Παρακαλώ.

Η μέρα ξεκίνησε!
Για άνοιξε την οδύσσεια και διάβασε.Όλοι οι ήρωες του έργου μόλις ξυπνούν πετιούνται από το κρεββάτι τους.Μα,για τους αρχαίους θα μιλάμε τώρα.Ω,θα σας ζαλίσω με δαύτους. Το φιλοσόφησα και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα.Εάν ο Οδυσσέας τα κατάφερε τότε κι εγώ έχω ελπίδες.Προς το παρό κολώνω στη σκέψη πως θα πρέπει να σκοτώσω δυο ντουζίνες μνηστήρες αλλά μέχρι τότε...

Είμαι ...είμαι... μετά τις σειρήνες.Έμεινα με την κακούργα την Καλυψώ που με έφαγε να με παντρευτεί και να με κάνει αθάνατο.Φύλαξα σκοπιά στις παραλίες του νησιού της κοιτώντας προς την Ιθάκη.Και τώρα...

Ονειρεύομαι την Ναυσικά.την βλέπω να πετά το τόπι κι εγώ μέσα στην αλμύρα και στη γύμνια μου να σηκώνομαι με κόπο από την άμμο.Και να παρακαλώ...

Ξέρεις οι ναυαγοί δεν παρακαλούν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Κι αυτό πρέπει πρώτα απ'όλα να μάθω.

Φθινοπωρινό έαρ

Με πολύ σοβαρή διάθεση πρέπει να σας πω κάτι που άκουσα από κάποιον άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης.

"'Εχουμε την Τζοκόντα, έχουμε και τον Γουόρχολ.Κανένα πρόβλημα.Και οι δύο είναι ευπρόσδεκτοι στον κόσμο μας.Κυρίως γιατί ο Γουόρχολ δεν πήρε ένα πινέλο να επιζωγραφίσει την Τζοκόντα.Στο θέατρο όμως αυτό γίνεται συνέχεια.Παίρνουν ένα κείμενο κάποιου - π.χ. Αισχύλου - και το κάνουν ό,τι θέλουν.Που θα πάμε με αυτόν τον μεταμοντερνισμό;"

Πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.Δεν μπορούμε -ευτυχώς-να εγκλωβίσουμε τα κείμενα-πχ των τραγικών-σε μια πάγια και καταξιωμένη θεατρική μορφή.Ευτυχώς -γιατί έτσι θα "είχε λυθεί το πρόβλημα" και εμείς οι νέοι που ήδη περισσεύουμε θα πηγαίναμε σπίτι μας.Τώρα σε κάτι ελπίζουμε.

Πάντως θα το χαρώ πολύ στον αιώνα μας να "πεθάνει" ο σκηνοθέτης.

Για τον συγγραφέα δεν ξέρω, μ'αρέσει που γέμισε ο τόπος από νέους συγγραφείς.Κι από τραγουδιστές.Κάποτε είδα πότε ξεκίνησε την καριέρα της η Αλεξίου κι ο Νταλάρας και ανατρίχιασα.Πράγματι τότε δεν ήμουν καν στο βλέμμα του πατέρα μου.

Ισοπέδωση; Ε,όταν χτίζεις σε θεμέλια σάπια έτσι γίνεται.
Ας πρόσεχαν!
Ας φρόντιζαν!

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ' έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ' είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ' ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος.Αυτή είν' η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ' εμποδίσουνε με τα συστήματά τους -
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ' εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ' απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ' εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ' τους τρεις.

Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Φτωχό σαν σπουργιτάκι

Τί κι αν είμαι ταλαντούχο
και μπορώ σε ένα λεπτό
την καρδιά σας να ανοίξω
μ'ένα βλέμμα μου γλυκό;

Τί κι αν έχω εγγυήσεις
από ιδρύματα τρανά
πως την τέχνη μου γνωρίζω
απέξω κι ανακατωτά;

Αν δεν έχω έναν προστάτη
τί θα κάνω μοναχό;
Μες στο κρύο και στο χιόνι
θα πεθάνω νηστικό.

Η μητέρα μου ήταν γάτα
κι ο παππούς μου αετός
όμως μέσα στην Αθήνα
είμαι λεία καθενός.

Δεν θα κάτσω να με φάνε
θα πετάξω μακρυά
και άμα χρειαστεί θα ζήσω
με κουκιά και μπακλαβά.

Ρεφραίν πανηγυρικό

Τραγούδησε και χόρεψε
αυτό το ποιηματάκι
κοίταξε πάνω που περνώ,
φτωχό σαν σπουργιτάκι.

αστραδενή πανδρόσου

Αθήνα και Τέχνη και Ελευθερία

Στο κράτος των Αθηνών η τέχνη περνάει κρίση.

Έτσι λένε οι περισσότεροι του χώρου αργοκινώντας το κεφάλι και χαζεύοντας με απλανές βλέμμα την κυρία που περνάει φουριόζα.

Νομίζω πως υπάρχει κάτι που καταλαβαίνουν οι λίγοι κι εκλεκτοί.

Μίζερος και απογοητευμένος στην τέχνη είναι εκείνος που δεν έχει προσωπική επαφή με τη δημιουργία.Και δεν χρειάζεται να είσαι "επιτυχημένος" ούτε "γνωστός" για να δημιουργείς.

Κόντρα σε κάποιους που ταυτίζουν την τέχνη με την κοινωνική δραστηριότητα θα έλεγα πως τέχνη κάνουμε πρώτα για τον εαυτό μας κι έπειτα για τους άλλους.Καταλήγω ανεπιφύλακτα στο ευαγγελικό: Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν.Αγαπάς τον εαυτό σου;

Απαραίτητη προυπόθεση και ελπίδα για δημιουργία είναι η αναζήτηση του εαυτού μας-η αγάπη (προσοχή όχι η αποδοχή γιατί εμπεριέχει μια παραίτηση) και κατόπιν η σκληρή εργασία.

Καλλιτέχνες της Αθήνας απελευθερωθείτε.

Έχουμε ειρήνη, δεν πεινάμε, δεν έπεσε ο ουρανός ακόμα στο κεφάλι μας.Δεν μας απειλεί καμία φτήνια αν δεν πουλιόμαστε σε παζάρια, υπερκαταστήματα και μπακάλικα.

Από εμάς η άνοιξη εξαρτάται.

Αστραδενή.

Καλησπέρα Κώστα

Τώρα που παντρεύτηκες την εκλεκτή της καρδιάς σου, σου εύχομαι να έχεις πάντα την δύναμη να προχωράς μαζί της και να συναντάς τα όνειρά σου ολοκληρωμένα μπροστά σου.
Κάποια να τα καταδέχεσαι κι άλλα όχι.

Κάποια σχέδιά είναι αντάξια των κόπων σου κι άλλα είναι ανάξια των πόθων σου.

Αυτοί οι πόθοι πάντοτε να θεριεύουν μέσα σου.

Εμείς έστω από μακρυά θα σε καμαρώνουμε που στα δύσκολα χαμογελάς και στα εύκολα ανησυχείς.

Και θα σε αγαπάμε.