ευτυχώς

Δίκαιος-Άδικος

Πόσο μου αρέσει που στην εποχή μας πεθαίνουν οι ιδεολογίες και τα οράματα.

Τί ωραία εποχή για να αφήσουμε κατά μέρος το δίκαιο και το άδικο και να αναγνωρίσουμε το Μεγάλο Ιδανικό: το Συμφέρον.

Σε αναγνωρίζω τιμημένο ιδανικό. Κι αν κάποτε άναψα θυμιάμα μπροστά σου δεν το ξεχνώ, όταν κοιτώ μέσα μου και γύρω μου.

Τώρα συντρίβεσαι από την αδιαφορία μου.

Καλύτερα να ζεις παρά να υπάρχεις.

Μίσος

Μισώ την σκέψη:

Αν θέλεις πολύ κάτι τότε γίνεται.

Αυτή η χαζο-κοελιο-newage-ψαγμένη είναι μια βλακεία.

Αν το εγώ είναι θεός και είσαι διατεθιμένος να κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις αυτό που εσύ επιθυμείς τότε μάλιστα...το "θες πολύ και γίνεται".

Μόλις το αποκτήσεις χάνεις την ψυχή σου και την καρδιά σου. Γιατί η ψυχή μεγαλώνει με άλλλους τρόπους.Η καρδιά ανάβει αλλιώς.

Ακριβώς όπως στον έρωτα.

Θέλεις, αλλά ρωτάς τον άλλον:
Μ' αγαπάς;
Μ' αγαπάς όπως είμαι;

Και περιμένεις.

Λήθη, λήθη, ήρθες;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

υπήρχε μια εποχή που η ποίηση και η μουσική μου μιλούσε. Τώρα μόνο με πνίγει. Μου αρέσει να διαβάζω μόνο μαρτυρίες για διάφορα αλλά δεν πιστεύω πλέον στην τέχνη. Και ο πολιτισμός μια μεγάλη ψευτιά.

Ωραίο νέο θα μου πεις...

Πιο πολύ μου μιλά η αγάπη κι ο πόνος.

Γράφω αυτό το μηνυματάκι και το πετώ τρυφερά στο άγνωστο διαδίκτυο, εκεί που εγώ κι εσείς περπατούμε ολομόναχοι. Σταματάμε, χτυπάμε στον τοίχο, και συνεχίζουμε. Κι αν κοιταζόμασταν στα μάτια;

Εξομολόγηση

Ζούμε στην κόλαση του εγώ τόσο πολύ που μια στιγμή να το νιώσεις ξέρεις πως η ζωή είναι πλέον άχρηστη.

Τί να κάνεις τα πάντα αν δεν τα μοιράζεσαι;

Νοερά

Τί όμορφα που επιπλέουμε!

Χωρίς θάλασσα και ήλιο.

Με λίγη επιθυμία για αγάπη.