Χάθηκα!

ευτυχώς

Δίκαιος-Άδικος

Πόσο μου αρέσει που στην εποχή μας πεθαίνουν οι ιδεολογίες και τα οράματα.

Τί ωραία εποχή για να αφήσουμε κατά μέρος το δίκαιο και το άδικο και να αναγνωρίσουμε το Μεγάλο Ιδανικό: το Συμφέρον.

Σε αναγνωρίζω τιμημένο ιδανικό. Κι αν κάποτε άναψα θυμιάμα μπροστά σου δεν το ξεχνώ, όταν κοιτώ μέσα μου και γύρω μου.

Τώρα συντρίβεσαι από την αδιαφορία μου.

Καλύτερα να ζεις παρά να υπάρχεις.

Μίσος

Μισώ την σκέψη:

Αν θέλεις πολύ κάτι τότε γίνεται.

Αυτή η χαζο-κοελιο-newage-ψαγμένη είναι μια βλακεία.

Αν το εγώ είναι θεός και είσαι διατεθιμένος να κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις αυτό που εσύ επιθυμείς τότε μάλιστα...το "θες πολύ και γίνεται".

Μόλις το αποκτήσεις χάνεις την ψυχή σου και την καρδιά σου. Γιατί η ψυχή μεγαλώνει με άλλλους τρόπους.Η καρδιά ανάβει αλλιώς.

Ακριβώς όπως στον έρωτα.

Θέλεις, αλλά ρωτάς τον άλλον:
Μ' αγαπάς;
Μ' αγαπάς όπως είμαι;

Και περιμένεις.

Λήθη, λήθη, ήρθες;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

υπήρχε μια εποχή που η ποίηση και η μουσική μου μιλούσε. Τώρα μόνο με πνίγει. Μου αρέσει να διαβάζω μόνο μαρτυρίες για διάφορα αλλά δεν πιστεύω πλέον στην τέχνη. Και ο πολιτισμός μια μεγάλη ψευτιά.

Ωραίο νέο θα μου πεις...

Πιο πολύ μου μιλά η αγάπη κι ο πόνος.

Γράφω αυτό το μηνυματάκι και το πετώ τρυφερά στο άγνωστο διαδίκτυο, εκεί που εγώ κι εσείς περπατούμε ολομόναχοι. Σταματάμε, χτυπάμε στον τοίχο, και συνεχίζουμε. Κι αν κοιταζόμασταν στα μάτια;

Εξομολόγηση

Ζούμε στην κόλαση του εγώ τόσο πολύ που μια στιγμή να το νιώσεις ξέρεις πως η ζωή είναι πλέον άχρηστη.

Τί να κάνεις τα πάντα αν δεν τα μοιράζεσαι;

Νοερά

Τί όμορφα που επιπλέουμε!

Χωρίς θάλασσα και ήλιο.

Με λίγη επιθυμία για αγάπη.

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

είναι άραγε πολύ αργά να σου μιλώ;
Καλά και πότε ήταν νωρίς;

Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μια ευχή

Θεέ μου όπως δυνατός είναι ο έρωτας έτσι ας έλκεται κι ο άνθρωπος από τον πόνο.Να μην τον φοβάται.Να φτιάχνει από τα κομμάτια του κραταιά τείχη που θα σώζουν. Να μην τον φοβάται αλλά να τον αρπάζει και να τον μεταποιεί σε πέτρα αθάνατη. Οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από εμάς να μην χαθούν.Να δουν τον δικό μας πόνο και να αναστενάξουν. Ας γίνει αυτός ο αναστεναγμός μια ελπίδα για ό,τι καλύτερο.

Τον πόνο που μας χαρίστηκε να τον σεβαστούμε. Να τον κάνουμε τείχη κραταιά που σώζουν.Η ανατριχίλα αυτή να έρθει μέσα και από ουρλιαχτό να βγάλει τραγούδι. Οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από εμάς να μη χαθούν. Να δουν τον δικό μας πόνο και να πουν:

Ε σ' αυτόν τον κόσμο θα ζήσουμε χωρίς φόβο. Κι αν έρθει ο πόνος έχουμε τείχη κραταιά από τόσους άλλους που έφυγαν. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε.

Κι εμείς. Κι εμείς. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε και θα ευχηθούμε:
Θεέ μου όπως ο έρωτας έλκει ας έλκει κι ο πόνος. Να μη τον φοβόμαστε. Να τον τιμάμε.
Αυτός μας γέννησε.

έρωτας

Ιούνιος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

έλα να φιλοσοφήσουμε! Δεν είναι ωραίο που προσπαθείς στη ζωή σου με τόσο πείσμα, με τόσες θυσίες να φέρεις ένα καλοκαίρι, μπορεί και δέκα χρόνια να προσπαθείς, και να μην γίνεται- ενώ στη φύση έρχεται το καλοκαίρι χωρίς καμιά προσπάθεια.

Μαθαίνεις μουσική με τόσο κόπο και τα πρωινά κάθε πουλάκι σε ξεπερνά πάλι και πάλι.

Φτιάχνεσαι πως εσύ και μόνο εσύ είσαι το κέντρο και βλέπεις μια φωτογραφία σου στη θάλασσα όπου είσαι μια κουκίδα στο μπλε, μια κουκίδα μαύρη!

Αγαπάς βαθειά, αγαπάς ακατάληπτα και το τεράστιο νεκροταφείο που προσπέρασες γίνεται αεροδρόμιο.

Ενεός κοιτάς τον ουρανό και σου πέφτει το ποτήρι από το χέρι.

Αγαπάς και συγχωρείς, συν -χωρείς.

Συγχωρείς σημαίνει πως πετάς το αστείο σφυράκι σου και την αξιολύπητη τσουγκράνα σου. Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις όσα έφτιαξες. Ε, από σένα η άνοιξη δεν εξαρτάται. Το καλοκαίρι έρχεται μόνο του.

Με πονά αυτό, πονά τον μακεδονίτικο εγωισμό μου, αλλά έτσι είναι.

Κι ύστερα αρχίζουν οι συγκρίσεις -εγώ δεν έχω καλοκαίρι, ο άλλος έχει...κλπ. κλπ. Όλοι έχουμε καλοκαίρι. Δεν είναι υπόθεση ατομική.

Αρχοντιά μέσα μου δεν υπάρχει;

Υ.Σ. Η εικόνα είναι του Θεόφιλου.

χαρά Θεού

η καιτιγίδα είναι οργή Θεού ή η λιακάδα;

Τα πολυφημισμένα νησιά ζαρώνουν. Το δώρο του Θεού αν έτσι αποκαλείται το χαμόγελο φυτρώνει καταφρονεμένο σε κάποιο μαράζι.

Τί είναι το μαράζι;

Άτιμη φαντασία, παρακόρη της βιοπάλης. Πίσω στο πέτρινο ακρογιάλι τι έμεινε;

Μήπως η ελευθερία είναι υπόθεση τοπίου; Κάθε άλλο. Μάλλον υπόθεση εσωτερική αλλά κι αυτός ο διαχωρισμός τί άκαρδος που είναι;

Τί ψάχνουμε;

Άφησα για μαγιά μέσα μου κάτι άγνωστο. Και πάντα φτάνω.

Αλλά πλέον πρέπει να μετακινηθεί η συγκίνηση από την πεθυμιά στο πένθος. Στην απλότητα μιας νεκροκεφαλής που ακουμπά σε άλλες χιλιάδες. Ματαιότητα; Και γιατί να επιθυμεί κανείς να γνωρίσει αν δεν νιώθει. Κι αν νιώθει τί μ' αυτό;

Η βάρκα πάει κι ακουμπά στον ύμνο. Αργοπερνούν τα κύματα και τα σύννεφα. Η ορθοστασία συνεχίζεται. Μα δεν είμαστε καθόλου αυτού του κόσμου και ψάχνουμε ξάγναντο στην ένωση.

Και πιασμένη σε αγκίστρι πικρό κοιτώ απονήρευτα τα μαγαζιά του κόσμου.

Έχεις ανάγκη από τίποτε;

Ε, θα περάσει κι αυτό.

Το κακό φουσκώνει και περνά μέσα από την γενιά των ανθρώπων. Το καλό πάλι μένει σαν αλάτι. Και δεν είναι για την νοστιμιά ούτε για τη συντήρηση.

Ακούσατε την εκπομπή της Αστραδενής

Ακούσατε.

αίσχος

διάβασα κάποια παλιά μου κείμενα και πόσο ντρέπομαι!

χάλια

πολύ χάλια

καλοκαίρι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

το μήνυμα της παράδοσης είναι καθαρό

χωρίς κεφάλι μπορείς να πετάς αιώνια!

Εξυπνάδες;

Καλές είναι κι αυτές!

ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

νομίζω πως τα τζιτζίκια ακολουθώντας το δικό μου παράδειγμα έχουν βουβαθεί!
Τόση ζέστη κι ακόμα να ξεκινήσουν. Άλλες φορές από τέλη Μαΐου ξεκινούσαν το μέτρημα και τώρα...

Ε καλά

πες μας τώρα πως δεν ξέρεις πως τα τζιτζίκια μετρούν!

Ένα πρόβλημα τρία τζι τζι τζι
επί εφτά τζι τζι.

Μία επιθυμία δεκαέξι τζιτζιτζί επί οχτώ τζι....

Και λοιπά και λοιπά...

Αχ τί καημός να ξέρεις πως τα τζιτζίκια είναι πιο έξυπνα από σένα. Πιο όμορφα. Πιο χρήσιμα.

Αυτό είναι ένα μήνυμα για την μονοτονία του τραγουδιού των τζιτζικιών και για την αξιοζήλευτη ουσία του να είσαι τζιτζίκι. Ο χαζός ο άνθρωπος πάλι έβγαλε για το τζιτζίκι το βλακώδες παραμύθι της αποταμίεσης.

Που να δούμε Θεού πρόσωπο!

Αναφορά στον Θεόφιλο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

έλειπα τόσο καιρό γιατί παρακολουθούσα πως σκεφτόμουν.Τί σκεφτόμουν. Παρακολουθούσα προσεκτικά νύχτα μέρα.

Δεν υπάρχουν αποτελέσματα.

Ωραίο να υπάρχεις αλλά πιο ωραίο να ζεις!

Δεν τό'πα εγώ βέβαια. Δεν είναι ωραίο?