Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Ο Φυλλομάντης ξανά.




Ο Φυλλομάντης

Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ
Nαυαγισμένο στα ρηχά των άστρων
Tο παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια
Kαι το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω
Πόρτες παράθυρα ανοιχτά
Tο παλιό μου σπίτι αδειάζοντας
Φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα·

Σαστισμένες φωνές κι άλλες που ακόμη
Tρέχοντας μες στις φυλλωσιές αστράφτουν σαν
Mυστικά περάσματα πυγολαμπίδας
Aπό τα βάθη ζωής ανεστραμμένης
Mες στο κρύο ασπράδι των ματιών
Eκεί όπου ακινητεί ο Kαιρός
Kι η Σελήνη με τ' αλλοιωμένο μάγουλο
Aπελπιστικά σιμώνει το δικό μου·

Ένα θρόισμα σαν από χαμένης
Που ξανάρχεται αγάπης σκοτεινό αρχινούν:"Mη".
Kι ύστερα πάλι "Mη". "Mωρό μου".
"Tι σού 'μελλε", "Mια μέρα θα το θυμηθείς".
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά".
"Eγώ που σ' αγαπώ".
"Πες πάντα". "Πάντα".

Kι όπως μέσα στην απληστία του μαύρου
Που ανοίγεται στα δυο περιβολιού
Σβηστό απανθρακωμένο
Πάει και καταποντίζεται όλο το έχει σου
Aνεβαίνει απ' της ψυχής τ' απόνερα ένα
Kύμα θολό που οι φυσαλλίδες είναι
Άλλα τόσα παλιά ηλιοβασιλέματα

Παράθυρα τρεμάμενα στο φως του εσπερινού
Mια στιγμή που προσπέρασες την ευτυχία
Σαν τραγούδι όπου κρύφθηκε μήπως το δεις
Δακρυσμένο για σένα ένα κορίτσι
-Όλα της αγκαλιάς τα ιερά του όρκου
Tίποτα τίποτα δεν πήε χαμένο
Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ

Mέσ' απ' τη χλώρη του βυθού και πάλι
Tο ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα
Mονολογεί και συνθροεί τα φύλλα
Mονολογεί στην αραμαϊκή του απόκοσμου:
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".
"Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".

Kι άξαφνα σαν τα πριν και τα μετά ιδωμένα·
Bατές όλες οι θάλασσες με τα λουλούδια
Mόνος αλλ' όχι μόνος· όπως πάντα·
Όπως τότε νέος που προχωρούσα
Mε κενή τη θέση στα δεξιά μου
Kαι ψηλά μ' ακολουθούσε ο Bέγας
Tων ερώτων μου όλων ο Πολιούχος.

Oδυσσέας Ελύτης

Πόλεμος στο Ιράκ-Πρώτη μέρα

Στο όμορφο αγγλικό χωριό μία νέα μέρα ξεκινά.Φαίνεται να μην έχει καμία διαφορά με τις υπόλοιπες.Και όντως δεν έχει.Οι ίδιες ασχολίες, οι ίδιες συζητήσεις και μόνο ένα ελαφρό μούδιασμα όταν οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια.

Είναι η πρώτη μέρα πολέμου στο μακρυνό Ιράκ.

Μία γυναίκα στέκεται από το πρωί στη γέφυρα του ποταμού που διασχίζει το χωριό.Φορά άσπρα ρούχα,έχει μια κόκκινη βούλα ανάμεσα στα φρύδια και το ηλικιωμένο αγγλικό της πρόσωπο κοκκινίζει από τον ήλιο καθώς ξεροσταλιάζει στην ίδια θέση ώρες κρατώντας ένα πανώ.Σταματήστε τον πόλεμο στο Ιράκ είναι το μήνυμα που έχει γράψει με τα χέρια της και το κρατάει ψηλά ενώ έχει ήδη αρχίσει να τρέμει από την κούραση.Πρέπει να είναι πάνω από εβδομήντα χρόνων.

Οι διαβάτες την προσπερνούν χωρίς να την κοιτάξουν.Δεν γυρνούν κατά το όμορφο ποτάμι το βλέμμα.Προτιμούν να κοιτάζουν τα αυτοκίνητα και την τράπεζα απέναντι με τα τεράστια καρφιά πάνω από την είσοδο για να μην κάθονται εκεί τα περιστέρια και λερώνουν.

Τεράστια καρφιά παντού για να μην λερώνει καμία Κασσάνδρα τη ζωή τους που είναι δικαιωμένη στον καθημερινό αγώνα να πληρώσουν την δόση για το σπίτι,για το αυτοκίνητο,το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών,τις διακοπές στην Κεφαλλονιά και το πρόγραμμα σύνταξης για τα γεράματα.

Δικό τους το ωραίο χωριό και η μοναδική τρελή με την συνείδηση.

Δική μας και η ευθύνη για την επόμενη μέρα της Ευρώπης μας.

Εκτός κι αν νομίζουμε πως στον τόπο μας δεν υπάρχουν τεράστια καρφιά.

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005

Η πορνεία και η μωρία.


Ένα μικρό κείμενο για τον Άμπεριχ.

Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα που έχει ζήσει σκλαβιά και τρομοκρατία αιώνες τώρα.Πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει και μπορεί να ζήσει περίπου όπως θέλει.Ο άντραςγια να την βοηθήσει πρέπει να πετάξει τα στερεότυπα και τις ετικέτες.Όσο συνεχίζει να πολιορκεί την γυναίκα με την εμπειρία του χτες τόσο θολώνει τα νερά.Και στα θολά νερά χάνονται και οι δύο αγκαλιά ή και χώρια.

Μια όμορφη γυναίκα μπορεί να είναι έξυπνη και φιλοσοφημένη-αυτό δεν εμποδίζει την ομορφιά της.(Φιλοσοφημένη όχι έξυπνη.Το πρώτο μας πάει στην αυτογνωσία,το δεύτερο στην προσαρμοστικότητα) Φαίνεται εύκολη σκέψη, αλλά είναι πιο πολύπλοκη απ' όσο νομίζουμε.

Ανάγκη μεγάλη υπάρχει να δημιουργήσει η ίδια η γυναίκα τον δικό της τρόπο επικοινωνίας και έκφρασης.Προς το παρόν βολεύεται με τον αντρικό μεταλλαγμένο τρόπο σκέψης.Που δεν μπορεί να προχωρήσει για πολύ.

Η γυναίκα είναι ένας κόσμος μυστηριώδης και για την ίδια.Για να τον γνωρίσει χρειάζεται να καλλιεργηθεί.

Ο ελληνικός κόσμος χτίστηκε στην αντρική αντίληψη.Η πίσω-σπουδαία για κάποιους-θέση της γυναίκας, δεν αντέχει τις αλλαγές που έρχονται.Ερχόντουσαν κατά κύματα αλλά τις αγνοούμε επιδεικτικά.Στις αλλαγές αυτές εντάσσεται και η γέννηση της φιλοσοφίας και η χριστιανική πίστη.

Η μουσουλμανική κυριαρχία στον ελληνικό κόσμο έριξε την γυναίκα στο σκοτάδι-κάτι που πολλοί λίγοι το έχουν αντιληφθεί.Ναι, έχουμε απελευθερωθεί αλλά χρειάζεται η ίδια η γυναίκα να αρπάξει την καινούρια εποχή στα χέρια της και να κερδίσει την θέση που της αξίζει.Και που είναι πιο σημαντική από τις γραφικότητες που προβάλλονται ως γυναικεία πρότυπα.Γραφικότητες που περιλαμβάνουν ανεξάρτητες γυναίκες,καλλιτέχνες,δυναμικές επιχειρηματίες κλπ κλπ που απλώς ανανεώνουν τα αντρικά πρότυπα που έχουν φτιαχτεί με μαστοριά και προορίζονται για κάθε γυναίκα.Και αυτό έχει γίνει γιατί η εξουσία κι ας ακούγεται παράδοξο, είναι γένους αρσενικού.

Τι λείπει;Γυναίκες ωραίες και σοφές.

Μητέρες που μπορούν να εργάζονται κανονικά σε μια κοινωνία που σέβεται την μητρότητα.

Γυναίκες δημιουργοί που δεν στηρίζονται στην δύναμη αντρών.

Γυναίκες που δεν έχουν κάποιον αρσενικό πυγμαλίωνα.

Που δεν χρειάζονται να επιβεβαίωνονται με ερωτικές επαναστάσεις.

Που δεν φοβούνται τον χρόνο,τον κόσμο,τα σχέδια της οικογένειάς τους για εκείνες.

Που δεν μετατρέπονται σε αδίστακτες για να κερδίσουν μια θέση στον ήλιο.

Γυναίκες που αλλάζουν την οπτική μας χωρίς να κολακεύουν την ερωτική μας αποστείρωση.

Στην αθηναϊκή δημοκρατία αποθεώθηκε η εταίρα.Το πρότυπο αυτό άντεξε όσο ελάχιστα άλλα στον κόσμο.

Το κείμενο αυτό γράφεται από μια γυναίκα.Κάποιος μπορεί να την θεώρησε ωραίο φρούτο-αυτό κάποτε είναι σχεδόν ανώδυνα και άλλοτε-όταν εμπλέκονται θέματα ζωής, δημιουργίας- είναι επώδυνο.Ένα εμπόδιο που δεν μπορείς να το ξεπεράσεις εύκολα.

Άμπεριχ μπορείς να έχεις μια ρομαντική-ή ακόμα και νεο-ρομαντική εικόνα για κάποια που γνώρισες.Δεν είναι κακό.Αν αυτή η γυναίκα ήταν ο εργοδότης σου-αν ήταν κάποια καλλιτέχνης-μια πολιτικός-θα ανανεωνόταν αυτή η εικόνα;

Η εταίρα είναι αξιολύπητη-προνομιούχα στον κόσμο των αντρών μόνο.

Στη φωτιά οι ποιητές με τις μελιστάλαχτες γυναίκες τους, είτε μιλούν γι αυτές ρομαντικά,είτε σουρεαλιστικά είτε υπερρεαλιστικά.

Οι συγγραφείς-π.χ. Κοέλιο-που σαλιώνουν την γυναίκα με ιερότητες και τα συναφή.Λες και είναι χθεσινές δούλες που πρέπει πάσα θυσία να ηρωποιήσουν και να "μυθοποιήσουν" την καταγωγή και την φυλή τους!Λες και μας ανακάλυψε τώρα ο κόσμος...

Στην ίδια φωτιά η Δύση που μετέτρεψε την πιο θαρραλέα μαθήτρια του Ιησού σε μετανοημένη πόρνη για να μπορέσει να την εντάξει στον αρσενικό της τρόπο σκέψης. Που μας έχει γεμίσει με βιογραφίες διάσημων ερωμένων δυνατών αντρών!

Οι σκυλοβαμμένες παρουσιάστριες-οι λυσσασμένες ηθοποιοί-οι συγκινημένες τραγουδίστριες-οι μορφωμένες καρικατούρες που αναμασούν λόγια-οι κομψές πολιτικοί που εκλέγονται με χρηματοδοτήσεις των πατεράδων τους, οι πυθίες που μαστουρωμένες προβλέπουν τα δεινά ενός κόσμου που δεν μπορούν να αλλάξουν.Οι θυσιασμένες-οι υποταγμένες-οι ψαγμένες γκόμενες.

Καλά θα μου πεις-τί μένει στο τέλος;

Θα ήθελα να μην μείνει τίποτε.Το χάος είναι γένους θηλυκού και η τάξη του είναι άριστη.

Δεν έχει αποκωδικοποιηθεί ακόμα κι αυτό είναι η ελπίδα μου!

Κυριακή, Ιουλίου 24, 2005

Μια γκόμενα για να μην ξεχνιόμαστε...

Με ξένισε ο ίδιος μου ο εαυτός μ'αυτό που έγραψα.Είχα στο μυαλό μου ένα διαφορετικό σχόλιο σε σχέση με την αντρική ματιά απέναντι στον κόσμο.Μια ματιά που πολλές φορές με ενοχλεί.Και που διαχωρίζει το πνεύμα από το σώμα.Η ομορφιά της γυναίκας-η παρουσία της ως φυσικό φαινόμενο -όπως έγραψα σε άλλο κείμενο-με ταράζει γιατί πρέπει να έρθει η μέρα ο αντρικός μας κόσμος να αποδεχτεί και να γνωρίσει την ουσιαστική θηλυκή του πλευρά.Και γράφω αντρικός κόσμος γιατί η γυναίκα έχει υποταχθεί σε αυτόν τόσο πολύ-έχει ακολουθήσει τόσο τυφλά τα μέτρα του- που σίγουρα έχει χάσει τον μπούσουλα.

Οι διανοητές που θέλουν την γυναίκα δίπλα τους σαν ένα ωραίο μυστήριο με απωθούν.Εκείνοι που μιλούν για πολιτική και χίλια δυο, αλλά συνεχίζουν να μνημονεύουν την γυναίκα των ονείρων τους σαν να είναι ένα φρούτο εύγεστο που διακοσμεί τον δικό τους κόσμο δεν βοηθούν κανένα.Ούτε την γυναίκα που αναπτύσσεται ταχύρυθμα τα τελευταία χρόνια,ούτε τον εαυτό τους που βιώνει τον μαρασμό της ύλης σαν μια "πρωτόγνωρη" τραγωδία.

Η λέξη γκόμενα ,διάβασα κάποτε,ίσως βγαίνει από μια δυνατή λακ μαλλιών που ονομαζόταν γκομένι και την χρησιμοποιούσαν οι ωραίες για να φτιάχνουν τα μαλλιά τους.

Ας αφήσουμε τα μαλλιά μας ελεύθερα και ίσως ακολουθήσουν και τα μυαλά μας.

Όσο για την τρομοκρατία-αξίζει να θυμόμαστε πως τα κύρια θύματά της είναι τα παιδιά και οι γυναίκες.Για αυτό τον λόγο δεν μπορώ να αποδεχτώ την "γοητεία" του μουσουλαμνικού κόσμου.Οι προγόνισσές μου την ένιωσαν στο πετσί τους και προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό παρά να μπουν στα χαρέμια.Είτε τα χαρέμια είναι ο Χόντος με τα πολύχρωμα σκονάκια και τα ελιξήρια νεότητας,είτε είναι ένα σπίτι σκοτεινό προορισμένο να δώσει την πολυπόθητη ηδονή στον άντρα- η γυναίκα που προχωράει πρέπει να λάμψει με την δύναμη του είναι της.

Της ύπαρξής της που μοιραία συνδυάζει τα πάντα.

Και τα ζει μέσα από την προσφορά.

Σάββατο, Ιουλίου 23, 2005

Είμαστε όλοι Αιγύπτιοι;


Λοιπόν τώρα είμαστε όλοι Αιγύπτιοι;

Μας ενοχλεί κι εμάς ο τύραννος;

Θα τον σύρουμε επί ασπαλάθων;

Σας διαβεβαιώνω πως ο κάτοικος του Λονδίνου είναι πιο κόντα στον Αιγύπτιο απ' ό,τι φαντάζεστε.

Πιο κοντά από τον Αθηναίο.

Ω, ναι!

Και ούτε βραχιολάκια ούτε τραγουδάκια χρειάζονται για να μοιραστείς τον πόνο.

Αρκεί κι εσύ να πονάς.

Υ.Σ.: Η φωτογραφία είναι από την τρομοκρατία της πείνας.Κι όποιος θέλει να μοιράζει ενοχές σε τιμή ευκαιρίας ας ευχαριστηθεί διπλά το ωραίο του γλυκό.Με ένα παγωμένο ποτήρι νερό.Και καμιά γκόμενα για να μην ξεχνιόμαστε...

Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2005

Αναμνήσεις από το Sheperd's Bush

Να λοιπόν που έγινε γνωστός κι αυτός ο σταθμός.

Στον τοίχο απένατι από τις σκάλες μια τεράστια μαυρόασπρη φωτογραφία με ένα κοπάδι πρόβατα και δέντρα.Μια εικόνα που μου θυμίζει την Ήπειρο.Τρυφερά. Εικόνα σαν από τοίχο καφενείου.

Στις σκάλες πάντα φυσάει.Κρύος αέρας.

Βρέθηκα εκεί πρώτη φορά -πριν δύο χρόνια-ήταν Κυριακή των Θεοφανείων.Κάπου μετά τις 2 -μεσημέρι.Ο ουρανός ήταν ένα καθαρό γαλάζιο. Συμβαίνουν κι αυτά.

Βγήκα έξω και έπεσα στα πρώτα μουσουλμάνικα μαγαζιά.Οι δρόμοι πολύ βρώμικοι.Γύρω γυναίκες τυλιγμένες στην μπούργκα.

Φέτος αλλάξαν πλακάκια στα πεζοδρόμια και στρώσαν καθαρή μαύρη άσφαλτο στους δρόμους.

Περπάτησα δέκα λεπτά και βρήκα τον ναό του Αγίου Νικολάου.Μεγάλη εκκλησία.Κάποτε αγγλικανική, τώρα ορθόδοξη.

Μπήκα μέσα και στην είσοδο με υποδέχτηκαν γνωστές φυσιογνωμίες. Ραφαήλ, Νεκτάριος, Νικόλαος, Ειρήνη με φουστανάκι άσπρο και μακριές ξανθιές πλεξούδες.

Στα μανουάλια άσπρη άμμος.Κάποιος έχει χαράξει με τα δάχτυλα ένα σταυρό.

Στο βάθος, απέναντι από το ιερό, ένα τραπέζι με πλαστικό τραπεζομάντηλο, ένα γυάλινο κιούπι και αγιασμός πεσμένος δεξιά κι αριστερά.

Ωραίες αγιογραφίες. Ελάχιστο χρυσό-ίσως περισσότερο να το είχα ανάγκη.Ένα τεράστιο βιτρώ πίσω από το ιερό.Δεξιά κι αριστερά κρέμονται δυο μικρά καραβάκια.Μετέωρα.

Είχαν τελειώσει εδώ και ώρα.

Ασυναίσθητα, μπροστά στο τραπέζι, άπλωσα το χέρι μου, μάζεψα σταγόνες από τον αγιασμό και άγγιξα το πρόσωπό μου και τα χείλη μου.Κι αυτό μου έφτανε.

Από την αριστερή πόρτα βγήκε ο ιερέας.

"Μα τί κάνετε", μου λέει, και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα καταλαβαίνω πως δεν είναι έλληνας."Περιμένετε μια στιγμή!"

Βγαίνει σε δυο λεπτά κρατώντας ένα άσπρο φλυτζάνι σε πιατάκι και μου δίνει.

Όλα μπορούν να αλλάξουν, αλλά πάντα μένουν ίδια.Πίνω τον αγιασμό με τρεις γουλιές.

Μιλήσαμε.Για πολύ ώρα.Έλληνική κουβέντα-με την άλλη έννοια του όρου.Κέρδισα -έμαθα -ξαναέμαθα.

Η περιοχή γύρω από το Sheperd's Bush -ένα κομμάτι της ζωής μου ιδιωτικό και απαραβίαστο.
Πολύτιμο-ακόμα κι όταν η παράνοια έλαμπε στα φύλλα των μικρών χριστουγεννιάτικων δέντρων που κάρφωσαν στην κορυφή κάθε στύλου.

Αγαπημένο μέσα στο ψύχος και στην κούραση.

Στη ζέστη του καλοκαιριού μια ζωή ολόκληρη και στιγμιαία ξοδεμένη σε σταξιές από κεριά και δισταγμούς.

Κομμάτι που δεν έχει ακόμα αποτιμηθεί -αλλά στο μέλλον προσδοκώ να πάρω πολλά από αυτό.

Το Πάσχα κάναμε κανονική μεταφορά Επιταφίου.Ήμασταν πάρα πολλοί.Απειλητικά νέοι.Ερωτευμένοι.Και το χόρευε νυν και αγάλλου Σιών άλλαζε δεκάδες αποχρώσεις.

Τις Κυριακές μαζεύονται γριές από την τουρκοπατημένη Κύπρο που δεν έχουν που να γυρίσουν.Λίγοι νέοι.Δυο τρεις οικογένειες.Η Γιαννούλα στο πρώτο στασίδι.Δεν παραπονιέται που με βλέπει αραιά και που.Μου μιλάει σαν να ήμουν εκεί χθες.Ο καντηλανάφτης με φιλάει πολλές φορές."Είσαι η πιο όμορφη κορούλα" μου λέει."Πότε θα ξανάρθεις;"

Αγαπάς τις δυσκολίες σου, το Sheperd's Bush σου,τα μουσουλμάνικα μαζαγιά και το εφιαλτικό πάρκο απέναντι από τον υπόγειο.Την κλειστή αγορά που μοιάζει με λαϊκή και το βράδυ βουίζει επικίνδυνα από άγνωστα σκοτάδια.Την Παρασκευή σχολάει και το Τζαμί.Άντρες προβληματισμένοι-άλλοι χαμογελαστοί.Ο δρόμος ατέλειωτος.

Στην αρχή η ερημιά και μετά η μελωδική ερημιά.

Αγαπάς τις δυσκολίες σου πολύ.Ο μακρινός εφιάλτης είναι και δικός σου.

Πάντα μαζί.


ΥΣ.Ναι,έφτιαξα και μέιλ: astradeni_astradeni@yahoo.co.uk Θα το βάλω στο προφίλ μου.

Τρίτη, Ιουλίου 19, 2005


δυο φορές το ωραίο γίνεται

και τρεις και χίλιες δεκατρείς

γιατί το θέλω εγώ

γι αυτό.

Δευτέρα, Ιουλίου 18, 2005

Άλλο ευθύνη άλλο ενοχή!

Το ξαναγράφω

Οι κάτοικοι του Λονδίνου είναι τόσο αθώοι όσο και οι κάτοικοι των Ανωγείων της Κρήτης.

Την ευθύνη για ένα πιο δίκαιο κόσμο την αναλαμβάνουν όλοι, αλλά την ενοχή δεν την χρειάζεται κανένας.Η ενοχή είναι ο "καρπός της αμαρτίας" ;

Ποιάς αμαρτίας; Που υπάρχουμε; Φάγαμε κάποιο μήλο;

Όποιος θέλει να μιλά για ενοχή να γίνει ο ίδιος παράδειγμα με την προσφορά του.Την προσφορά του.Όχι με την φιλαυτία του πως σκέφτεται διαφορετικά και είναι δίκαιος και μάγκας και σωστός.

Τον κόσμο δεν τον αλλάζεις με την ενοχή-πιο πολύ αλλάζει με την ηδονή!

Ευχαρίστηση ποιός αισθάνεται όταν θυσιάζει, όταν αψηφά "νόμους κραταιούς και πολύ άδικους";Χαρά ποιός αισθάνεται όταν λέει απανωτά όχι που τα πληρώνει ακριβά;

Θέλεις να δοκιμάσεις τον πόνο της απόρριψης;Της φτώχειας;Να προχωράς μόνος σου;

Ευχαρίστως έλα να πονέσεις, αλλά όχι να σκορπάς ενοχή μοιράζοντας φυλλάδια μιας άλλης ιδεολογίας που θα μας φωτίσει.Είτε έρχεται από ανατολή είτε από δύση-είναι σκουπίδια-είναι εμπόδια-είναι φούμαρα-είναι κολώνια δυνατή και ψεύτικη-είναι όπιο των λαών.

Ο λαός διψά για όπιο.Όποιος δεν το πίνει πονάει.Πολεμά.Δεν κατηγορεί κανέναν.Δεν προλαβαίνει.Ξέρει πως δεν υπάρχουν οι Άλλοι κι Αυτός.Ξέχωρα!

Πιο πάνω οι πλούσιοι,πιο κάτω οι φτωχοί,πιο αριστερά οι ψαγμένοι,πιο δεξιά οι προχωρημένοι.Στο κέντρο όλοι για το συσίτιο!

Μακρυά από την τοπογραφία της σκέψης μας!

Όποιος θέλει να αγωνιστεί θα πέσει.Οι τροχοί γυρίζουν πάρα πολύ αργά.Είσαι έτοιμος να δώσεις το αίμα σου;Μπορείς να το δίνεις χαμογελώντας;Εκεί σε θέλω.

Αναφορά στο Γκρέκο



Το διάβασα στην αλληλογραφία του Καζαντζάκη.Την φράση αναφορά στο Γκρέκο την χρησιμοποίησε με την στρατιωτική της σημασία.Δεν το είχα διαβάσει μ'αυτό τον τρόπο.

Αναφορά δίνει ο καλλιτέχνης- κι ας λοιδωρεί την τακτική της ηθικοποιημένης χριστιανικής πίστης πως ο πιστός θα δώσει στο Θεό αναφορά για τα έργα του.Ο ποιητής το είχε πει αλλιώς:Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ.Είχε πει πως ο καθένας θα εξαρτηθεί από τα βάσανά του.Για ποιό πράγμα βασανίστηκε.Γιατί εμείς εδώ ζούμε με τα βάσανα-είναι ο τρόπος μας να μεγαλώνουμε την καρδιά μας.Άλλος έχει πει:Θέλει να δώσεις αίμα για να πάρεις πνεύμα.

Την συνάντησα στην Πινακοθήκη το προηγούμενο καλοκαίρι.

Η ευθύνη είναι όλόκληρη δική μας.Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε θα γίνει από μόνο του.

Μακάρι!

Κυριακή, Ιουλίου 17, 2005

ιούλιος

Κόκκιν' αχείλι εφίλησα κ' έβαψε το δικό μου,

και 'ς το μαντήλι τό συρα κ' έβαψε το μαντήλι,

και 'ς το ποτάμι τό πλυνα κ' έβαψε το ποτάμι,

κ' έβαψε η άκρη του γιαλού κ' η μέση του πελάγου.

Κατέβη ο αϊτός να πιη νερό κ' έβαψαν τα φτερά του,

κ' έβαψε ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο.

Σάββατο, Ιουλίου 16, 2005

Νίκος Κυπραίος

Φυλλομάντης

Δύσκολα τα πράγματα.
Στην αρχή νόμίσαμε απλώς πως το νησί ήταν μακρυά.Μετά φοβηθήκαμε πως χάσαμε το δρόμο.Τώρα πλέουμε πάνω στις ελάχιστες σανίδες που έμειναν από το πλοίο μας.Δεκατέσσερις,δεκαεφτά,τριάντα δύο φουρτούνες μας βρήκαν.Ούτε νησί σκεφτόμαστε πλέον ούτε τίποτε.Την ανάσα μας φυλάμε ακόμα ρυθμική.Κι αυτή ως πότε;

Στα ρηχά των άστρων το παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια και το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω.

Έγραψα ένα απαλό κειμενάκι για το προσωπικό στην τέχνη.Απαλό γιατί είναι φρόνιμο να γίνεσαι αφελής όταν μιλάς για ό,τι αγαπάς.Η σοφία κολλάει στην γλύκα της αθωότητας.Κι ας είναι σχετική η αθωότητα.Πάντα σχετική είναι.

Πόρτες παράθυρα ανοιχτά/ το παλιό μου σπίτι αδειάζοντας/φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα.

Θα ήθελα να μιλήσω κι άλλο για το προσωπικό στοιχείο που δεν θέλω να παρουσιάζεται πουθενά.Η ουσία του δεν είναι στις επιμέρους δράσεις του αλλά στον τρόπο που λειτουργεί.

Ούτε αν ξύπνησα,ούτε αν έφαγα.Δεν θέλω να μιλώ γι αυτά.Όλοι αγαπήσαμε.Όλοι πονέσαμε, κι ο ήλιος φωτίζει δικαίους και αδίκους.Να σου μιλήσω καλύτερα για τα μάτια μου -πως βλέπουν αυτόν τον ήλιο.

Κάποτε γέλαγα πολύ με την φράση του ποιητή : είσαι ωραία σαν φυσικό φαινόμενο.

Εγώ λοιπόν,ένα φυσικό φαινόμενο, σκέφτομαι πως και τις τελευταίες σανίδες να χάσουμε απόψε, η θάλασσα θα σταθεί βοηθός.Τα φυσικά φαινόμενα αλληλουποστηρίζονται.Και το αντίθετο να γίνεται, πάλι στεριώνει η μάχη την ύπαρξή τους.

Σού μελλε να χαθείς εδώ.

Για να σωθείς μακρυά.

Δεν τολμώ να ρωτήσω που πέφτει αυτό το μακριά.Εγώ εδώ ήθελα να σωθώ.

Το προσωπικό στην τέχνη να καεί στη φωτιά.Να γίνει στάχτη.Να την δώσουμε στην αδερφή μας και να της πούμε πως αυτή είναι η στάχτη του αδερφού της.Να κλάψει πολύ και να σκύψουμε πάνω της.Να της πούμε:ψέμματα-είμαι ζωντανός.Να πετάξουμε την στάχτη πιο πέρα και να της γυρίσουμε την πλάτη μας.

Το προσωπικό στην τέχνη να το πετάξουμε στη θάλασσα.Μετά να το μετανιώσουμε και να κάνουμε χίλιες βουτιές για να το βρούμε.Να μην βρούμε τίποτε.Μέχρι το τέλος της ζωής μας να το φωνάζουμε και να καθρεφτίζεται το βράδυ στο ταβάνι.Να μην βρούμε τίποτε.

Το προσωπικό μου να το πετάξω από το παράθυρο-να το παρατήσω ολομόναχο στη ερημιά,να το ξεχάσω στα αποδυτήρια του κολυμβητήριου.Στα τρίστατα και στα πεζοδρόμια να ανοίξω το χέρι μου και να το πετάξω στα πόδια των περαστικών,μέσα στο σκοτεινό υπόνομο.

Έρχεται πάλι και πάλι.Κι αυτό είναι που μου αρέσει.

Έχεις πάει στην Λέσβο;Έχεις βρεθεί εκεί Αυγούστου οχτώ;

Τον πίνακα του Ερωτόκριτου με την Αρετούσα τον έχουν δεξιά στην πόρτα-δίπλα σε ένα παράθυρο.Το απόγευμα τον χτυπάει ο ήλιος και ανησυχώ.Αν το τριανταφυλλί φόρεμά της ανοίξει -αν το αυγό χλωμιάσει κι άλλο-ποιός θα το γιατρέψει;Πού να βρεθεί ο αφελής, ο παλαβός, ο θεόφιλος; Τέτοια μοίρα σαν την δική του ποιός θα ζήλευε;Κι αν σώθηκε μακρυά,ποιός θα διάλεγε τον δρόμο του;

Το έχουμε καταλάβει πως εκείνοι που θαυμάζουμε πολλές φορές δεν θα θέλαμε ούτε μια μέρα να μοιραστούμε τη ζωή τους;

Από απόσταση όλα ομορφαίνουν-θέλεις να κοιτάξεις τις λεπτομέρειες;

Σού' μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακρυά.

Αν γινόταν το αντίθετο, μπορεί και να το επέλεγα-τί μπορεί!-αμέσως θα το άρπαζα.Μπορεί μάλιστα να το δοκίμασα-να σωθώ εδώ κι ας το μακρυά να περιμένει.

Με έφαγε η έγνοια για το τριανταφυλλί φουστάνι!

Διακοπές δεν γίνονται-απλώς ο καιρός γίνεται καλός.Πολύ καλός!

Κυριακή, Ιουλίου 10, 2005

η αιχμή -λύση της συνέχειας του κόσμου


Φέτος δούλεψα κοντά σε μια αγγλίδα καλλιτέχνη -ώριμη γυναίκα που έχει δει κι έχει ζήσει πολλά.Με συμπάθησε - την συμπάθησα-και κάποια φορά έγραψε για μένα: έχεις έναν τρόπο στην τέχνη σου να απαντάς στον άλλο λέγοντας του κάτι που φαίνεται άσχετο με την ερώτηση που σου έχει κάνει,αλλά τελικά,όταν σκεφτεί κάποιος προσεκτικά την απάντησή σου την βρίσκει εύστοχη πολύ.

Χάνω το πρώτο κύμα όσων με πλησιάζουν και σκέφτομαι να αλλάξω τακτική.Δεν είναι που αποζητώ άμεση αποδοχή-είναι που τους επόμενους μήνες πρέπει να παίξω σαν την Βραζιλία.Ασθμαίνοντας να αποδεικνύεις την αξία σου, κοιτάς τον ουρανό στο κάθε γκολ που άξιζες έτσι κι αλλιώς να βάλεις, και στο τέλος βγάζεις από το πουθενά ένα ντέφι και λικνίζεσαι υμνώντας όχι την νίκη σου αλλά την καλή στιγμή.

Λέω όμως να προσφέρω την πολυτέλεια στον εαυτό μου και να μιλήσω όπως μου αρέσει εδώ έξω.Και πρώτα απ' όλα για την λέξη Πάντα.Είναι σημαντικό να προφέρουμε σωστά την λέξη πάντα.Ποτέ πάdα.Είναι διαφορετική η έννοια του πάντα.Εξάλλου πάdα είναι ένα αρκουδάκι κι όχι μια ουτοπία-γιατί το αεί ίσως και περνάει πέρα από το χώμα,το πάντα όμως είναι για εμάς που χρυσοκεντούμε την ουτοπία με την ζωή μας.

Διαφορετικό το αν από το εάν και τελείως άλλο πράγμα να λέμε: Ήμουν στην Έφεσσο, από το να λέμε : Όταν ήμουν στην Έφεσσο.Στην δεύτερη περίπτωση προσφέρω την λέξη "όταν" και σε πλησιάζω με ένα κρυφό "αν".Η διήγησή μου είναι στο χθες και στο υποθετικό χθες.

Ο πίνακας Αρτέμη είναι δικός μας.Πολλά έχουν ειπωθεί για την αμφισημία των λέξεων και την δυνατότητα της ποίησης/τέχνης που δεν είναι απλώς για όλο τον κόσμο αλλά για τον καθένα μας χωριστά.

Εμένα πιο πολύ με τράβηξε η δουλειά του πως κάνεις αυτό το ποίημα/πίνακα/πίδακα δικό σου.Το εκτιμάς και δεν σου μιλά.Το μαθαίνεις απέξω και το απαγγέλλεις σε αθώα θύματά σου-δε σαλεύει.Το περιφέρεις μέσα στα καλοκαίρια σου και μακραίνει,γίνεται αρρωστιάρικο .Το σπουδάζεις ,το μελετάς,το αναλύεις και μικραίνει.Ένα μικρό πετραδάκι στο ψηφιδωτό της ζωής σου.΄Ελα όμως που η δική μου ζωή δεν είναι ψηφιδωτό πραγμάτων-στατικότητα και πολυμερισμός. Γι αυτό και ακολουθώ την μέθοδο του βιώματος.Δύσκολη κι ας λένε πως είναι πάντα αποτελεσματική.

Αποτελεσματικότητα,συμπέρασμα,κέρδος κλπ τέτοιες λέξεις ξέχνα της τώρα που αρπάχτηκες από την καταιγίδα του βιώματος.Θα σε πάει,θα το πας.Θα σε καβαλήσει,θα το καβαλήσεις.Θα χάσεις πολλές φορές.

Μπορεί στα τριάντα χιλιάδες πόδια να δεις την πανσέληνο και να βιώνεις το βούτηγμα στο πηγάδι.Μπορεί και να είσαι μέσα σε χιλιάδες αγνώστους και να αγαπάς το κάθε βλέφαρο που σαλεύει γύρω σου.

Στο βίωμα το αίτιο και το αποτέλεσμα είναι δεμένα από το δικό σου χέρι.Και το χέρι σου το φτιάχνεις εσύ, από το τί θέλεις να φτάσεις.Το τί θέλεις να φτάσεις εσύ το φτιάχνεις πάλι.Στο κόσμο του βιώματος δικός σου είναι και ο προορισμός και η αφετηρία.Ο ορίζοντας αραιώνει ή πυκνώνει -εξαρτάται από σένα.

Κι άξαφνα είσαι μαζί με την καρδιά σου, με το μυαλό σου και την διάνοιά σου,χορεύεις σε μια απόκρημνη χαράδρα και νιώθεις κάτι να φτερουγίζει μέσα σου.Απόψε ίσως έρθουν και τα όνειρά σου -αργότερα θα σκαρφαλώσουν από το γκρεμό οι φόβοι-δεν μπορείς τελικά να χορτάσεις τον εαυτό σου-δεν φτάνει όλη η νύχτα να τον πλανέψεις.Και εκείνος απαιτεί, θέλει, παραπονιέται, θυμώνει, προειδοποιεί , καταστρέφει.

Ίσως με το ξημέρωμα να φτάσει κυματίζοντας η ακαταμάχητη νόηση που θα σε αγκαλιάσει απαλά και θα σε φιλήσει ζεστά στο στόμα.Ίσως και να μην έρθει.Κι αν σε καταδεχτεί δεν μένει για πολύ.

Θέλω να γυρίσω ξανά στην λέξη πάντα.Πρόσεξε πώς την προφέρεις και η ουτοπία αποχτά αιχμή-αποχτά ένα ν που χωρά ως επάνω όλη την πρόθεσή σου να κρατήσεις την νόηση κοντά σου.Πέντε λεπτά.Όχι πέdε-πέντε.Βλέπεις τα ν θέλουν να σε βοηθήσουν να σωθείς.

Θέλω κι εγώ;

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005

Ένα μεγάλο αγγλικό καλοκαίρι!



Θα ακολουθήσει κείμενο-προς το παρόν στεγνώνω τα μάλλια μου από την βροχή.
(Ο αθώος στίχος στην Ωδή για το ούζο πλωμαρίου-εκεί που μιλώ για τις οπές της γης-με τρόμαξε)

Μία μέρα πριν γίνει η επίθεση στο Λονδίνο πέταξα στην Ιταλία.Είχα ενοχές.Έπρεπε να μείνω,να κανονίσω διάφορες δουλειές κλπ κλπ.Θα κινδύνευα εάν έμενα;

Όχι.Δεν κυκλοφορώ εκείνη την ώρα σε εκείνους τους σταθμούς.Αλλά ο υπόγειος είναι ο χώρος που έχω ζήσει ώρες πολλές -μέρος της καθημερινότητας στο Λονδίνο.

Ακούω για κάποιους που προσπαθούν να εξηγήσουν ή και να ερμηνεύσουν το χτύπημα.Αστεία πράγματα.Δεν υπάρχει καμιά ερμηνεία και καμία ηθική που να συνδέεται με τόσο αντιλαϊκά τρομακρατικά χτυπήματα.

Στο King's Cross λίγο καιρό μετά την 11η Σεπτεμβρίου θυμάμαι ένα απόγευμα που χτύπησε ο συναγερμός και μας έβγαλαν έξω-ένιωθες τον πανικό γύρω σου, φωλιασμένος στα βλέματα όλων.Περιμέναμε πάνω από μισή ώρα έξω από το σταθμό.Σκεφτόμουν:Καλά έτσι θα ζούμε πλέον;

Ο καιρός πέρασε.Ο συνεπιβάτης σου στον υπόγειο μπορεί να μασουλούσε ένα χάμπουργκερ,μετά να έκλεινε την χαρτοσακούλα και να την ακουμπούσε πίσω σου,στο "παράθυρο" του τρένου-για να την μαζέψει αργότερα ένας υπάλληλος.Υπάρχει περίπτωση τώρα να του πεις:Άνοιξε την σακούλα και δείξε μου τί έχει μέσα;

Στο ταξί από τον αεροδρόμιο ο οδηγός ξεσπαθώνει-σπάνια αντίδραση-και μου λέει:Ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η τρομοκρατία είναι να γυρίσει ο καθένας στη χώρα του.Είσαι έλληνας;Να πας στην Ελλάδα!Συμφωνώ μαζί του και χαλαρώνει.Ο αντίλογος πλέον είναι εύκολος.Του λες,μα πιο πολύ εσείς έχετε οδηγήσει την κατάσταση εδώ αφού ονομάζεται british muslim κάποιον που ήρθε στη χώρα σας πριν έξι χρόνια.Δεν το αναγνωρίζω αυτό το πράγμα-τί σημαίνει αυτός ο όρος για σένα;

Εκεί ο άνθρωπος είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα.Πριν δυο χρόνια,λέει,σε ένα ερωτηματολόγιο δήλωσα πως είμαι άγγλος όχι μπριτις και μου είπαν πως τέτοια εθνικότητα δεν υπάρχει.Θέλω να είμαι άγγλος.Γιατί δεν με αφήνουν;

Στιγμιαία θυμάμαι μια κύπρια κυρία που είχε όλα τα συμπλέγματα του μετανάστη και μαζί έλεγε:Είμαι british.Ήξερα τα προβλήματά της,το πως πάλευε να κάνει κάτι στην δουλειά της και δεν γινόταν,το πως δεν κολλούσε ούτε στην Λευκωσία ούτε στο Λονδίνο,και δεν της είχα πει τίποτε.Εξάλλου δεν με ενδιέφερε.Δεν είμαι κύπρια και δεν έχω μεταναστεύσει στην Αγγλία.

Στην Ελλάδα μερικά πράγματα τα έχουμε παρεξηγήσει.Μιλάμε για ρατσισμό,για εθνικισμό και οι κύριοι δημοσιογράφοι που συνήθως ρητορεύουν για αυτά τα θέματα δεν έχουν καμία προσωπική εμπειρία για το τί συμβαίνει στην Ευρώπη.

Βλέπουν τα νούμερα και τα σχεδιαγράμματα,διαβάζουν και μερικά βιβλία και νομίζουν πως μπορούν να μιλάνε για την ευρωπαϊκή κοινωνία.

Ας πω λοιπόν την δική μου άποψη που είναι μέσα από τη ζωή.Η αγγλική κοινωνία δεν θέλει άλλους μετανάστες.Τους έχει ανάγκη αλλά δεν τους θέλει.Και ο αυριανός μουσουλμάνος στο Λονδίνο μπορεί να μην είναι απλά εργάτης αλλά να μορφωθεί και να αναλάβει υπεύθυνη θέση.Αυτό το ενδεχόμενο δεν αρέσει και ανατρέπει την ρομαντική εικόνα του δυτικοευρωπαίου που από "φιλανθρωπία& δημοκρατικότητα" δίνει εργασία σε μία κακοποιημένη μουσουλμάνα γυναίκα.Αν αυτή η γυναίκα θέλει με την μπούργκα να δουλεύει αύριο σε μία υπεύθυνη θέση τότε όλα αλλάζουν.

Οι μετανάστες είναι μέρος μιας ανάπτυξης,δεν είναι αποτέλεσμα μια δημοκρατικότερης κοινωνίας.Δεν είναι ότι ωρίμασε ο κάτοικος του Λονδίνου και είπε-ελάτε φίλοι αφρικανοί να μοιραστούμε το ψωμί.Είναι που ο κάτοικος της αγγλικής αποικίας είπε:έχω αγγλικό διαβατήριο και θα πάω στο Λονδίνο να ζήσω γιατί η χώρα μου έχει γίνει :ερημος/είναι σε εμφύλιο/έχει κατακτηθεί/βομβαρδίζεται/κλπ.

Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου στο Λονδίνο σχετίζεται με την αρχική όμορφη εντύπωση πως είσαι σε ένα περιβάλοον όχι απλά αγγλικό αλλά πολυεθνικό.Μετά απόκαιρό και μέσα από την εργασία μου κατάλαβα πολύ καλά πως πέρα από το διαφορετικό χρώμα και τις διαφορετικές αναμνήσεις οι άνθρωποι του Λονδίνου γίνονται ένας ομοιογενής πολτός.

'Ολα όσα ακούτε για άνθηση του διαφορετικού είναι όνειρα.Ναι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί εάν γίνουμε ίδιοι-χρωστάμε στις ίδιες τράπεζες,αγοράζουμε σχεδόν τα ίδια προϊόντα και έχουμε-αυτό είναι το χειρότερο-τα ίδια όνειρα.

Επίσης κινδυνεύουμε όλοι από μια τυφλή επίθεση που γίνεται με τον ίδιο τρόπο που οι αρχαίοι θεοί πετάγαν κεραυνούς-στην τύχη ή επειδή μαλώνουν μεταξύ τους.

Δεν θέλω να διαβάσω σχόλια για αθώα ή ένοχα θύματα.Οι κάτοικοι του Λονδίνου είναι τόσο αθώοι όσο οι κάτοικοι των Ανωγείων στην Κρήτη.Ζουν κάτω από ένα αβάσταχτο ζυγό της καθημερινής ζωής που γίνεται όλο και πιο απαιτητική, όλο και πιο ακριβή, όλο και πιο σκοτεινή.

Έχεις δει, μου λέει ο οδηγός, το minority report με τον Τομ Κρουζ; Ναι, του απαντώ-και θυμάμαι τον τρόπο που αντιδρούσα στις σκηνές από το μέλλον-πειστικότατες μα την αλήθεια! Λοιπόν,μου λέει,έτσι θα γίνουν τα πράγματα.Δεν θέλουμε ταυτότητες.Θέλουμε να μας βάλουν κάποιο μικροτσιπ στο λαιμό να μην φοβόμαστε κανένα!

Δίπλα περνάμε από ένα λιβάδι με ελεύθερα πρόβατα και αγελάδες.Τρέλες ή και γνωστικές κοιτούν προς τα μένα ανησυχητικά.

-Είμαστε αθώοι,συνεχίζει ο οδηγός.Γιατί να μην δεχτούμε ένα τέτοιο μέτρο ενάντια στην παρανομία;

-Ποτέ δεν γνωρίζεις του λέω πότε μπορείς να γίνεις παράνομος.Εξαρτάται από το νόμο που επικρατεί.

Δεν απαντά.

Στο μυαλό του πλέει μια ιδανική πλατωνική πολιτεία.

Στο νου μου στριφογυρίζει η εικόνα ενός ανθρώπου στο μοιραίο βαγόνι.Είναι μια νεαρή κοπέλα που κάποτε απελπίζεται και κάποτε προχωράει χαμογελώντας.Είναι η Διπλανή μου Αστραδενή που Αγαπώ.

Κυριακή, Ιουλίου 03, 2005

Απόψε.


Απόψε ήρθα πάλι στην παλιά τη γειτονιά
Και κοίταζα την γρίλια την κλειστή
Την γρίλια που μου έκλεισες με τόση απονιά
Απόψε στην παλιά ξανάρθα γειτονιά
Απόψε ήρθα πάλι στο δρομάκι το στενό
Δεν τό'βλεπε του φεγγαριού το φως
Σαν την καρδιά μου μαύρο ήτανε και σκοτεινό
Απόψε το παλιό δρομάκι το στενό
Απόψε το φεγγάρι που με ήβρε μοναχό
Μου κράτησε λιγάκι συντροφιά
Καταλαβέ για πάρτη σου το πόσο δυστυχώ
Απόψε που με ήβρε τόσο μοναχό

Σάββατο, Ιουλίου 02, 2005

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ ή Ceci n'est pas une pipe!




Ένα κυριακάτικο άρθρο για να προβληματίσει όσους πιστεύουν πως το ελπιδοφόρο μέλλον εξαρτάται από τους διανοητές.Όταν τυφλώνονται και οι "πεφωτισμένοι" η ελπίδα γλυστρά επιδέξια μακριά τους.Η νροπή του μέλλοντος είναι η έλλειψη επαφής των παρελθόντων σκεπτόμενων καθηγητών που αφού ζήσαν στα Πανεπιστήμια την αγωνία των νέων ξεχώρισαν το αληθινό διαμάντι.Μπράβο του!

Σημείωση:για λόγους συντομίας και ευστοχίας παραθέτω τα αποσπάσματα που με ενδιαφέρουν.Ολόκληρο το κείμενο παρουσιάστηκε εδώ το Σάββατο και την Κυριακή.Τέλος είναι ακόμα ξαπλωμένο ως παρακαταθήκη του μέλλοντος στις επιφυλλίδες της Κυριακάτικης Καθημερινής-σχήμα οξύμωρο εις διπλούν!


H ντροπή του μέλλοντός μας

Tου Xρηστου Γιανναρα

Στην «Kαθημερινή» του Σαββάτου, 14 Mαΐου, ένα κείμενο της Aλεξίας Παύλου Mπακογιάννη, ήταν (για πολλούς ελπίζω), παρήγορη έκπληξη. Σχολίαζε τα όσα φαιδρά αλλά εγκληματικά διαδραματίστηκαν, για μια ακόμη φορά, στο Πολυτεχνείο της Aθήνας, το βράδυ της Tρίτης 10 Mαΐου: Aνεξέλεγκτη παρανομία, εξευτελισμός θεσμών, έσχατη ανικανότητα και διασυρμός του κράτους, ομηρεία εκατόν τριάντα πολιτών και δύο πρώην υπουργών. Mε αυτουργούς γνωστές και θλιβερές ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις του κοινωνικού περιθωρίου, που η πολιτική εξουσία, τριάντα χρόνια τώρα, τους αναγνωρίζει απεριόριστα δικαιώματα σαδιστικής αυθαιρεσίας.
Θέμα πολυσυζητημένο, φθαρμένο, για τη δημοσιογραφία εξαντλημένο. Aλλά το κείμενο που μνημόνευσα κόμιζε αναπάντεχη ζωντάνια – ασυμβίβαστης τιμιότητας, γι’ αυτό και ακαταμάχητης παρρησίας.
Aπηχούσε Eυρυτάνα καταγωγή, τίποτα από την ξύλινη φλυαρία μονότροπης ιδιοτέλειας του μητρικού λίκνου. Γι’ αυτό και λειτουργούσε ως παρήγορη έκπληξη, μαζί και πρόκληση να κοινωνηθεί γνήσια αγωνία.
Aπέναντι στους χαρισματικούς της νέας γενιάς, στους τίμιους της διαυγούς οξυδέρκειας, έχουμε δικαίωμα να είμαστε επώδυνα ειλικρινείς, να καταφάσκουμε τις πνιγηρές πιστοποιήσεις τους; Mήπως έτσι τους σπρώχνουμε στην αποθάρρυνση, στην παραίτηση, στη φυγή;
Θέλω να ελπίζω πως κάθε τέτοια πατερναλιστική ανησυχία ή μεριμνητική σκοπιμότητα είναι γι’ αυτούς περισσότερο επαχθής (γι’ αυτό απεχθέστερη) και από την πιο δυσοίωνη προοπτική. Ξέρουν τι κληρονομούν. Kαι αλλοίμονο αν «στα τριάντα» τους ο ρεαλισμός των διαπιστώσεων δεν χαλυβδώνει σθένος για αγώνα ασυμβίβαστο, ισόβιο.

................................................................................................

Tην Tρίτη 10 Mαΐου στο Πολυτεχνείο της Aθήνας η γενιά της Aλεξίας Παύλου Mπακογιάννη είχε μια ακόμα ευκαιρία να συνειδητοποιήσει σε ποια κοινωνία ζει, ποιες θα είναι οι προοπτικές της σε αυτήν την κοινωνία. Kαι να πάρει τις αποφάσεις της.

Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.




Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Παρασκευή, Ιουλίου 01, 2005

Ρόδο αμάραντο




Το ρόδο είναι ένας σύντροφος στη ζωή που μας βοηθάει να αγαπήσουμε και να γνωρίσουμε τον κόσμο και εμάς.Υπερβολλές;

Καθόλου.Το άρωμα του ρόδου σε γιατρεύει από την θλίψη και την απογοήτευση.Σε γεμίζει όχι με την άγρια αισιοδοξία του περγαμόντου ή του λεμονιού, αλλά με την σιγουριά και την ωριμότητα μιας σκέψης σοφής και θετικής.

Μετά είναι και η ζωή του ρόδου που σε ταράζει και σου μαθαίνει πολλά.Εφήμερο.Μπορεί να καεί από τον ήλιο γρήγορα και να πεθάνει μέσα σε μια νύχτα.

Στην Αγγλία υπάρχουν όμορφα τριαντάφυλλα.Στην γειτονιά μου έχουμε από όλα τα χρώματα.Τις τελευταίες μέρες με τον άθλιο καιρό που έχουμε -μια ζέστη μια κρύο -έχουν κι αυτά μπερδευτεί.Είναι Ιούλιος ή Ιανουάριος;Γεννιούνται πάντως καθημερινά και απτόητα χαμογελούν με όλα τους τα ροδοπέταλα περιμένοντας το τίποτε.Το τίποτε για εμάς τους ανθρώπους.Για αυτούς αυτό είναι όλη τους η ζωή.

Το ρόδο αμάραντο είναι επιθετικός προσδιορισμός που έδωσε ο ποιητής στην Παναγία.Και υπάρχουν εικόνες με αυτό το όνομα.

Το τριαντάφυλλο έχει συνδεθεί με την γυναικεία ομορφιά,την θηλυκότητα και τον έρωτα.

Ας μην ξεχνάμε το Ροδο του Ισπαχάν.

Ο λαός συνδύασε το τριαντάφυλλο με το μήλο, λέγοντας: Μήλο μου κόκκινο ροδοβαμμένο.

Αλλού έχει πει: Ρόδα θα ρίξω στο γυαλό...

Στην Λογοτεχνία έχουμε τα ρόδινα ακρογυάλια για να ξεκουραζόμαστε και την ροδοδακτυλη αυγή για να ελπίζουμε.

Ο Λόρκα έγραψε το ποίημα τριαντάφυλλο για την Δόνια Ροζίτα που έμεινε γεροντοκόρη και έρημη.Η Νταντωνάκη το έζησε σαν τραγούδι που φτιάχτηκε από τον Χατζιδάκι.

Ο Σεφέρης έγραψε για το τριαντάφυλλο σε ένα από τα πρώτα του ποιήματα.Αναρωτιέται πού πήγε η μέρα η δίκοπη που'χε τα πάντα αλλάξει.Δεν θα βρεθεί ένας ποταμός να'ναι για μας πλωτός; Βλέπεις,προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα,την ώρα που του δειλινού χανονται τα τριάνταφυλλα.

Ροδο άλικο του ανέμου και της μοίρας...

Το ροδόνερο κάνει καλό στο πρόσωπο και στα σπιτικά γλυκά: κουραμπιέδες,καλτσούνια,κλπ. Τα κάνει αεράτα,τα βάζεις στο στόμα σου και η μοσχοβολιά τους τα μετατρέπει σε κάτι πιο ωραίο από γλυκό-σαν να πετάνε δυο τρεις πόντους ψηλότερα από τα μελομακάρονα και τα παστέλια.

Υπάρχει και το γλυκό τριαντάφυλλο που είναι πολύ ωραίο και αρκετα υπερρεαλιστικό- για όσους ζουν την ποίηση- τρως ροδοπεταλα !

Τα αρώματα από τριαντάφυλλο είναι πολλά.Εμένα μου αρέσει το Δαμασκηνό Ρόδο αλλά δεν το έχω αγοράσει.Είναι και κάπως παράδοξο να πουλιούνται τα τριαντάφυλλα.

Τα χρώματα των ρόδων είναι όλα μαλακά και σαρκώδη.Όλα μου αρέσουν.Έχω και μια αδυναμία στα κίτρινα τριαντάφυλλα που από ανοησία κάποιοι λένε πως το κίτρινο είναι το χρώμα της ζήλιας.Της τελειότητας είναι, γιατί είναι το χρώμα του φωτός και επειδή το ζηλεύουμε το κακολογούμε.Τα κίτρινα τριαντάφυλλα είναι τέλεια.

Υπάρχει κι ένα τραγουδάκι-μοιάζει με Αττίκ- που λέει :

Μην μετανιώνεις αν έχεις κάνει λάθη
Αν πήρες λίγα κι αν έδωσες πολλά
Σε κάθε ρόδο υπάρχει κι ένα αγκάθι
Που κι αν πληγώνει πάντα μοσχοβολά.

Δηλαδή εμείς οι άνθρωποι μπλέκουμε το δούναι και λαβείν με τριαντάφυλλα.Αν πήρες λίγα, λέει το ρομαντικό τραγουδάκι και έδωσες πολλά-κοίτα και τα τριαντάφυλλα που έχουν ρόδα και αγκάθια!

Μα η τριανταφυλλιά ζει ευτυχισμένη μακριά από την ηθική των ρομαντικών που μοιάζει με κυνικότητα ντυμένη σε μετάξι ατλαζί.

Βάζουμε την τιμωρία -το κάρμα- την ενοχή- να μας κυβερνά και μετά μιλάμε για αγάπη!

Βλακεία.

Στην γειτονιά μου τα τριαντάφυλλα γεννιούνται όλο και πιο όμορφα και αμφιβάλλω εάν παίρνουν κάτι παραπάνω από τον κόσμο πέρα από το νερό και το οξυγόνο.

Και δίνουν πολλά περισσότερα.Κι ούτε κουβέντα για αγάπη και θυσίες.

Το νερό το μαύρο.




Άκουσα κάποιον-εντάξει ο Παπαδάκης ήταν της πολύχρονης πρωινής ζώνης-να λέει πως το ωραιότερο δώρο που του έκαναν ήταν όταν στο δεύτερο γάμο του-πριν κάπου 14 χρόνια-έφεραν τον Παπά να του τραγουδήσει το τραγούδι : Τώρα νυφούλα μου χρυσή.

Από τον ματωμένο γάμο.

Και σε ελληνικό σήριαλ ποιότητας-δεν μπορώ εδώ να σχολιάσω αυτό το "ποιότητας"-η μαμά τραγουδά στο μωρό της το νανούρισμα πάλι από τον Ματωμένο Γάμο. Μιζέρια; 'Ελλειψη φαντασίας;

Για τον Παπά λυπήθηκα και ξανασκέφτηκα: Ο καλλιτέχνης- ο άντρας -έχει διαφορετικό γολγοθά από εκείνον της γυναίκας.Και ο Παπάς του μέλλοντος πρέπει να είναι υποψιασμένος. Γίνεται;

Γίνεται.

Όλα γίνονται.Αρκεί ο καλλιτέχνης να σηκώσει κεφάλι και να μην ντρέπεται που είναι και μορφωμένος και ταλαντούχος.

Πολλά θα ήθελα να πω με αφορμή αυτό που άκουσα για τον τραγουδιστή του Ματωμένου Γάμου.

Δεν τολμώ να το κάνω.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν σκέφτομαι ψύχραιμα και το ξέρω.