Δευτέρα, Οκτωβρίου 24, 2005

Βάλτε φωτιά στα τόπια


αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ελπίζω να σε διαβάζουν άνθρωποι που βλέπουν κάτι παραπάνω στη ζωή τους από μια καθημερινή ταλαιπωρία.

Άνθρωποι τολμηροί και πεισματάρηδες.

Οι υπόλοιποι ας του ρίξουν μια ματιά και ας σκύψουν να δέσουν τα κορδόνια τους.

Επειδή όμως αγαπάμε χωρίς να κρίνουμε δεν είναι κακό να ομολογήσω πως πολλά πράγματα δεν τα αγαπώ καθόλου.

Τα άσχημα των άλλων δεν τα πειράζω αλλά τα δικά μου θα γίνουν στάχτη.Τα άσχημα των άλλων δεν προλαβαίνω καν να τα δω κι ας μου τα επιδεικνύουν συχνά με φιλαρέσκεια και ζήλο.

Θα γίνουν στάχτη τα δικά μου αποκτήματα.
Με την απλή μέθοδο της πυρκαγιάς που ξεκινά από μέσα μου βαθειά και κατατρώει όλα τα άχρηστα που έχουν μαζευτεί από τους ανέμους.
Σπρώχνοντας έφεραν σαβούρα, αλλά εδώ δεν πρόκειται να κατοικήσει.
Ούτε αλλού θα την στείλω.

Βάζω φωτιά-η τρομοκρατία του σώματος η μόνη λύση.

Η τρομοκρατία της λογικής με στόχο την μετατροπή της σε ορφανό ανήλικο πλάσμα που χτυπάει με επιμονή της βιβλιοθήκες της διάνοιάς μου ελπίζοντας σε λίγη καλωσύνη.

Δεν θα βρει έλεος κανένα.
Οι βιβλιοθήκες της διάνοιάς μου σαν καιόμενη βάτος θα αρπάξουν το ορφανό και θα το στείλουν να φέρει καφέ.
Μέτριο βαρύ ελληνικό με λουκούμι.

Μόνο για τέτοια θελήματα είναι ικανό το φτωχό ορφανό και ανήλικο λογικό μου.

Και τόλμησε να παριστάνει τον πρόεδρο της δημοκρατίας στο είναι μου.

Η δημοκρατία δεν θα κερδίσει ποτέ την καρδιά μου.
Προβλέπω να ζω διαρκή πραξικοπήματα μέχρι να αλληλοσκοτωθούν όλοι οι αίτιοι.

Αμήν

Δευτέρα, Οκτωβρίου 17, 2005

Κι όμως κινείται!

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τί μας συμβαίνει.
Νομίζουμε πως ξέρουμε τι εκπέμπουμε και τί βλέπουν οι άλλοι σε εμάς.

Ελάχιστες φορές έχει σημασία η γνώμη των άλλων.

'Ετσι νομίζω αν και ακούγεται αρκετά εγωιστικό αυτό που λέω.

Σήμερα θα ήθελα να κάνω κάτι καλύτερο για το αόρατό μου στοιχείο.

Σχολάσατε και θα με γνωρίσετε.

Το ξέρεις αυτό?

Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2005

Ανάσα μου!

Είναι η ζωή μας.

Η ανάσα μας υποφέρει καθημερινά από τόσα και σιγά σιγά μεταμορφώνει τη σκέψη μας.
Καταστρέφουμε την αρχιτεκτονική του σώματός μας...

Η σκέψη γίνεται πιο σκοτεινή, πιο δυσκίνητη, πιο αναίσθητη.

Δεν είναι εύκολο στην εποχή μας να αφήσουμε το σώμα μας ανοιχτό και ο αέρας να το επισκευτεί.

Αντιθέτως,
αρπάζουμε μια χούφτα αέρα και τη στριμώχνουμε στο χώρο που έχει απομείνει μετά από στρίμωγμα σκέψεων, φόβων, πόνων κλπ κλπ

Η άνοιξη είναι μακρυά πολύ,σε λίγο αρχίζει ο χειμώνας
όμως η δική μου ψυχή δεν αντέχει άλλο ψύχος.

Θα λιατσώ σε μια προσωπική λιακάδα όσο κι αν μου στοιχήσει.

-δεν νομίζω πως στοιχίζει τίποτε.

Το πολύ να αλλάξω μυαλά

αλλά από δαύτα είμαστε γεμάτοι.

Σάββατο, Οκτωβρίου 08, 2005

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ

Νομίζω πως πρέπει να συμφωνήσω με Κάποιον που μου είπε:

-Στην Ελλάδα υποφέρουμε από τους επαγγελματίες επαναστάτες.

Ναι,έχουμε πολλούς από δαύτους.κι έχουν κάνει μεγάλη ζημιά.

Φωτεινοί σηματοδότες που δείχνουν μια ζωή έναν δρόμο που ποτέ δεν ακολούθησαν.Κύμβαλα αλαλάζοντα (με όλη την συμασία της λέξεως.

Πολλές φορές γεμίζουν το μυαλό μας με τους αλλαλαγμούς τους.(τελικά γράφεται με ένα λάμδα το αλλάλάζω ή με δυο;)

Και από την μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας ζουν και βασιλεύουν σε αυτόν τον τόπο.
Δεν είναι επαναστάτες χωρίς αιτία, ούτε είναι ιδεολόγοι.

Είναι καπηλευτές, είναι φαρισαίοι μεταμφιεσμένοι σε Προδρόμους.

Γυαλίζουν πολύ,γλυστρούν εύκολα και θολώνουν τον αέρα.

Ο κόσμος κάποτε τους καταριέται κι άλλοτε τους θαυμάζει-γι αυτούς είναι σχεδόν το ίδιο γιατί οι μικρές κατάρες φέρνουν καλούς πελάτες.

Θαυμάζω τους επαναστάτες που πληρώνουν το τίμημα των επαναστάσεών τους.Χωρίς να ουρλιάζουν από αβάσταχτο πόνο.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στις μέρες μας.

Το κακό είναι πως ντρέπονται να το παραδεχτούν και μαραζώνουν.

Αν θέλω κάτι είναι να βρω λίγο νερό να τους δώσω,να τους στρέψω στον ήλιο,να ανθίσουν.

Ναι,
δεν είναι λίγο.
Αλλά αυτό θέλω.

Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2005

Φλερτ!

Α μάλιστα!

Γύρισα στην Αθήνα και ανακάλυψα πως μία μόδα που κυριαρχεί στο Λονδίνο έφτασε τρέχοντας και στην Αθήνα.

Μπορεί να ονομαστεί και τάση ή ακόμα και νέος κώδικας επικοινωνίας.

Οι άντρες έμαθαν να φλερτάρουν με τον ανάποδο τρόπο!

Η πρώτη αντίδρασή του νέου άντρα όταν δει κάποια ύπαρξη που τον συγκινεί είναι να κάνει τον αδιάφορο,να μην κοιτάζει το αντικείμενο του πόθου του και να φέρεται απολύτως "φυσικά".

Στο Λονδίνο εάν κάποιος νεαρός σε κοίταζε στα μάτια ή στα πόδια και του άρεζε αυτό που έβλεπε τότε έπαιζε ένα ολόκληρο μονόπρακτο "δεν σε βλέπω δεν με νοιάζει".

Μια φίλη μου, μου είπε πως οι άντρες δεν θέλουν πλέον να κυνηγούν αλλά να τους κυνηγούν.

Δεν είναι κακό αυτό που συμβαίνει.Προτείνω στην κοπέλα που γουστάρει απίστευτα το ωραίο παλικάρι στο μετρό που κάθεται δίπλα της και το παίζει παρθένος,
να απλώσει,
να του πιάσει το γονατάκι
και να του πει

-Τσολιά μου να σε χαίρεται όποιος/α σε έχει!

Μετά να κατέβει στη στάση της χωρίς να κινήσει βλέφαρο αν ο ντροπιασμένος νεαρός της πει
κατάμουτρα:

-Άντε από εδώ βρωμιάρα!....

Νά'χεις τύχη - Νά'χεις τύχη


Μυστηριώδης είναι η φύση της τύχης.
Είναι γνωστό πάντως πως όσοι την κυνηγούν δεν την πιάνουν ποτέ.

Για να είμαστε συγκεκριμένοι, η Τύχη έχει μάλλον μακριά μαλλιά και από αυτά πρέπει να την αρπάξουμε για να την κρατήσουμε.Υποθέτω λοιπόν πως μάλλον τρέχει ή πετάει γύρω μας και την κατάλληλη στιγμή πρέπει να την γραπώσουμε-φυσικά μέχρι να το κάνουμε το πολύ να πιάσουμε τα μαλλάκια της.

Υπάρχει η καλή και η κακή τύχη.Αν θες να αποφύγεις την κακή τύχη πρέπει τουλάχιστον να μην παίζεις με την δική σου προσωπικότητα.Μπορούμε δηλαδή αν έρθουν όλα ανάποδα να είμαστε ευτυχείς σαν τον Σωκράτη πριν πιεί το κώνειο αν και μόνο αν έχουμε μια ανάλογη προσωπικότητα.Ακέραιη -ώριμη- φιλοσοφημένη.

Την καλή τύχη λένε κάποιοι πως την φτιάχνεις μόνος σου.Για να τα καταφέρεις πρέπει να είσαι μεγάλος μάστορας ή μεγάλος καλλιτέχνης.Ο μάστορας θα φτιάξει κάτι καλό χρήσιμο και όμορφο.Ο καλλιτέχνης πλάθοντας την τύχη του μπορεί να φτιάξει κάτι τραγικό, ωραίο, συναρπαστικό και έντονο.

Όσοι θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο του μάστορα δεν πρόκειται να απλώσουν τα χεράκια τους και να αρπάξουν καμία περίεργη ιπτάμενη τύχη.Τα χέρια τους είναι απασχολημένα με σοβαρές και δύσκολες δουλειές.Εφικτές πάντως.

Όσοι πάλι θέλουν να ακολουθήσαν τον δρόμο των καλλιτεχνών καλά θα κάνουν να μην απλώνουν διαρκώς τα χέρια τους γιατί η τύχη δεν πετάει κάθε μέρα από μπροστά τους.
Και από τα μαλλιά ας πιάσουν μόνο εκείνη κι όχι περαστικές αγάπες, περαστικούς πελάτες και περαστικούς διαβάτες.

Σας μπέρδεψα;

Μα, είναι πολύ απλό αυτό που λέω....

Δευτέρα, Οκτωβρίου 03, 2005

Τα τείχη και η τύχη


Ναι, οι ωραιότερες ιστορίες έχουν καλό τέλος,αλλά είναι πολύ πιθανό,την δική μας ιστορία κανείς να μην την διηγηθεί και έτσι μπορεί μια χαρά να έχει κακό τέλος.

Κάποιος μου είπε-καλλιτέχνης εκείνος καταξιωμένος-"αν έχει ο δείνα αξία θα φανεί κάποια στιγμή".

Δεν νομίζω.
Ξέρω τόσα ταλαντούχα πλάσματα που δεν φάνηκε τίποτε γιατί ασχολήθηκαν με κάτι άλλο κι όχι με την τέχνη που αγάπησαν.

Χρειάζεται κάτι παραπάνω από ταλέντο.
Τύχη!

Διάσημη θεά στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους-τότε που η ζωή ήταν πάμφθηνη και η "τάξις" είχε ανατραπεί.

Στις μέρες μας η Τύχη είναι κάτι παραπάνω από Θεά.Είναι τρόπος ζωής-σκέψης-έρωτα-ανάσας.

Κάποιες στιγμές νιώθεις τόσο αδύναμος στο ξέσπασμά της, που χάνεις όχι μόνο αυτά που έχεις αλλά κι αυτό που είσαι.
Αυτό είναι μεγάλο κακό-δηλαδή μεγάλο καλό.
Αλλά λίγοι μπορούν να διαβάσουν την διπλή του έννοια και το παίρνουν για καταστροφή.
Σφίγγονται σφίγγονται, πιάνονται κι από κάπου να πιαστούν ώστε η επόμενη καταιγίδα της τύχης να μην τους πετάξει πέρα.
Από που να πιαστείς;
Εσύ περιμένεις καταιγίδα αλλά τελικά η τύχη φέρνει καύσωνα κι όλα λυώνουν.Εσύ πιασμένος γερά από ένα μπακλαβαδένιο εγκέφαλο-το πρώτο σίγουρο πράγμα που είχες μπροστά σου- βλέπεις να λυώνουν αργά οι στρώσεις του και να μένεις κρεμασμένος στο κενό.

"Αν έχει ταλέντο θα φανεί!"
Τι άδικο να το λες αυτό για κάποιον.
Ιδίως όταν οι περισσότεροι που φαίνονται είναι κάτι πιο κακό κι από ατάλαντοι.Αν "φαινόταν" το ταλέντο θα είχε έρθει η βασιλεία των ουρανών.

Στην τύχη μην υψώνεις τείχη.
Αν θες πιάσε την τύχη σου απά τα μαλλιά και βάλτην με το ζόρι πάνω στα τείχη σου.
Μετά ζήτα της να σου ρίξει τα μαλλιά της για να ανέβεις.

Οι πέτρες κυλάνε μέχρι τον βάλτο


Εντάξει πολύ καλές οι πωλήσεις του καινούριου τους δίσκου.Για τους Rolling stones που ξαφνικά γίνανε πρώτο θέμα και πόσα άρθρα διαβάσαμε το ΣΚ για την φοβερή τους μουσική,την καταπληκτική τους μαγκιά και την απόλυτα γοητευτική τους εποχή.

Αρκετά.
Δεν μας ενδιαφέρουν.
Ας μείνει ο Μικ εκεί που τον άφησα-στο κεντρικό σαλόνι του ΟΚ και του Hello! να πατρονάρετε δεόντος από τον μάστορή του-γνωστή και ως Τζέρι Χολ.

Μπούκωσε κι εσύ με χρήμα το ανοιχτό στόμα του κάθε Μικ.Μπορείς!

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ




Κάθε φορά που διαβάζω ένα άρθρο για τη Θεσσαλονίκη,νιώθω την ίδια απογοήτευση.

Διαβάζω τις περιπέτειες ενός αθηναίου δημοσιογράφου που βρέθηκε "εκεί επάνω" για κάποια δουλειά και πέρασε ωραία τρώγοντας τσουρέκια με κάστανο και λαχταριστούς ουζομεζέδες.

Τα κείμενα αυτά περιγράφουν πάντοτε τα ίδια πράγματα με την ίδια τουριστική διάθεση και χωρίς καμία ουσιαστική σχέση με μία πόλη που εκτός των άλλων παρέμεινε ολοζώντανη για αιώνες.Ποτέ της δεν ήταν απλώς ένα χωριό με ένδοξη ιστορία και συνδέθηκε με κεφάλαια της ιστορίας μας σκοτεινά που ακόμα δεν γνωρίζουμε πως να μιλήσουμε γι αυτά.

Ντρέπομαι όταν διαβάζω άρθρα και για άλλες πόλεις της Ελλάδας που δίνουν μια εικόνα τέτοιας γραφικότητας ώστε νομίζεις πως η ζωή έξω από την αθήνα είναι μουντή,χαζοχαρούμενη,εποχιακή και ανούσια.

Η φωτογραφία είναι από τη Θεσσαλονίκη.