Άρτεμις-Αιολία-Αστραδενή

Μικρά Ασία -1906

Για πολλούς λόγους δεν πιστεύω στην μετεμψύχωση.

Ένας από αυτούς είναι γιατί ξέρω πως ο άνρθωπος ζει την ζωή του χαλικιού,της δεκαοχτούρας,του πεύκου και του στρειδιού. Αν το θέλει. Επίσης μπορεί να κινηθεί στον ίδιο παλμό ανθρώπων που έζησαν πολύ παλιότερα. Και είναι πάνω απ'όλα ο παλμός που μετράει.

Για κάποιο λόγο κι εγώ κινήθηκα στον ίδιο παλμό της Άρτεμης στην Αιολική Γη.Και την είδα σαν την καρυδιά που φύτεψε-κόντρα στις συμβουλές του παππού της- να μεγαλώνει,να πεθαίνει,να θάβεται κάτω από τα φύλλα και να γίνεται Αστραδενή.

Συναντά λοιπόν τον κυνηγό με τα κίτρινα άστρα που είναι κι αυτός αλλιώτικος και ίδιος. Στα μάτια του λάμπουν ακόμα τα πράσινα από τα Κιμιντένια αλλά δεν ποθεί πλέον να υπηρετεί την ξένη κυρία.

Μεγάλη σημασία στην ιστορία παίζει το σπήλαιο με τα αγριογούρουνα-ο γκρεμός που επέλεγαν γιανα διαβούν τον θάνατό τους όταν γερνούσαν.Εκεί πήγε ο κυνηγός με τα κίτρινα άστρα την Άρτεμη.Γιατί;Ποιός ξέρεις;

Εκεί στο βάθος της σπηλιάς ακούσαν μαζί τις σταγόνες που έπεφταν από τα βράχια και γινόντουσαν μικρά ρυάκια και μετά ποταμάκι.Σιγά σιγά το νερό φούσκωνε και έτρεχε ασυγκράτητο προς τη θάλασσα.Όλα αυτά κάτω από τα Κιμιντένια.

Τα Κιμιντένια βρίσκονται απέναντι από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια των αλλοτινών προσκυνητών που συνοδεύουν τον τάφο του Εφταλιώτη.(Διάβασε το προηγούμενο κείμενο.)
Να βρίσκεται εκεί άραγε η συνέχεια της ιστορίας ή μέσα στο χέρι μου που φέτος δεν άγγιξε τα νερά της Εφταλούς;

Η Αιολική Γη δεν είναι βιβλίο.Είναι μια κοινή ανάμνηση της Άρτεμης, της Αστραδενής και της Αιολίας. Ένας παλμός που περιμένει στον αέρα όποιον θέλει να τον βιώσει.

Την Δευτέρη 29 Αυγούστου γιορτάζουμε τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη.Για κάθε μάρτυρα η μέρα θανάτου γιορτάζεται σαν το γεννέθλιό του.Εκείνος όμως κατέχει μια διαφορετική θέση.

Και η φωνή που φωνάζει μέσα στην έρημο σωπαίνει ολοκληρώνοντας τον αγώνα του ανθρώπου να διαβεί τον ποταμό και να βλέπει με άλλα μάτια την ζωή.Όλα πλέον είναι έτοιμα και ο Θεός ας γράψει το τέλος. Μέσα από τόσο πόνο,τόση απελπισία και αγωνία έρχεται ένα χάδι δροσερό.Το φως είναι αλλιώτικο και ο Άδης επικράνθη.

Στον πικραμένο Άδη δεν βλέπω ούτε την Άρτεμη ούτε την Αιολική γη.

Τις βλέπω ανάμεσα στον ουρανό και στη γη να ανεβοκατεβαίνουν με μαλαματένιες βαρκούλες. Χαμογελούν,σαλεύουν απαλά σαν χόρτα λυγερά και μου γνέφουν.

-Ε! Άκου! Μετά τον θάνατο η ανάσταση.Μην ζητάς γέλιο πριν το δάκρυ.Το αντίθετο δεν γίνεται και το καλό δεν ανθίζει παρά μόνο πάνω στο οργωμένο κακό.

Στο οργωμένο χώμα της αιολίας θα ξανανθίσουμε.

Εφταλού

Η Εφταλού είναι πολύ κοντά στον Μόλυβο.
Απέναντι βρίσκονται τα Κιμιντένια και τα Μοσχονήσια.

Η ιστορία των Μοσχονησίων είναι ιδιαίτερη και μπορείς να την γνωρίσεις διαβάζοντας βιβλία γιατί οι κάτοικοί της πλέον χάθηκαν μέσα στο αίμα αλλά και στα πέρατα της γης.Τα Κιμιντένια τα γνωρίζει καλά όποιος αγάπησε την Άρτεμη της Αιολικής γης.

Στην κεντρική παραλία της Εφταλούς υπάρχει ένα μικρό κλειστό κάθισμα με εκκλησάκι και μερικά κελιά που θυμίζουν αντίστοιχα που χτίζονται και σε άλλα μέρη για να κατοικηθούν από τους προσκυνητές.Δίπλα στο κάθισμα βρίσκεται ένα μικρό ταβερνάκι.

Κατέβαινε λοιπόν καθημερινά για μπάνιο και κοιτούσε μέσα από την θάλασσα το εσωτερικό των δωματίων.Είχαν ανακαινιστεί και κατοικούνταν από τουρίστες.Έτσι φαινόταν από τις πετσέτες που κρέμονταν από τα παράθυρα αν και η απόλυτη ησυχία δεν ταίριαζε με το βούισμα που βγαίνει από τα μέρη των παραθεριστών.Πρόσεξε πως από την αυλίτσα του καθίσματος έβγαιναν γυναίκες μεγάλης ηλικίας σε ζευγάρια.Γυναίκες άσκημες και εχθρικές.

Μπήκε το επόμενο πρωί μέσα στην αυλή και προχώρησε ως το εκκλησάκι.Άνοιξε την πόρτα, προσκύνησε, βγήκε έξω, και μια απαίσια γριά της πέταξε ένα καλημέρα κατάμουτρα σαν βρισιά.Κατάπιε την αντίδρασή της, πάτησε γερά στα βοτσαλάκια της αυλής και απάντησε σταθερά: Καλημέρα.

Είχε θυμώσει πολύ πριν δει την γριά που τυλιγμένη σε ένα αντίσκηνο ύποπτου χρώματος και με τεντωμένα τα μαλλιά σαν να ετοιμάζεται να βάλει την περούκα της κατέβαινε προς την δική της σκοτεινή παραλία.Είχε θυμώσει γιατί δίπλα στο εκκλησάκι ήταν ο τάφος του Εφταλιώτη και της γυναίκας του.Δεν είναι πως ήταν ασέβεια να νοικιάζεις τα δωμάτια των προσκυνητών σε τουρίστριες που σαράντα χρόνια πριν απελευθερώθηκαν από τα δεσμά του Φρόυντ στο νησί της Σαπφούς.Ήταν που το ονοματάκι του Εφταλιώτη φιγουράριζε σε διάφορα έντυπα ως άξιος γόνος του νησιού.Και που η επιθυμία του να ταφεί σε αυτή την παραλία της Εφταλούς συνδεόταν με το Αϊβαλί απένατι.Και την ηλικιωμένη γυναίκα δεν την έβλεπε υποκειμενικά.Ήταν όντως απωθητική και εχθρική-λες και φοβόταν την νέα γυναίκα που προσκύνησε το εκκλησάκι και κοίταξε μελαγχολικά τον τάφο.

"Σκεφτόμουν σιωπηλά μια λέξη:Παράδοση.Παρα-Δίνω.Να λοιπόν η πολυπόθητη συνέχεια της ιστορίας.Έτσι είναι."

Φουρκισμένη κατέβηκε στην παραλία και κολύμπησε πολύ βαθειά.Τόσο ώστε να αρχίσει να την παίρνει το ρεύμα.Όταν την έπιασε ο φόβος πως την ακολουθούσε κάτω από το νερό μια μαύρη σκιά άρχισε να κολυμπάει προς τα δωμάτια.Μέσα στις πέτρες, σε μια βουτιά που έκανε για να δροσιστεί,είδε ένα θεώρατο χταπόδι να φεύγει με σκιρτήσματα προς τα δεξιά.

Κάθισε στην παραλία μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Δίπλα της ο σύντροφος ανάσαινε μαζί της. Αυτός η αρχή και το τέλος.

Σηκώθηκαν να φύγουν και οι γριές είχαν μαντρωθεί μέσα στο κάθισμα.Είχαν βάλει μια μουσική να παίζει.Καθαρή αναγεννησιακή μελωδία κάποιων ασπρόσαρκων αυλικών που έτριβαν με το τακούνι τους το χορτάρι και αναστέναζαν βαθειά, ενθυμούμενοι ένα Διόνυσο στρουμπουλό και λιγωμένο να γουργουρίζει σαν παχύ περιστεράκι μέσα στο τυρόγαλο.

Οι γυναίκες χορεύαν τον χορό των αυλικών και η Αστραδενή ανέβηκε την ανηφορίτσα.

Το επόμενο μεσημέρι ένα φορτηγάκι κατέβηκε προς την ταβέρνα.Του έπεσε ένας κάδος με γιαούρτι.Η Αστραδενή έτρεξε, πασαλείφτηκε ολόκληρη με το εκλεκτό στραγγιστό γιαούρτι και έτρεξε να ψάξει τα χταπόδια.Οι γριές την κοίταξαν περίεργα. Ίσως και με αηδία.

Η πολυπόθητη συνέχεια της Ιστορίας Μας χρειάζονται όχι μόνο ελιγμοί αλλά και πετάγματα.

Είμαι.

Αφιερωμένο στο θείο τραγί.

Φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να έχεις μια θέση στη ζωή όπως η Χοζοβιώτισσα.

Και να ανέβηκες εκεί από ένα μονοπάτι που ανέμελα πήρες ένα απόγευμα και μέσα στη νύχτα δεν το άφησες.Στενό, ανηφορικό, γεμάτο αγριόχορτα. Συμπαθέστατα κι αυτά -πολύ περισσότερο από κάποια ήμερα χορταράκια που το πολύ να μοιάζουν με τυχερά τριφύλια.Η τύχη όμως είναι μια κλωστή που βγαίνει από μέσα μας ασυναίσθητα και τυλίγεται αργά στο αέρα.

Με το ξημέρωμα κατάλαβες πως είσαι εκεί ψηλά και κοιτάς το πέλαγος να στραφταλίζει μπροστά σου.Ευκολότατα μπορείς να το περπατήσεις αν μέσα σου δέχεσαι το αόρατο να κατοικεί απαλά.Μέχρι να δοκιμάσεις αν μπορείς να κάνεις το πρώτο βήμα αναπνέεις βαθειά και σκέφτεσαι:Εδώ πάνω κρύβομαι ή φαίνομαι;

Σημαίνω.Θείο τραγάκι ξεχάστηκες κι εσύ στα μυρωμένα χόρτα και ακροπάτησες μέχρι το γκρεμό για να βρεις φρέσκο πρίνο; Σε ετοιμάζουν για γκεσέμι; Με τέτοια μυαλά που θα οδηγήσεις το κοπάδι σου;

Ρωτάς για μένα.Δεν χάθηκα.Κάθε άλλο.Μπορεί και να βρέθηκα!Στην Ιταλία μια επίσκεψη έκανα.Στην Αγγλία δεν συνάντησα τους Λαστρυγόνας και τον Κύκλωπα.Δεν κουβαλάω τέτοια φαντάσματα μέσα μου.Έμαθα και έμαθα.Καταλαβαίνεις;

Τώρα κοιτώ καπνό να βγαίνει από το σπίτι μου και τη βιαστική Ναυσικά που μου χαμογελάει κοιτώ με θαυμασμό. "Εγώ σε έσωσα" μου λέει."Θα σε στείλω στην πατρίδα σου.Να με θυμάσαι."

"Σαν θεά θα σε προσκυνάω Ναυσικά.Σαν θεά θα σε θυμάμαι για πάντα"

Τραγί τραγάκι διάβασε καλά τα κείμενα που άφησα πίσω μου αν θες να μάθεις ποιά είμαι.Μην φύγεις από εδώ.Αν η σύνδεσή σου είναι ξένη κάντην δική σου.Αν ζεις μακριά από καφενεία με διαδικτυακή σύνδεση κάνε υπομονή.Κάπου θα βρεις μια πόρτα να μπεις.Κι αν είσαι νέος στα κόλπα της μπλογκόσφαιρας αυτό μέρα με τη μέρα αλλάζει.

Εγώ κάνω το πρώτο βήμα πάνω στο νερό.Θα τα καταφέρω και σύντομα θα χορεύω μπάλο στα κύματα!

Σε φιλώ και σε διαβάζω.

Αστραδενή-πρώτη λόγω άλφα!

Είμαστε όλοι επιβάτες.

'Οποιος ταξιδεύει συχνά με αεροπλάνα γνωρίζει πολύ καλά πως όταν μπαίνει στο σκάφος παραδίνει την ζωή του στα χέρια κάποιων άλλων.Και ελάχιστα μπορεί να κάνει για να διώξει μακρυά την κακή στιγμή.Τέτοιες τραγωδίες , σαν αυτή των τελευταίων ημερών συνδέεται στο δικό μου νου με κάποια άλλα θύματα που παίρνουν το μετρό και χάνονται μέσα σε μια στιγμή.Κι αυτοί ένα εισιτήριο αγόρασαν.Το πιο φθηνό.

Είμαστε όλοι επιβάτες και δυστυχώς για όσους κερδίζουν χρήματα από τις δικές μας τροχιές είμαστε κάτι λιγότερο από το τίποτε.

Γιατί οι επιβάτες του μοιραίου αεροπλάνου κάηκαν στον βωμό του πιο δημοφιλούς θεού: του μαμωνά.

Και είναι μεγάλη ντροπή η ζωή να είναι τόσο φτηνή στις μέρες μας.

Όσο για τους φίλους κύπριους λυπάμαι που οι επιχειρηματίες τους αποδείχτηκαν λιγότεροι κι από κάποιον τριτοκοσμικό έμπορα που ανακατεύει το αλεύρι με άμμο.

Και συνήθως κακολογούν τις ελληνικές υποδομές ως ανεπαρκείς ενώ απ' ό,τι φάνηκε η ιδιωτική πρωτοβουλία σπιλώθηκε με την περίπτωση της εταιρείας Ήλιος.

Και τις μέρες που η Αθήνα τον προηγούμενο χρόνο γιόρταζε για τους Ολυμπιακούς αγώνες-ίσως θα έπρεπε να κλαίει, αλλά τουλάχιστον καμαρώνανε που οι δυνατοί της γης εμπιστεύονται τα ελληνικά συμφέροντα ως αποδοτικά- φέτος υποδέχτηκε έναν Ήλιο αρχαιοπρεπή και υβριστικό απέναντι στην ανθρώπινη ζωή.

Στις μέρες μας η κατανάλωση πρέπει να θεωρείται πράξη ιερή γιατί είτε ταξιδεύεις, είτε τρως στην ουσία εμπιστεύεσαι την ζωή σου σε κάποιον.Όταν αυτός ο κάποιος θέλει μόνο το κέρδος και τίποτε άλλο τότε το να δώσεις μερικά ευρώ ή έστω την πιστωτική σου κάρτα είναι σαν να υπογράφεις ακούσια την παραίτηση από όλα σου τα δικαιώματα.

Αν βγεις αύριο να αγοράσεις σαγιονάρες,αν βγεις να πάρεις μια τυρόπιτα ή να πέτάξεις μέχρι την Αθήνα απαιτείς να πάρεις το καλύτερο.Αν δεν στο δώσουν κάνε χαμό.Αν το είχαν δει έτσι οι προηγούμενοι επιβάτες του Ήλιου το κακό δεν θα είχε γίνει.

Απαίτησε.Πάντα.

Ό,τι θέλεις ας γίνει.

Αναμνήσεις από το Conversano

Αρχές Ιουλίου στο Κονβερσάνο, στην Κάτω Ιταλία.

Το βράδυ στη μεγάλη πλατεία μπροστά από το κάστρο μαζεύονται όλοι, μικροί και μεγάλοι.Ηλιοκαμένοι,χαμογελαστοί φέρνουν βόλτες ατέρμονες γύρω γύρω και μέσα στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης.

Σκέφτεσαι πως στη Μεσόγειο η νυχτερινή ζωή μετρά διπλά από την πρωινή.

Δίπλα στην παλιά εκκλησία είναι ένας θερινός κινηματογράφος με πρασινάδες και ανθρώπους σε καρέκλες που κοιτάζουν ένα λευκό πανί.

Οι πέτρινοι τοίχοι μοιάζουν φτιαγμένοι από γκρίζο σύννεφο.

Τα ερωτευμένα ζευγαράκια μπαινοβγαίνουν στον κήπο που είναι όσο πρέπει απεριποίητος για να αφήνει περιθώριο στη φθορά και στη φαντασία.

Απειλητικά το κέντρο του κόσμου γίνεται η πλατεία και τίποτε άλλο.

(συνεχίζεται)