Γεννήθηκα για τις προκλήσεις.Νόμιζα πως κάθε μια τους σε μεγαλώνει και σε καλλιεργεί.
Μετά την επίσκεψή μου στον Λαβύρινθο αναρωτήθηκα - μεγαλώνει ποιό πράγμα;- καλλιεργεί τί;
Είναι ένα ερώτημα ουσίας που την θεωρούσα δεδομένη,δοσμένη σε εμένα σαν κληρονομιά.
Μπήκα με αποφασιστικά βήματα.Πιο πριν μου είχαν πει:Εδώ μπαίνεις μόνος.Δεν μπορεί να έρθει κανένας μαζί σου όσο κι αν σ'αγαπάει.
Στην αρχή λοιπόν αυτό δεν με πείραξε.Και τι μπορεί να κάνει κάποιος που μ'αγαπάει;Μήπως μπορεί να σκοτώσει τον μινώταυρο για μένα; Αποκλείεται! Δεν είναι δουλειές αυτές για έρωτες και φίλους.Εδώ πας μπροστά και ό,τι βγει!
Το σκοτάδι σιγά σιγά με κύκλωσε.Μέσα μου άκουγα την αναπνοή μου και τον χτύπο της καρδιάς μου.Έξω τα τζιτζίκια γέμιζαν τον ήλιο, εδώ τα βήματά μου ακουμπούσαν στην σιωπή όλο και πιο διστακτικά.Σύντομα έχασα δεξιά κι αριστερά όσα νόμιζα πως ήξερα.
Περπατώ μέχρι το τέλος του διαδρόμου και μπαίνω σε ένα δωμάτιο.Ζω εκεί ποιός ξέρει πόσο καιρό. Βρίσκω μια έξοδο για ένα νέο διάδρομο και ένα άλλο δωμάτιο.Δωμάτια μικρά και μεγάλα.Διάδρομοι στενοί σχεδόν πάντα.Τοίχοι ίσως ασβεστωμένοι-αν και το λευκό τους θα έλαμπε, έαν ήταν έτσι.Σκορπίστηκαν στο δάπεδο όλα όσα ένιωθα και μνημόνευα.
Πιο βαθειά από όσα ήξερα και απ' όσα ένιωθα, ξάπλωναν οι πληροφορίες και οι εικόνες που είχα πάρει.Και που άρχισαν να σιγοκαίονται και να βγάζουν άσπρο καπνό σαν βρεγμένα κλαδιά.'Αχρηστα να με φωτίσουν.
Άκουσα άγριες φωνές,μοιρολόγια και νανουρίσματα, αλλά και ψίθυρους επίμονους.Όλα μου έλεγαν κατάρες.Δεν υπήρχε πουθενά να ακουμπήσω παρά μόνο πάνω στον τοίχο που μισούσα.Δεν θα εύρισκα ποτέ τον μινώταυρο.Πολύ νωρίς-στα πρώτα δωμάτια-είχα δει την μορφή του και ήταν πολύ διαφορετική από όσα μου λέγανε για αυτόν.
Ήμουν εγώ ο μινώταυρος-φτιαγμένος από θλιβερά κουρέλια άλλων-όσα πίστευαν για μένα και όσα έβλεπαν οι άλλοι.Στο πρόσωπό μου είχαν σταματήσει τα ρυάκια από την δική μου σκληρότητα και κανενός άλλου.Η δική μου βία και τα δικά μου παγωμένα κύτταρα-από σκέψεις πήλινες μισοσπασμένες φτιάχναν ένα μινώταυρο που με κοιτούσε από την γωνία του διαδρόμου και μου έγνεφε να ακολουθήσω.Κυνηγιόμασταν και οι εποχές περνούσαν.
Μετά από αυτή την αποκάλυψη δεν άφησα το σπαθί μου.Το δεξί μου χέρι είχε βαρύνει και ήταν ιδρωμένο.Ζύγιαζα το σπαθί μου και σκεφτόμουν τί θα πω στον πατέρα μου και στην μάνα μου.Δεν πιστεύει κανείς τέτοια πράγματα.Εκτός ίσως από τους ψυχίατρους που τα καταλαβαίνουν όσο καταλάβαινε και ο Νίτσε την τραγωδία.Στα χαρτιά και στα χαμένα.
Εδώ που βρέθηκα τώρα δεν γίνεται τίποτε.
Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά να μείνω στον Λαβύρινθο για πάντα -όπως δέχονται την μοίρα τους όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή.Ο μινώταυρος θα λυώσει μαζί μου-θα με εξαφανίσω για να τον νικήσω.'Εφτιαξα τουλάχιστον τριάντα σχέδια εξόντωσής μου.Άκουσα προσεκτικά όσα αντιλαλούσε ο κάθε διάδρομος -στην δική μου φωνή:Κατάρες ολόσωμα φτιαγμένες από την δική μου λογική, φόβους πελεκημένους από τα δικά μου χέρια και πηχτό μαρτύριο που τρύγησα από πόλεις και ανθρώπους.
Κάποια στιγμή,είχαν περάσει λίγες ώρες, ή μήπως πέντε χρόνια;Ένιωσα στο πόδι μου ένα ελαφρό τράβηγμα.Έσκυψα και είδα την κλωστή.Θυμήθηκα το χέρι που την έδεσε και τις ελπίδες του χεριού να με αγκαλιάσουν.Θυμήθηκα το πλοίο μου και τον αέρα με τα τζιτζίκια.Είδα μια θάλασσα πιο μεγάλη από την καταδίκη που είχα φτιάξει.Γέλασα, έτρεξα ακολουθώντας την κλωστή και βγήκα.
Εκεί μέσα στον Λαβύρινθο έζησα πολλά και διάφορα που καμιά φορά-πιο συχνά στον ύπνο μου- τα θυμάμαι.
Την κλωστή την κράτησα.Ο Λαβύρινθος έπεσε και στα ντουβάρια του παίζουν παιδάκια και φιλιούνται ερωτευμένοι.Καπου κάπου φωλιάζει εκεί ένας γκιώνης και με φωνάζει να γυρίσω. Αυτό δεν θα το έκανα ποτέ. Η γυναίκα του Λώτ έκανε αυτό το λάθος και το πλήρωσε.
Για αυτό όμως θα σας πω την επόμενη φορα.
