Έχασα δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα προσπαθώντας να βάλω μια φωτογραφία ενός ελαιώνα.Δεν μπήκε.
Ξανά και ξανά -τίποτε.
Ούτε κι εκείνο το δεντράκι-αγριελιά- στον γκρεμό πάνω από τη θάλασσα.
Ε, θα χορτάσετε μόνο με τα λόγια μου.
Πεινασμένοι θα φύγετε από τον οίκο μου γιατί τα πιο πολλά που ζω και σκέφτομαι είναι ανείπωτα.
Επιπόλαια το λέμε αυτό το "ανείπωτα" αλλά δεν σημαίνει απλώς πως δεν μπορείς να εκφέρεις με λόγια την κατάσταση της διάνοιάς σου.
Σημαίνει επίσης πως δε έχεις σε ποιόν να την πεις.
Και κάποιοι που έχουν γεννηθεί με μια παραπάνω δόση υπερηφάνειας -όπως αλοίμονο κι εγώ- δεν ξεκολλάν εύκολα από το ανείπωτο.
Ξιπασιά; Υπευθυνότητα; Πείσμα; Φόβος; Δύναμη; Αδυναμία;
Περηφάνεια. Καλά το είπα παραπάνω.
Σήμερα η μέρα βροχερή.
Το κρύο έρχεται ορμητικό.
Το αύριο προσεύχομαι απλώς να είναι διαφορετικό από το χθες.
Ας είναι και χειρότερο.
Μες στην αλαζονική μου σκέψη νομίζω πως έχω ζήσει το χειρότερο.Και ίσως έχω δίκιο.
Όταν νιώσεις την κακία και πεις "έτσι είναι ο κόσμος", τότε έχεις δει τα χειρότερα-ίσως έφτασες κι εσύ στην άκρη της κακίας σου και του κυνισμού σου.
Κι έπειτα πολλλά σκληρά σου φαίνονται βελούδινα.
Αυτό είναι η φθορά.Σε τέτοια κατάντια έφτασα κι έγω!
Με μια κίνηση του κεφαλιού μου την αποδιώχνω όσο πιο καλά μπορώ και ξαναπιάνω την περηφάνεια μου.
Είναι η πιο καλή αφορμή να ελπίζεις και να οχυρώνεσαι ανάμεσα στην κακία και στην καλωσύνη χωρίς να αισθάνεσαι ήρωας.
Το πολύ να γίνεις εκκεντρικός.
Αλλά από εκκεντρικότητες, άλλο τίποτα!
Όχι διακοσμητικά εκκεντρικός.Οι εκεντρικότητές μου αντίθετα σε άλλες φλύαρες και ακίνδυνες αποκλίσεις είναι βεβαίως βαρετές και δύσκολες, απλοϊκότατες και
ανείπωτες!
