την καθυστέρηση -δυσκολευόμουν να απαντήσω λόγω τεχνικών προβλημάτων.
Βέβαια,
κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Άλμπεριχ,
νομίζω πως υπάρχει ομοιότητα ανάμεσα στην "άγρια" Δύση και στην "ήμερη" Ανατολή.
dr3mpush3r
δύσκολο όνομα ωραίο μήνυμα.Το ξέρεις;
Ελπήνωρ
Τι θα γίνει με τα μηνύματά σου;Τόση ομορφιά κρίμα να κρύβεται στις πτυχώσεις των κειμένων μου.Με ομορφαίνεις και σ'ευχαριστώ.Ναι μαλακώνει η ψυχή μας και με τους νέους κατοίκους.Δεν ζητάει κανένας τίποτε.Κισμετ.
Θείο τραγί
στον Μανταμάδο θα ήθελα να πηγαίνω πιο συχνά.Δεν έχω καμιά συγγένεια μες το νησί αλλά το ξέρω καλά.Και απ΄τα βουνά της Αιολίας κάτι έχω κλέψει.Μια φωτογραφία ίσως.
Άρτεμη γειά σου.Θα περάσω άπό το κονάκι σου να τα πούμε από κοντά.Πάντως κι εσύ και η Κατ με κάνουν να καταλαβαίνω πως αξίζει να απλώνεις τα δίχτυα σου στη θάλασασα του διαδικτύου για να πιάνεις κουβέντα με γλάρους και γοργόνες.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home