Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19, 2005

Οι ιθάκες τί σημαίνουν;


Σε απόσταση αναπνοής από μια γιορτή που διατηρεί μια τέτοια αντιθετικότητα που είναι να θαυμάζεις.

Άλλοι γιορτάζουν την δυνατότητά τους να έχουν πολλά και να τα χαίρονται

κι άλλοι γιορτάζουν την δυνατότητά τους να μην έχουν τίποτε αλλά να χαίρονται αυτό που γίνονται.

Η δεύτερη χαρά δεν έρχεται μέσα από την τσέπη αλλά για εκείνον που αναζητεί της σωτηρίας το κεφάλαιον και τη φανέρωση των προαιώνων μυστηρίων.

Όχι απλώς μια ιθάκη αλλά κάτι πολύ παραπάνω.

Το αφήνω όμως αυτό γιατί δεν είναι ακόμα η μέρα να μπω στο σπήλαιο.

Και έλεγα :η ιθάκη έτσι και η ιθάκη αλλιώς!

Θα την φτάσω και θα την κάνω και θα την πιάσω και και και

Βρέθηκα από ηληθιότητα στην θράκη.

Μιλιά!

Σε ποιόν να ομολογήσεις την ηλιθιότητά σου;
Και τί αξίζει μια τέτοια ομολογία;

Επιχείρησα να κάνω την θράκη ιθάκη.

Η δύναμη του ανθρώπου είναι αξεπέραστη αλλά πέρα από το να την τεντώσω όσο δεν γίνεται δεν τα κατάφερα αυτή η δύναμη να μετατρέψει την θράκη σε ιθάκη.

Τέτοια θαύματα δεν γίνονται.

Ντροπή μου να λέω πως ζητάω θαύμα ενώ μόνο η ψευδαίσθηση θα σε έκανε να βλέπεις την θράκη για ιθάκη.

Την αγάπησα έτσι όπως ήταν μπας και την ημερώσω.

Απελπισία μαύρη.Δεν μπορείς να χαϊδεύεις την ηλιθιότητά σου.

Την χτύπησα. Την έσυρα στην λάσπη.Μετάνιωσα.

όμορφη άσκημη- η θράκη δεν φταίει για την δική μου ηλιθιότητα.

Μαζεύτηκα σε ένα τοιχαλάκι, έκλαψα γοερά έξω από το πολεμικό μου μουσείο και παραμιλούσα

-Δεν σε δέχομαι.Δεν σε θέλω.Την ιθάκη μου μονάχα και τίποτε άλλο.

Γύρισε μουτζουρωμένη και μου είπε:

-Κι αν είμαι η θράκη δεν είμαι και τυφλή.Μ'αρέσει η παρέα σου καλή μου ιθάκη.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16, 2005

Θέλω άρα καλλιεργούμαι-Η απουσία του πρέπει

Λοιπόν, όλα επιτρέπονται;

Ο Αλιόσα ρωτάει τον μεγάλο του αδερφό για τις αρχές του και την ζωή του.
Και οι δύο Καραμάζωφ γνήσιοι αλλά τόσο διαφορετικοί.

Λοιπόν,όλα επιτρέπονατι:

Τί απατηλό! Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι τόσο κοντά.Το πρέπει και το δεν πρέπει μοιάζουν με δυο αδερφάκια καραμάζωφ που τρώνε και πίνουν στο ίδιο τραπέζι αλλά απλώς βλέπουν μια διαφορετική θέα από το παράθυρο που ανοίγει μπροστά τους.

Εδώ όμως θα σου μιλήσω για κάτι πιο πλάγιο από την θέση μια καρέκλας σε ένα κοινό τραπέζι.θα σου φυτέψω ένα σπόρο παμπόνηρο και τετραπέρατο.Μην σπας τα πρέπει και μην τα καρφώνεις βαθειά στο νου σου.Υποκλίσου στην απουσία τους.Μόνο όταν δεν υπάρχουν αρχίζει να καλλιεργείται η καρδιά σου και ένας ηθικός ήλιος φωτίζει γύρω σου.

Να θέλεις.
Να θέλεις πολύ.
Να θυμάσαι πως με τις βέργες πιάνεις τα πουλιά αλλά όχι το κελάηδισμά τους.
Κι όταν σου αρέσει να ακούς το αηδόνι δεν το πιάνεις, ούτε του το λες.
Το απολαμβάνεις μυστικά γιατί όλα τα όμορφα φτιάχτηκαν για να τα χαιρόμαστε.
Όχι για να τα ξεκοκαλίζουμε.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 13, 2005

Απουσία


Είναι τρομερό να πιστεύεις στην δύναμη της απουσίας.
Να έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη στο κενό.
Να μην επιβεβαιώνεις την δύναμή σου με χίλιους δυο τρόπους αλλά με τρόπο απλό να υποχωρείς μπροστά στην απουσία.

Τί να κάνω;
Τί να πω;
Τί να γίνω;

-Τίποτε!
λες με αυτοπεποίθηση και σοφία.

Γιατί εάν έκανες κάτι θα επαργύρωνες τα είδωλα που ήδη υπάρχουν μέσα σου και τριγύρω.

Εάν όμως αποδεχτείς αυτό που εμείς οι ανόητοι ονομάζουμε απουσία,τότε ίσως και να δεις μια δέσμη φωτός να περνά πίσω από τα σκοτεινά είδωλα και να σου φωτίζει ένα μικρό μονοπατάκι.

Ένα δρομάκι στενό που βγάζει στην πατρίδα της απουσίας.Εκεί πολλά από όσα αναζητούσες, πολλά με απόντα ονόματα ίσως και να ενυπάρχουν με τρόπο περίεγο και διαφορετικό.

Δύσκολο είναι να μιλήσεις καθαρά για την ομορφιά της απουσίας.
Να αρχίσω με ένα απλό παράδειγμα.

Στον πλανήτη μας είναι καθαρό πως οι φωνές των απόντων κάποια στιγμή θα αλλάξουν την ροή των πραγμάτων.

Υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πολλών λογιών απουσίες.

Μία από αυτές είναι η απόσταση.

Εκεί στην άκρη του δικού μας κόσμου πεινάνε, κρυώνουν, διψάνε, πεθαίνουν ήσυχα, όπως πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα.

Στον δικό μας κόσμο φτάνει το άρωμα της απουσίας αυτών των ανθρώπων.
Ένα γλυκό άρωμα θυσίας που μπαίνει βαθειά στην καρδιά και λέει:

-Υπάρχεις λοιπόν εσύ κι οι άλλοι χάθηκαν.Νά'σαι καλά.

Καμιά κακία, καμιά εκδικητικότητα.

Μια ευλογία γενναιώδωρη από στόματα πονεμένα που ακουμπά τα μέτωπά μας.
Κατοικεί εκεί και μπορεί να ανθίσει,
μπορεί και να σαπίσει και να γίνει κατάρα.

Κατοικεί εκεί θέλουμε δεν θέλουμε γιατί με τους απόντες είμαστε ένα.Δεν το βλέπουμε αλλά από αυτό θα εξαρτηθεί η ύπαρξή μας.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 09, 2005

Προφήτη του αιώνα σου, μίλησε!


«Μας περιβάλλει ένα απέραντο υφαντό από ψέματα, πάνω στο οποίο τρεφόμαστε και ζούμε.

Οπως κάθε ένας από εσάς γνωρίζει, η δικαιολογία της επέμβασης στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατέχει επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία μπορούν να πυροδοτηθούν σε 45 λεπτά προκαλώντας τον όλεθρο.
Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια.
Δεν ήταν.
Μας είπαν ότι το Ιράκ συνεργάζεται με την Αλ Κάιντα και είναι συνυπεύθυνο για την κτηνωδία της 11ης Σεπτεμβρίου.
Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια.
Δεν ήταν.
Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την ασφάλεια του κόσμου.
Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια.
Δεν ήταν.

Η αλήθεια είναι κάτι τελείως διαφορετικό και έχει να κάνει με το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στον κόσμο και πώς επιλέγουν να τον εφαρμόσουν».


Η τραγωδία της Νικαράγουας

Η ομιλία του περιλάμβανε και ένα περιστατικό στο οποίο ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς. Αφορούσε την τραγωδία της Νικαράγουας.
Συνέβη προς το τέλος της δεκαετίας του '80, όταν ο Χάρολντ Πίντερ συμμετείχε ως μέλος αντιπροσωπείας υπέρ της Νικαράγουας σε μία συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στην αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο.
Εξέχον μέλος της αντιπροσωπείας ήταν ο ιερέας Τζον Μέτκαλφ.
Επικεφαλής του αμερικανικού διπλωματικού σώματος ήταν ο Ρέιμοντ Σέιτζ (τότε νούμερο δύο στην πρεσβεία και αργότερα πρέσβης ο ίδιος στο Λονδίνο).Ο ιερέας ως επικεφαλής ιεραποστολής στη βόρειο Νικαράγουα μίλησε για τα επιτεύγματά τους -την Εκκλησία, το ιατρικό και το πολιτιστικό κέντρο που έχτισαν, επιτεύγματα που «εν μια νυκτί ισοπέδωσαν οι Κόντρας, βιάζοντας τις νοσοκόμες, τις δασκάλες, σκοτώνοντας τους γιατρούς», και απηύθηνε έκκληση στην αμερικανική κυβέρνηση «να αποσύρει την υποστήριξή της στους φορείς μιας τέτοιας ακραίας τρομοκρατικής δραστηριότητας».

Τι απάντησε ο Ρέιμοντ Σέιτζ: "Αγαπητέ μου, αφήστε με να σας πω κάτι. Στους πολέμους πάντα υποφέρουν οι αθώοι".

Κάποιος από την αποστολή κατάφερε να ψελλίσει: "Εάν το Κογκρέσο δώσει στους Κόντρας και άλλα λεφτά, και άλλες τέτοιες κτηνωδίες θα γίνουν. Δεν είναι, επομένως, η κυβέρνησή σας ένοχη";

Και ο Σέιτζ είπε: «Δεν συμφωνώ ότι τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς σας».


«Κλινική χειραγώγηση»

Εγκλήματα σαν κι αυτά ο Πίντερ θεωρεί ότι όχι μόνο δεν έχουν καταγραφεί στην επίσημη παγκόσμια ιστορία, αλλά ούτε στις ανθρώπινες συνειδήσεις.

Λέει:«Τα εγκλήματα των ΗΠΑ την περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στη Σοβιετική Ενωση και την Ανατολική Ευρώπη, καταγράφηκαν επιφανειακά και δεν αναγνωρίστηκαν ούτε στο ελάχιστο ως εγκλήματα.
Κι όμως.
Ενορχηστρώθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Και ήταν σαν να μη συνέβησαν ποτέ.
Οι ΗΠΑ, υποστήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις "έθρεψαν" κάθε ένα δικτάτορα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αναφέρομαι στις χώρες Ινδονησία, Ελλάδα, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Αϊτή, Τουρκία, Φιλιππίνες, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά, στη Χιλή.
Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε συγχώρεση για τις ΗΠΑ μετά τον τρόμο που επέβαλαν στη Χιλή το 1973».

«Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι σημειώθηκαν σ' αυτές τις χώρες.
Συνέβησαν στ' αλήθεια;
Και πρέπει σε όλες τις περιπτώσεις να τους αποδώσουμε στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική;
Η απάντηση είναι ναι.
Αλλά πώς θα μπορούσατε να το γνωρίζετε!
Δεν έγινε ποτέ.
Τίποτε δεν συνέβη.
Ακόμη και τότε δεν συνέβαινε.
Δεν είχε καμία σημασία.
Τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα. Αλλά ουσιαστικά ελάχιστοι άνθρωποι μίλησαν γι' αυτά.
Κι αυτό οφείλεται στην Αμερική.
Εξάσκησε μια κλινική χειραγώγηση παγκόσμιας εξουσίας, ενώ την ίδια στιγμή υποδυόταν τη δύναμη του παγκόσμιου καλού.
Είναι μια λαμπρή, ευφυής, με υψηλό ποσοστό επιτυχίας, πράξη ύπνωσης».

Ευφυές τέχνασμα

«Επιτυγχάνεται με ένα εξίσου ευφυές τέχνασμα.
Τη γλώσσα.
Η γλώσσα χρησιμοποιείται για να κρατά τη σκέψη σε απόσταση.
Οι λέξεις "ο αμερικανικός λαός" (έκφραση που έχουν χρησιμοποιήσει όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι σε φράσεις όπως "λέω στον αμερικανικό λαό ότι είναι ώρα να προσευχηθούμε και να υπερισπιστούμε τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού"...) παρέχουν έναν βολικό καθησυχασμό.
Δεν χρειάζεται να σκέφτεται κανείς.
Απλώς να βυθίζεται στον καναπέ του.
Ο καναπές μπορεί να συνθλίβει την εξυπνάδα ή την κριτική σκέψη, αλλά είναι και εξαιρετικά άνετος.

Αυτό δεν ισχύει βεβαίως για τα 40 εκατομμύρια Αμερικανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ούτε για τα δύο εκατομμύρια αντρών και γυναικών που κρατούνται στα αχανή γκουλάγκ των αμερικανικών φυλακών».

«Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται όπως παλιά για διαμάχες χαμηλής έντασης.
Ανοίγουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι, χωρίς να φοβούνται ή να έχουν τη διάθεση να κάνουν παραχωρήσεις.
Δεν τους καίγεται καρφί για τον ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο, την κριτική των διαφωνούντων, την οποία αντιμετωπίζουν ως ασήμαντη.
Εχουν δεμένο στο λουρί τους το κλαψιάρικο μικρό αρνάκι τους, την αξιολύπητη και νωθρή Μεγάλη Βρετανία».

«Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσουν προκειμένου να κερδίσουν επάξια τον χαρακτηρισμό τού κατά συρροήν δολοφόνου και του εγκληματία πολέμου; Δεν είναι, επομένως, δίκαιο ο Μπους και ο Μπλερ να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου; Αλλά ο Μπους υπήρξε έξυπνος. Δεν το αναγνώρισε. Ο Μπλερ όμως το αναγνώρισε και ως εκ τούτου μπορεί να προσαχθεί. Μπορούμε να δώσουμε στο Δικαστήριο τη διεύθυνσή του, αν ενδιαφέρεται. Είναι το νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ στο Λονδίνο».

Ο Πίντερ συνεχίζει το «κατηγορώ» του αναφερόμενος στους εκατό χιλιάδες Ιρακινούς που σκοτώθηκαν από αμερικανικές βόμβες και πυραύλους πριν ακόμη αρχίσει η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ. Νεκροί που για τους Αμερικανούς δεν υπάρχουν.

Χαρακτηριστικό το κυνικό σχόλιο του Αμερικανού στρατηγού Τόμι Φρανκς «δεν μετράμε πτώματα».

Υπάρχουν όμως και Αμερικανοί νεκροί.

«Οι 2.000 Αμερικανοί που σκοτώθηκαν είναι μια ντροπή.
Μεταφέρονται στους τάφους τους νύχτα.
Οι κηδείες γίνονται σιωπηρά.
Οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν στα κρεβάτια τους σε ένα διαφορετικό είδος τάφου».


«Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια ληστρική πράξη,
ενός αιματηρού τρομοκρατικού καθεστώτος που περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.
Ηταν μία αυθαίρετη στρατιωτική επιχείρηση βασισμένη σε μια ατελείωτη σειρά ψεμάτων και χυδαίας χειραγώγησης των ΜΜΕ και κατ' επέκταση του κόσμου.
Φέραμε τα βασανιστήρια, τις έξυπνες βόμβες, τις αμέτρητες τυφλές δολοφονίες, την εξαθλίωση και τον θάνατο στον Ιρακινό λαό και είπαμε πως φέραμε "ελευθερία και δημοκρατία στη Μέση Ανατολή".


Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία χαραμάδα ελπίδας για τον Πίντερ; Υπάρχει και κρύβεται στη φράση του επιλόγου του

«αρκετές χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια πολιτών στις ΗΠΑ έχουν εκφράσει ανοιχτά τον αποτροπιασμό,
την ντροπή και την οργή για την πολιτική της κυβέρνησής τους.
Αλλά μέχρι στιγμής δεν εκπροσωπούν μια υπολογίσιμη δύναμη.
Ομως, το καθημερινό άγχος, η ανασφάλεια και ο φόβος, στις ΗΠΑ, είναι μάλλον απίθανο να ελαττωθεί».

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 07, 2005

Η απουσία του έρωτα

Ξαναδιαβάζοντας το προηγούμενο κείμενο το βρήκα λίγο άγριο-κακογραμμένο-αλλά τώρα έφυγε από τις άκρες των δακτύλων μου και πάει.

Με δύο λόγια ήθελα να πω ότι η σωφροσύνη και η καταξίωση πνίγει την τέχνη που γεννιέται.
Και ύστερα κάποιοι ανόητοι μιλούν για μεγάλους καλλιτέχνες που χάθηκαν και μετά από αυτούς το χαός.

Στους ίδιους μάλλον αναφέρονται!

Ο καθένας μας είναι ταλαντούχος και δημιουργικός-εάν το επιθυμεί να είναι.Και κανείς δεν θα του μάθει πως να είναι δημιουργικός-μόνος του θα το βρει.

Απόψε αγαπημένο μου ντουλαπάκι θα μιλήσουμε για την απουσία του έρωτα.
Μεγάλη σχέση έχει με την απουσία της τέχνης γιατί άνθρωπος που τρέφεται με έτοιμη καταναλωτική τέχνη δεν μπορεί και να ερωτευτεί.
Πολλά τα έντονα ερωτικά στοιχεία γύρω μας που μάλλον μπερδεύουν-αλλά δεν έχω παράπονο- έτσι ήταν πάντα.
Άλλοτε πλεόναζαν κι άλλοτε υστερούσαν.

Ο έρωτας και η τέχνη είναι τα χερουβείμ και τα σεραφείμ της θρησκείας.
Οι αγγελιοφόροι και οι παραστάτες.

Σε εποχές σαν την δική μας ο ερωτευμένος χάνεται αλλά ξαναβρίσκεται μέσα στον πόνο.Δυστυχώς το αιώνιο καλοκαίρι που ονειρευτήκαμε να τρέχουμε γυμνοί υπάρχει βαθειά μέσα μας πολύ πιο βαθειά από τον καθημερινό παλμό.
Και πολλές φορές όταν το προσκαλούμε δεν εμφανίζεται και δεν απαντά.

Τρέμεις, απελπίζεσαι πως δεν θα ξαναέρθει.
Η αγάπη σου δείχνει τον δρόμο για να ζήσεις τον έρωτα που πάντα είναι στην αρχή του και πάντα γεννιέται.

Χωρίς αγάπη ο έρωτας είναι ένα παχουλό και χουζούρικο "αγγελάκι" που πετά χαζοβιόλικα τόξα και ρεύεται μελωδικά σαν να πολυέφαγε από την σάρκα.
Αν μάλιστα δεν του δώσεις σημασία φουσκώνει και σκάει σαν μπαλόνι γεμίζοντας τον χώρο με ένα βαρύ άρωμα που πλησιάζει, όταν ξεθυμαίνει, στην μπόχα...

η παρουσία αυτού του φτερωτού κεφτέ σημαίνει την απουσία του έρωτα.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2005

Η απουσία της Τέχνης


Δεν πέθανε.Δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να πεθάνει γιατί όπως κάθε χρόνο έρχεται η άνοιξη έτσι και με κάθε γενιά έρχονται καλλιτέχνες.

Μια γενοκτονία τους -ένα Ολοκαύτωμα!-συντελείται σιωπηλά.

Πλάσματα που μπορούν να πάνε λίγο πιο μακρυά την Τέχνη εξαναγκάζονται από σκληρές συνθήκες να παραμερίσουν για να περάσουν οι νταλίκες.

Ποιές συνθήκες τους διώχνουν;
..........................................................

Και παλιότερα έτσι γινόταν μόνο που τώρα η άρχουσα τέχνη φοράει το αποσμητικό του Μπους και δεν ιδρώνει για τίποτε.

Τα παιδιά που αγαπούν την τέχνη
δεν είναι πονηρά,δεν πουλιούνται,δεν κουνιούνται,δεν διπλωματούν.
Ηλίθιοι του Ντοστογιέφσκη περπατούν και λένε:

-Λάθος,έκανα λάθος!
Μου φάνηκε πως έχω ταλέντο.
Μου φάνηκε πως κάτι μπορώ να πω.
Είμαι χαζό.
Δεν ξέρω και να φέρομαι σωστά.
Δεν ξέρω τί μου γίνεται.
Αλλά για εκείνο εκεί το σκαλοπατάκι-αριστερά δίπλα στον πνιγμένο ποταμό Ηριδανο- ξέρω τόσα πολλά.
Ε και που τα ξέρω τί έγινε;
Βέβαια,υποπτεύομαι πως δεν αφορούν εμένα, αλλά όλο τον κόσμο!
Μήπως έχω τυφλωθεί;
Δεν κρατιέμαι θέλω να φωνάξω για το σκαλοπατάκι δίπλα στον θαμμένο Ηριδανο!
Καλά, εδώ ο τάδε -αναγνωρισμένος γκουρού της Τέχνης- και με διευκόλυνε με την διάγνωσή του!Κι εγώ να επιμένω πως αυτό που σαλεύει μέσα μου είναι Τέχνη.
Μπά,τίποτε δεν είναι!

Συμβουλή-Τα γκουρού της τέχνης και τις κουρού Θεσσαλονίκης να τα τρώτε πάντα ζεστα!

Στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες μας δεν ζουν μέσα στο έργο τους.Ζουν από το έργο τους.Εξω από αυτό δεν έχουν τίποτε.και πολλές φορές διαβάζεις συνεντεύξεις τέτοιων ανθρώπων που μιλούν για τα θαύματα που κάνουν και μονολογούν;Αν δεν ήμουν ηθοποιός/τραγουδιστής/ζωφράφος δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο.

Αμέ!

Κακώς.Γνωρίζω ανθρώπους που πριν ανθήσουν καλλιτεχνικά λύγισαν.Δεν φταίνε.Εμείς χάνουμε που θα κρατήσουμε την συντροφιά των καταξιωμένων.

Αυτό το κειμενάκι είναι αφιερωμένο στους απόντες κιαλλιτέχνες που αδειάζουν την ζωή τους σιωπηλά.Η απουσία τους είναι ασφυκτική.Ελπίζω η εκρηκτική σιωπή τους να βγάλει κάπου.

Μάλλον πουθενά.

Εάν είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που κάποιος ευγενικός και καταξιωμένος καλλιτέχνης σου έκοψε τα φτερά,ξανασκέψου.Η απουσία της τέχνης μεγαλώνει εξαιτίας σου καθημερινά.Δεν σου ζητώ να γίνεις ήρωας.Αλλά μην σκύβεις το κεφάλι.

Πέτα την χαζοτηλεόραση από το παράθυρο,μην αγοράζεις κανένα προϊόν πετυχημένων καλλιτεχνών.
Άρπαξε το νεανικό σου αίσθημα και μην το αφήνεις.
Εκείνο είχε δίκιο.
Όλοι οι άλλοι που 'δημιουργούν",που απολαμβάνουν σεβασμό και πρωτοκαθεδρίες,που ορίζουν τί είναι το καλό και τί το κακό να πάνε στο διάολο.

Διάβολος-διαβολή-το ξέρεις;
Αυτοί χωρίζουν και καταστρέφουν.
Εσύ να ενώνεις και να ευτυχείς.

Μα θα μου πεις,τί θα κάνω έτσι;
Δούλεψε,κάνε οικογένεια αλλά μην αγοράζεις τον πολιτισμό που πουλιέται στην αγορά.
Μπορεί να μην έκανες αυτό που ήθελες αλλά συνέχισε -σε παρακαλώ- να το θέλεις.

ΥΣ:Η φωτογραφία είναι από το σπήλαιο Lascaux στη Γαλλία-το έφτιαξε παλαιολιθικός συνάδελφος.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2005

Πόσο αγράμματη είμαι.


Πολύ.
Πάρα πολύ.

Δεν ξέρω να διαβάζω καθαρά ούτε τα όστρακα, ούτε τα φύλλα, ούτε τα άστρα.

Αγράμματη, αμόρφωτη και απαίδευτη είμαι.

Σκέφτηκα να μπω κι εγώ σε ένα σχολειό ελληνικό και κάτι να μάθω
αλλά συμβαίνουν τόσα πολλά στη ζωή μας που το τελευταίο που σκεφτόμαστε
είναι να ζήσουμε.

Κυνικοί των διαδρόμων του διαδικτύου πατήστε forward.
Η ιστορία μου δεν επαληθεύει τίποτε πέρα από την αλήθεια της παρουσίας.
Και έχει μέσα της κρυμμένη μια μεγάλη ιστορία απουσίας.

Ναι υπάρχουν τέτοιες απουσίες...

Κι ας μην έπεσα σε κώμα,
ας μην έμεινα καθηλωμένη από αρρώστεια,
ας μην χάθηκα ναυαγός σε υπερβόρειους νήσους
ας μη σάπισα σε στενό κελί φυλακισμένη

Ξέρω όμως πολύ καλά και μπορώ πολλά να μεταδώσω για την απουσία.

Αρχίζουμε;

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 01, 2005

Όνειρο



Και ήμουν στο μπαλκόνι του παλιού σπιτιού μας και ήταν νύχτα.

Έκανα μια κίνηση απότομη και έφυγε το χρυσό δαχτυλίδι μου με τις μπλε πέτρες κάτω.

Και τρόμαξα, απελπίστηκα και φώναξα.

Έσκυψα από το μπαλκόνι και το είδα να πέφτει.

Είδα τον κόσμο από κάτω και σκέφτηκα πως κάποιος μπορεί να το πιάσει και να με βοηθήσει να το αποχτήσω πάλι.

Κι όπως έσκυψα και άπλωσα το χέρι μου απελπισμένα φύσηξε ένα δυνατό αεράκι και ανέβασε το δαχτυλίδι μέχρι το χέρι μου.

Το έσπρωξε μια δυνατή πνοή μες στη χούφτα μου και ανάσανα από έκλπηξη και χαρά.

Καλό κακό αυτό ήταν το όνειρο.